Woensdag, 16 juli 2008
Vandaag, woensdag, moet het een mooie dag worden. Jawel, dat is ons door de mensen die het behoren te weten toegezegd, anderzijds hebben we een afspraak met Sandra. Tja, die mag natuurlijk niet in het water vallen.

’s Morgens vroeg, voordat de wekker afloopt, hoor ik de vogeltjes al ongeduldig fluiten. Het lijkt alsof ze willen roepen: “Hé, kom d’r uit man! Het is voorbij voor je het weet!” Tja, waarom zou ik aan die woorden van mijn gevleugelde vrienden twijfelen. Als door d’n duvel achterna gezeten, trek ik m’n broek aan, schiet in mijn pantoffels en vlieg naar de wc voor een korte toiletgang. Mijn Ans in verbijstering achterlatend hoor ik nog net vragen: “Is-t-er iets?”

...een afspraak met Sandra. Tja, die mag natuurlijk niet in het water vallen.

Nadat ik mezelf met moeite van de pot heb opgedrukt, neem ik amper de tijd om mijn broek goed vast te maken. Dit natuurlijk met alle gevolgen van dien. Want halverwege mijn gang naar het balkon, verlies ik niet alleen een pantoffel, maar dreigt ook mijn broek tot over mijn knieën naar beneden te zakken. Een gedwongen pauze is verplicht en nadat ik orde op zaken heb gesteld, doe ik in alle rust de ruime balkondeuren open. Eenmaal buiten denk ik aan de woorden van Johann: “Gott hat uns Zeit gegeben, über Eilen hat er nichts gesagt.” Tja, hoe vaak is de herinnering aan die uitspraak in mijn gedachten opgekomen. Een glimlach kan ik niet onderdrukken, wanneer ik er aan denk dat ik Johann Dorfmann volgende week weer ontmoet in Feldthurns.

“Gott hat uns Zeit gegeben, über Eilen hat er nichts gesagt.”

De vogeltjes begroeten me uitbundig terwijl ik tegen een strak blauwe lucht aankijk. Alle commotie was dus niet voor niets. Nu nog het goede nieuws aan Ans doorgeven. Maar dat hoeft niet meer, ze staat al achter mij. “Wat was-t-er nou?” “Och, niets aan he hand hoor! Het is al goed!”...

...De plannen voor vandaag staan al vast. Dat scheelt weer een overlegronde en met dit weer zou het ook jammer zijn om maar één minuut te verliezen. Voor vandaag staan achtereenvolgens de Mölltalgletscher, de Raggaschlucht en een bezoek aan Sandra en Bart in Mallnitz op het programma. Een heleboel, maar we hebben de dag nog voor ons en de Raggaschlucht kan nog altijd van het programma worden geschrapt.

Dat scheelt weer een overlegronde en met dit weer zou het ook jammer zijn om maar één minuut te verliezen.

Net na de klok van half negen vertrekken we naar het Mölltal. Het is een afstand van zo’n kleine honderd kilometer, die toch weer de nodige tijd in beslag neemt. Ans en ik weten dat we langs Obervellach komen en dat daar die markante Burg Falkenstein vanaf de weg is te bewonderen. Na goed een uur rijden wordt er een verplichte stop ingelast, dit is spek naar de bek van Kees. Helaas, terwijl ik in alle discretie een verborgen plekje tussen het struikgewas heb opgezochte en mijn overvolle blaas sta te legen, verpest enige nevel en een verkeerd staande zon het (fotografie)feestje van Kees...

Het ultieme gevoel van vrijheid met dat uitzicht over dat besneeuwde berglandschap dat Ans en ik in 2005 beleefden.

...Om tien minuten voor half elf rijdt Kees zijn Subaru op de grote parkeerplaats bij het basisstation. Eerst gaat het met de Gletscher Express door de berg omhoog naar het middenstation op 2370m. Het  treintje heeft daar slechts 10 à 15 min voor nodig. Vervolgens met een gondel naar een hoogte van 2879m, naar het bergrestaurant. Vanaf daar kan men met een zetellift naar 3122m verder omhoog.

...en wordt meteen door de dame aan de andere zijde van het loket met een snauw bij de les gehaald

Nu weet elke lezer die een beetje de weg weet op mijn site, dat Ans en ik in 2005 ook de Mölltalgletscher met een bezoek hebben vereerd. Mijn herinneringen daaraan beleef ik met gemengde gevoelens. Allereerst was daar dat ultieme gevoel van vrijheid met dat uitzicht over dat besneeuwde berglandschap. Anderzijds was daar ook de mindere gedienstigheid van de kabelbaanmedewerkers die mij nu al enigszins doen huiveren.

Allereerst was daar dat ultieme gevoel van vrijheid met dat uitzicht over dat besneeuwde berglandschap

De rit met de Gletscher Express hoeft geen problemen op te leveren. Maar…, bij het kopen van de kaartjes is m’n Ans even niet bij de les en wordt meteen door de dame aan de andere zijde van het loket met een snauw bij de les gehaald zoals ze dat ook deed met de mensen die voor Ans in de rij stonden. Terwijl ik dat vanaf de zijlijn gade sla, denk ik: Tju, dat begint goed!

Maar nee, de jonge man is óf te simpel óf heeft er vandaag even geen zin in.

De reis naar het middenstation verloopt zonder problemen. Echter een flinke rij mensen staan in de te wachten om in een gondel te kunnen stappen. Geduldig wacht ik totdat de rij iets is geslonken, want de instap is niet gelijkvloers, maar er moet een opstapje worden genomen. In mijn fantasie zie ik mezelf al weer voorover de cabine in kukelen. Wanneer wij aan de beurt zijn, moeten we een medewerker aan de andere kant van het station inseinen omdat meneer het te druk heeft met een collega. Na nog een aantal wilde armgebaren, komt de man aanlopen. We vragen hem om de snelheid van de kabelbaan iets te verlagen of stil te zetten zodat ik in kan stappen. Wel, de snelheid wordt iets verlaagd en terwijl Ans, Anita en Kees mij de cabine intrekken/duwen, wordt als service een plank met een oude sjaal ergens in de zijkant van de cabine gestoken. De medewerker boven zou nu moeten weten dat er hulp moet worden geboden. Nou, mooi niet. Eenmaal boven staat de jonge medewerker ons gade te slaan alsof hij naar een circusact staat te kijken. We proberen hem duidelijk te maken dat hij eventjes zijn handen uit zijn zakken moet halen en op die rode knop naast hem moet duwen. Maar nee, de jonge man is óf te simpel óf heeft er vandaag even geen zin in. Het lijkt er min of meer op dat hij ons met enig leedvermaak gadeslaat....

...Eenmaal uit het kabelbaanstation, wacht Ans en mij toch een kleine teleurstelling. In 2005 lag hier een flink pak sneeuw. Er lag zelfs zoveel sneeuw dat ik eerst een stukje ‘proef’ moest lopen om te kijken of ik wel bij de zetellift kon komen. Nu ligt er wat prut en het eerste stuk van de weg die naar de zetellift loopt is zelfs voor het grootste deel sneeuwvrij.

Wanneer Ans, Anita en Kees vertrekken, voel ik mezelf vervelend. ..., is het voor mij toch de eerste keer dat ik echt moet afhaken.

In het bergrestaurant trakteren we onszelf eerst op een stuk taart met koffie. Hier neem ik meteen ook de beslissing om niet mee naar het hoogste punt te gaan. De herinneringen aan 2005 spelen me toch parten. Daarnaast weet ik dat, tenzij de situatie is veranderd, na de bovenste kabelbaanstation meteen een stukje steil omhoog gaat. Dat stukje zal door mij zowel door de sneeuw omhoog alsook omlaag moeten worden genomen en daar acht ik mezelf niet meer zonder valpartijen toe in staat.

Wanneer Ans, Anita en Kees vertrekken, voel ik mezelf vervelend. Hoewel Anita van mening is dat er niets aan de hand is en dat ik al eerder die beslissing heb genomen, is het voor mij toch de eerste keer dat ik echt moet afhaken. Ook ik had daar natuurlijk weer samen met m’n Ans hand in hand willen staan op dat plekje waar ik het gevoel  van vrijheid in 2005 zo goed voelde. Maar helaas, er rest mij niets anders dan op een koude steen plaats te nemen en geduldig te gaan zitten wachten en er het beste van te maken.

Wanneer Ans, Anita en Kees weer terugkomen, drinken we op het terras aan de achterzijde van het restaurant nog een kop koffie en maken wat foto’s voordat we naar beneden gaan. We besluiten om de Raggaschlucht een andere keer te bezoeken en maar meteen naar Sandra en Bart in Mallnitz te gaan...

...Om kwart over twee willen we de kabelbaan naar beneden nemen. We lopen het kabelbaan station in waar op dat moment geen mensen aanwezig zijn. Zelfs de kabelbaanbediende blijkt in geen velden of wegen te vinden. Tju, hoe kom ik nu die gondel in? Anita loopt wat heen en weer maar ziet net zo min als wij een medewerker. Tja, dan maar op goed geluk. Ans gaat in de gondel staan en geeft mij een hand terwijl Anita mij van achter in balans probeert te houden. Het is een techniek die we al eerder hebben toegepast en die doorgaans werkt. Nu kom ik ook binnen en plof met een dreun op het bankje. Wanneer met de gondel het kabelbaanstation verlaten, zien we in de controlekamer de medewerker met een schalks lachje in de spiegel kijken. Tja, dit lijkt mij niet de meest verantwoordelijke manier om met je klanten om te gaan. Gelukkig kunnen we de medewerkers beneden wel op tijd inseinen om de kabelbaan op een lagere snelheid te zetten.

...zien we in de controlekamer de medewerker met een schalks lachje in de spiegel kijken.

Wanneer we door het dal naar Mallnitz rijden, zijn we onder de indruk van de schoonheid van dit dal. Een weg met ruime bochten voert ons snel omhoog naar dat stadje waar Sandra en Bart al een aantal vakanties met plezier hebben doorgebracht en waar zij zo graag vertoeven. We begrijpen nu ook waarom Sandra en Bart zich zo aan dit stadje en dal hebben gehecht....

...Als we Mallnitz inrijden, staan Sandra en Bart midden op de weg te praten met, naar later blijkt, Hans Melcher te praten. Sandra en Bart zien de Subaru van Kees en wijzen ons de weg naar de parkeerplaats van Ferienhaus Melcher, de woning waar zij hun vakantie doorbrengen. Nadat wij zijn uitgestapt en de weg oplopen, komen Sandra, Bart en Bo ons al tegemoet. De begroeting is hartelijk.

Tja, dan wil Bart ons laten zien dat zijn hoofd harder is dan de dakrand van het tuinhuisje.

Nadat Sandra en Bart ons hun woning hebben laten zien, worden we uitgenodigd voor een kopje koffie met koek in de tuin, in de nabijheid van het tuinhuisje. Tja, dan wil Bart ons laten zien dat zijn hoofd harder is dan de dakrand van het tuinhuisje. Zelf weet ik inmiddels dat dit bij voorbaat een verloren strijd is. Als Bart mij van zijn voornemens op de hoogte had gebracht, had ik hem dat haarfijn uit kunnen leggen. Maar nee, waarschijnlijk wilde Bart ons verrassen met een kunststukje of, zoals u wilt, een circusact. Bart staat in een galante bui op, hij wil tenslotte een handje helpen, en gaat op ramkoers met zijn hoofd tegen de dakrand van het tuinhuisje aan. Het moet gezegd: het tuinhuisje maakte even slagzij, schommelde wat, herstelde zich en dreunde terug op de grond. Dit alles gebeurde natuurlijk in een split second, maar in diezelfde tijd zat Bart ook weer terug op zijn stoel. Tju, wat een knal zeg! Gelukkig heeft Bart boven op zijn hoofd niet al te veel haar. Beter, ter gelegenheid van de vakantie was het zelfs extra kort. Normaal zou een goede bos haar nog wat bescherming bieden, maar zoals elk nadeel ook een voordeel heeft, kan de wond op Bart zijn hoofd snel en grondig door zijn lief worden gereinigd. Tenminste, dat is de bedoeling. Wanneer Bart in de woning een spuitbusje heeft gehaald en Sandra de inhoud op het gehavende hoofd wil spuiten, blijkt dat goedje toch erger dan de kwaal. Bart wil er niets van weten en vind een zakdoek net zo effectief.

Sandra en Bart vinden Eggerhof de meest geschikte locatie

Na de koffie willen Sandra en Bart ons iets van Mallnitz laten zien. We lopen gezamenlijk naar het centrum, hebben elkaar, hoe kan het anders, heel veel te vertellen en maken de nodige foto’s van die fijne samenzijn. Plots komt Anita, wie anders, met het idee om samen in Mallnitz iets te eten. Wel, het blijkt dat iedereen daar wel oren naar heeft. Sandra en Bart vinden Eggerhof de meest geschikte locatie. Nog maar net bij Eggerhof binnen en de eigenaar komt ons al begroeten. We beleven er een fijne avond.

Even na half negen is het de hoogste tijd om naar de Ossiachersee terug te keren. We worden door Sandra en Bart uitgezwaaid. Het was weer eens een fijne dag. Niet alleen vanwege het fijne weer, maar ook omdat we Sandra en Bart hebben ontmoet en Mallnitz, hun geliefde plekje, hebben leren kennen. Sandra en Bart, bedankt voor het fijne gezelschap. Op naar een volgende ontmoeting!