Vrijdag, 13 juli 2007
Al vroeg is te zien dat het mooi weer is. Het gordijntje voor het slaapkamerraam is niet geheel dicht en het felle zonlicht verlicht onze slaapkamer. Ik wacht niet tot de wekker afloopt, leg die kleine, grijsblauwe schreeuwlelijk vooraf het zwijgen op en sta meteen op. We moeten immers vandaag verkassen van Wiesenrain naar de vakantie woning van Marianne en Vincenz Delueg.

Ans en ik ontbijten snel en gaan meteen op het balkon zitten en laten ons lekker verwarmen door de ochtendzon, terwijl we een eerste kopje Jacobs Kaffee naar binnen gieten (Jawel, wij gaan echt alleen “Nur für das Gute”!). Normaal gesproken zou dit de laatste dag van onze vakantie zijn en uitgerekend vandaag is het de eerste dag dat we ’s morgens zo heerlijk op het balkon kunnen zitten; de andere dagen was het gewoon te koud. Wanneer Ans na twee kopjes koffie wil gaan inpakken, vraag ik haar dan ook (lief) om nog een derde kopje in te schenken en nog een kwartiertje te blijven zitten. Wel, dat was niet tegen dovemansoren, want ik kan niet zeggen dat Ans zich bepaald met een diepe zucht van onvrede terug in haar stoel laat zakken.

Om kwart voor acht is het tijd voor onze dagelijkse schrobbeurt en een poosje later zijn Ans en ik al aan het inpakken. Nee, vandaag is er geen tijd om mijn verslag bij te werken, dit blijft een dag liggen.

Net voor de klok van negen lopen we naar onze Astra. Het doet zeer en terwijl ik instap, kijk ik nog een laatste keer naar het balkon. Goh, wat zal ik dat uitzicht missen. We rijden naar de woning van de familie Delueg en wanneer ik stop, bekruipt me het merkwaardige gevoel dat ik dit jaar voor de derde keer op vakantie ga.

We brengen eerst de rest van onze bagage naar binnen en pakken uit. De woning bij Marianne en Vinzenz ziet er keurig uit. Zoals altijd heeft elk nadeel ook hier zijn voordeel. In plaats van een aantal trappen naar de derde verdieping, hoef ik hier slechts een kleine, ‘luie’ trap omhoog met aan beide zijden een leuning.

Omdat Marianne en Vinzenz naar het ziekenhuis zijn, gaan Ans en ik eerst kennis maken met onze nieuwe buren: Kees en Anita. We drinken lekker een kop koffie en wanneer ik terug ga naar onze vakantiewoning, hoor ik in onze slaapkamer een raar geluid. Het geluid is alleen duidelijk hoorbaar in de slaapkamer en niet in de andere vertrekken. Omdat ik zelf het geluid niet kan thuisbrengen, vraag ik Kees zijn oor eens te luisteren te leggen. Hij is tenslotte meer vertrouwd met de geluiden in dit huis. Echter terwijl Kees en ik staan te luisteren, sterft het geluid langzaam een zachte dood en ook Kees moet mij een antwoord schuldig blijven. (De ontknoping komt morgen.) ...

... Het weer ziet er nog steeds goed uit en Ans haar wens, de Marmolada, kan in vervulling gaan. Tussen tien en half elf rijden we in de Subaru van Kees en Anita naar de Marmolada. Het is een flinke, maar uiterst mooie autorit door het prachtige Dolomietenlandschap. We rijden over Lajen naar het Val Gardena. Dicht bij Lajen, we rijden net door een bocht in de weg, staat links van de weg een vrouw bij een auto heftig te zwaaien dat iedereen rustig aan moet rijden. Iets verderop ligt midden op de weg een reekalf dat zij hebben aangereden. De vrouw is flink ik de war. De chauffeur van een bestelauto die naast het ree staat, stapt uit, tilt het kalf op en zet het over de vangrail. Het beestje is flink geschrokken, maar blijft op zijn slanke pootjes staan en loopt langzaam weg. Of het reekalf zichzelf weet te redden, betwijfel ik, maar voor dit moment lijkt de schade mee te vallen en is alles letterlijk ‘op z’n pootjes terechtgekomen’.

Een beetje onder de indruk rijden we verder. In het Val Gardena heerst in de vakantiemaanden altijd een grote drukte, zeker bij de plaatsen St. Ulrich, St. Christina en Wolkenstein; zo ook vandaag. De rit duurt dan ook altijd langer dan je wilt.

Vanaf de Sellajoch (2224m) moeten heel wat bochtjes worden geslecht. Nadat we de afslag naar Canazei hebben genomen, komen daar nog een fiks aantal bochten bij. ...

... Vanaf Canazei gaat het richting het Lago di Fedaia. Het Lago di Fedaia ligt er onder de blauwe hemel met hier en daar een pluk wolken erg bekoorlijk bij. Wij pauzeren even en maken meteen van de gelegenheid gebruik om wat te eten.

Vanaf het Lago di Fedaia gaat het over de Passo di Fedaia (2057) met een flinke afdaling naar het plaatsje Malga Ciapela (1446m). Bij het kabelbaanstation is het niet al te druk en op de grote parkeerplaats is nog voldoende ruimte vrij. ...

... Wie boven bij het bergstation een groot restaurant verwacht, komt bedrogen uit. Nee zelfs geen toiletten. Denk dus niet bij het tweede station, zoals ik, dat doe ik boven wel even, want dan moet je hierboven lang met de billen tegen elkaar lopen en da’s verrekte onhandig met deze kou.

Eenmaal boven hebben we eerst een bezoekje gebracht aan een grot met Mariabeeld. Niet dat wij zo devoot zijn, maar iedereen liep die kant op en dan ben je al snel geneigd om met de kudde mee te lopen. ...

... Kortom, mijn hoge nood breekt alle wetten en wanneer Ans terug is, en daarmee ook mijn tweede stok, zoek ik eerst een rustig plekje.

Hè, dit loopt toch iets meer ontspannen en even later probeer ik het ook. Wat? Wel, onbereikbare dingen oefenen nu eenmaal een sterke drang op mij uit en aan de hand van Ans en in mijn voetsporen Kees, ga ik ook op weg naar die steeds maar uitdagende top. Echter, net op weg, ga ik al onderuit. Met enige moeite lukt het mij, samen met de onmisbare hulp van Ans, weer overeind te komen en even later sta ook ik boven op dat randje te genieten van dat weidse uitzicht terwijl beneden een koortje het Montanaralied staat te zingen. Grandioos! Het heeft een paar Euro’s gekost om hier boven te komen, maar dit had ik niet willen missen. ...

... De weg naar beneden levert, dankzij de hulp van Ans, niet al te veel problemen op. Even later, besluiten we voldaan om met de kabelbaan naar beneden te gaan. Het was een hele beleving en we zijn blij dat we onszelf de moeite hebben getroost, om hier naar toe te rijden.

We besluiten om niet terug te rijden over de weg zoals we gekomen zijn, maar door te rijden en over Lavinallongo en de Passo Pordoi naar Wolkenstein. In Wolkenstein hebben Ans en ik in 2004 een pizza gegeten bij een leuke, sfeervolle restaurant/pizzeria. En als ik mezelf niet vergis, weet ik die nog wel te vinden. Mijn voorstel valt bij de anderen in goede aarde en even later zitten we dan ook in de kelder van die pizzeria aan ieder een heerlijke pizza. ...

... ’s Avonds, wat later dan normaal, stappen vier vermoeide, maar uiterst gelukkige vakantiegangers bij de woning van Marianne en Vinzenz uit de Subaru.

Ans en ik moeten nog eerst even langs Antonia voor het regelen van een aantal zaakjes. Wanneer we willen weggaan, vraagt Antonia of wij nog kennis willen maken met de familie Veldman. Antonia had dat eerder aan de familie Veldman gevraagd en zeiden dit bijzonder op prijs te stellen. Ja, ons lijkt dat ook een leuk idee. Weten we tenminste voor wie we onze vakantiewoning vervroegd hebben vrijgemaakt.

De familie Veldman zijn zeer aardige mensen en kort praten we bij en geven hun nog een aantal tips voor de komende dagen.

Nadat we terug zijn in onze vakantiewoning bij Marianne Delueg, kijken we met een tevreden blik naar onze foto’s en terug op deze bijzondere dag.

Wanneer Ans rond de klok van elven vergenoegd onder haar dekbed kruipt, tenslotte is vooral haar wens in vervulling gegaan, maak ik van de gelegenheid gebruik om nog een tijdje rustig aan dit verslag te werken; de achterstand moet op z’n minst een beetje worden weggewerkt.