Wandeling naar het Latzfonser Kreuz

Zondag, 17-7-'05
Het weer beloofd vandaag goed te worden. Van Antonia en Johann hebben we gehoord dat er een veldmis wordt gehouden ter ere van St. Magdalena bij het Schutzhaus Latzfonser Kreuz op 2311m. Van daar heb je, bij goed weer, een fantastisch uitzicht over de Dolomieten. Auto’s kunnen worden geparkeerd op parkeerplaats Kühhof (1555m) en Kasereck (1929m). Op aanraden van Antonia en Johann kiezen wij voor parkeerplaats Kasereck vanweg het geringere hoogteverschil dat overbrugd moet worden.

Kees en Anita zijn al om 7:30 uur vertrokken, Ans en ik vertrekken wat later omdat ik mezelf, ondanks een redelijke nachtrust, behoorlijk uitgeput voel. Vanaf Feldthurns (850m) rijden we eerst naar Latzfons op 1170m. Vandaar daalt de weg zo’n 100 à 150 meter alvorens de afslag naar Kasereck komt. De weg naar de parkeerplaats Kasereck is (te) smal, sommige stukken zeer steil en er zitten een aantal zeer scherpe haarspeldbochten in die terugschakelen naar de eerste versnelling nodig maken. Gelukkig ontmoeten wij maar twee tot drie tegenliggers, wel stoppen we een aantal keren om sneller achteropkomend verkeer te laten passeren op plaatsen waar dat mogelijk is; Ans en ik zijn beslist niet de enige op deze weg.

Bij aankomst treffen wij een overvolle parkeerplaats aan. Overal staan auto’s, ook langs het laatste deel van de weg. Voor ons rijden twee Italiaanse auto’s. Achteloos, of noem het naïef, volg ik deze twee auto’s dwars over de parkeerplaats en een stoffige zandweg naar een terrein bij twee hutten. “Darf ich hier das Auto parken?”, vraag ik in mijn beste Duits. Een onverbiddelijk “Nein!”, uitgesproken met nodige leedvermaak, volgt. Het blijkt privé-terrein. Keren is moeilijk, maar even later rijden we terug naar de parkeerplaats en parkeren onze Astra langs de zijkant van een bosweg. Met moeite stap ik uit, bekijk de situatie en bedenk dat het toch wel een probleem zal worden om hier vanavond uit te komen. ...

... Ik loop te ver voorover gebogen en houdt mezelf alleen met het plaatsen van mijn voeten en het vinden van de gemakkelijkste weg.

Met tussenpozen sta ik stil om mezelf te oriënteren en te kijken hoe ver we zijn. Telkens blijkt er achter de horizon een nieuw stuk berg te voorschijn te komen, maar uiteindelijk staan we bij een kruis op ’n top. Het is er kil, overal schijnt de zon, alleen boven ons wordt de zon afgedekt door een brede wolkenband.

Het uitzicht over de Dolomieten is slecht door de vele nevel die er hangt....

... Vanaf mijn ongemakkelijke, stenen zitting zie ik hoe vier mannen op de berg bij het altaar met een grote zweep staan te slaan. Het geklap echoot na tegen de berghellingen en komt een beetje overeen met geweersalvo’s. Ook mensen uit het publiek krijgen de gelegenheid om deze techniek te oefenen.

Het slaan met de zwepen komt uit de tijd dat de schapen nog over de almen werden gedreven. Nu wordt het gedaan bij gelegenheden als dit of b.v. stadsfeesten. De zwepen die hiervoor gebruikt worden kunnen tot enkele honderden euro's kosten en zijn te groot om nog in de praktijk te worden gebruikt. Het slaan met de zweep vergt enige oefening en kracht. Om een indruk te geven heb ik een videoclip samengesteld, je kunt hier klikken om de video te bekijken.

Ans komt een tijdje later terug, maar heeft Kees en Anita niet gevonden, ook een verstuurd sms-je blijft onbeantwoord. Later, wanneer Ans en ik willen beginnen aan onze terugweg, komt Antonia ons begroeten en informeren hoe het gaat. Zij geeft nog wat aanwijzingen hoe we het beste kunnen lopen, neemt afscheid en wij gaan op weg. ....

... Het wordt een moeizame en langdurige weg terug naar de auto, die grotendeels aan de hand van Ans wordt afgelegd. Een weg vol hindernissen waarop mijn voeten dienst weigeren, vaak moet worden ruimte worden gemaakt om achterop komende wandelaars te laten passeren. Het laatste stukje kiezen we voor de langere en eenvoudige landweg boven de kortere maar steile afdaling naar de parkeerplaats. Maar zoals altijd zijn wij uiteindelijk bij onze Astra en zien meteen dat de parkeerplaats en de weg nog steeds bomvol staan met auto’s.

De wandelschoenen worden uitgedaan, Ans loopt richting parkeerplaats om mij aanwijzingen te geven bij het achteruitrijden en ik probeer in te stappen. Probeer, want terwijl ik mezelf door de nauwe portieropening probeer te wurmen – mijn auto heb ik immers te dicht tegen de oplopende bosrand moeten plaatsen - en een been in de auto sta, zak ik door mijn andere been. In een vrij oncomfortabele positie hang ik nu met één been in de auto, één hand aan het stuur en de andere hand aan het portier, terwijl mijn andere been ergens onder mijn kont of de auto ligt; de juiste locatie kan ik niet bepalen. Ans weet van toeten nog blazen en wacht geduldig tot ik ga rijden. Na een ‘shit’ en wat hulpgeroep komt Ans mij te hulp. Met vereende krachten krijgen we het na een tijdje voor elkaar om mij in de auto te hijsen, een pijnlijke rug gedurende twee dagen tot gevolg.

De afdaling met onze Astra kan beginnen. Op het eerste deel wordt het rijden bemoeilijkt door de vele auto’s die nog langs de smalle weg staan geparkeerd. Slechts één tegenligger, ’n Fiat Punto, ontmoet, maar die was dan ook bijna raak omdat de bestuurder het nodig vond het onoverzichtelijke haarspeldbochtje af te snijden.

’s Avonds is het geen foto’s bekijken, aan beide zijden van het kamp is de vermoeidheid te groot. Tot laat zitten Ans en ik op het balkon een beetje met elkaar te keuvelen en laten het uitzicht zijn rustgevend werk doen alvorens het bed wordt opgezocht.