Naters

Maandag, 29 mei 2006
De nacht is voor mij toch iets anders verlopen dan voor Ans. Laat ik het maar kort houden: de nacht is voor mij onrustig verlopen.

Al ver voor half zeven lig ik naar de vogeltjes te luisteren en besluit niet te blijven liggen totdat de wekker om half zeven afloopt. Buiten wisselen zon en wolken elkaar af terwijl het licht regent. Gelukkig is de temperatuur nog goed. Tja, Ed en Gerda hebben toch gezegd dat het tot en met donderdag mooi weer zou blijven. Hebben zij het weerbericht niet goed begrepen of ik Ed en Gerda niet, maar de wolken die boven om de bergtoppen hangen doen anders vermoeden. Het meest opvallend is de soms zeer harde en erg koude wind; de keuze om afritsbroeken mee te nemen i.p.v. korte broeken, blijkt een goede te zijn.

Om half tien wordt er aan de deur gebeld. Het zal toch niet … Jawel, Dien komt langs voor haar kennismakingsrondje; tenslotte moet ook haar dag worden gevuld. De begroeting is zoals altijd zeer hartelijk. Het wordt een lange zitting. Dien vertelt honderduit, waarin wij in vogelvlucht worden meegenomen. Op het ene moment zitten we in Domburg, het andere moment in het noorden van Nederland, staan we ergens langs de kant van de weg in de regen omdat er benzine i.p.v. diesel is getankt en de ANWB niet wil komen opdagen of zien we Wim in gedachten op zijn fiets zitten; zelfs de buurtsuper en het beperkte aanbod van AH komen aan de orde. Kortom, een mengelmoes van belevingen van een 85-jarige in een notendop.

Aan alles komt een einde, dus ook aan het gezellige bezoekje van Dien want Dien ‘heeft het erg druk’. Ook Ed en Gerda worden niet door Dien vergeten. ...

... Om half twaalf zitten Ans en ik in de auto naar Naters. In Naters willen we een kleine wandeling doen. Het bezoek van Dien blijkt bij Ans het een en ander ontregeld te hebben, want Ans ontdekt op de weg naar Stalden dat ze de verkeerde wegenkaarten heeft meegenomen. Geen nood, ook zonder kaart redden we het wel. Bij de laatste rotonde in Visp merkt Ans met een “shit!” op, dat ze ook haar wandelsokken is vergeten. Het moet nu niet gekker worden. Snel besluit ik in mijn mannelijke inventiviteit de parkeerplaats van Carrefour op te rijden, deze megasuper zal zeker wel een paar sokken in de aanbieding hebben.

In Naters rijd ik mijn Astra op een centrale parkeerplaats. Nadat we onze wandelschoenen hebben aangedaan, gaat het als eerste richting kerk. ...

... Achter de kerk aan het rustige plein ligt het Beinhaus uit 1514: een wat lugubere ‘muur’ van zorgvuldig opgestapelde schedels. Even laat ik de tekst op de bint boven de schedels op mij inwerken: “Was Ihr seid, das waren wir; Was wir sind, das werdet Ihr”. Deze ‘oneliner’ is een waarheid als ’n koe, maar hoe mooi en diepzinnig, nu even niet. Hoewel ..., ik kan het weer niet nalaten om mijn Ans de 'diepgang' van deze tekst bij te brengen. Maar Ans, schijnbaar niet onder de indruk van al deze aanstarende 'holle ogen', spoedt zich met haar nieuwe camera verder.

Even voorbij de kerk staat een erg oude linde, die voor het eerst in 1357 werd genoemd en nog steeds gezond blad draagt. Maar voor hoe lang nog bedenk ik, terwijl ik toezie hoe enkele kinderen onder het (toeziend) oog van hun (touristen) ouders de kwetsbare stam beklimmen.

... Onder een zeurende, bij vlagen stekende, pijn probeert mijn grote teen zich een weg naar het zonlicht te banen zoals een grassprietje dat doet door het asfalt. Tsja, op de pagina "De dag vooraf" had ik al gezegd dat ik mijn nieuwe bergschoenen niet had kunnen inlopen. Nu, de eerste kleine wandeling, laat mijn grote teen al voelen dat ie zijn vakantie liever in z'n oude vertrouwde en afgetrapte Lowa's doorbrengt.

Net goed op weg, komen de dreigende wolken, die constant om de toppen hebben gehangen, steeds verder het dal in, De beslissing om terug te keren blijkt een juiste te zijn, want even later valt het er met bakken uit. Niet alleen de regen maakt ons nat, ook al te enthousiaste sproeiers in een weiland dragen hun steentje (lees: nattigheid) bij. In onze afdaling weet Ans plots te melden dat haar broek, zwaar geworden door al het water, afzakt. Ans blijkt meer te zijn vergeten, ook haar broekriem. Gelukkig heeft mijn Ans mooie maten en blijft haar broek net op haar sierlijk gevormde taille hangen.

Nu laten Ans en ik ons niet zo snel ontmoedigen en even later zetten we dan ook koers richting Mund. Onze Astra gedraagt zich als een volwaardige kruiser: rustig brengt hij ons ‘stroomopwaarts’ in Mund terwijl de ruitenwissers hun uiterste best doen het overvloedige regenwater van de voorruit te halen. Helaas, buiten wat auto’s, huizen en een nat wegdek is er weinig van de mooie bergwereld te zien. Enigszins teleurgesteld, besluiten we om naar Carrefour te rijden, drinken we daar een kopje cappuccino en doen we alvast boodschappen.

’s Avonds weet Ans een lekkere maaltijd met wat mie klaar te maken, het restant Pinot Noir wordt gebruikt om het geheel weg te spoelen.

Om kwart voor acht gaan Ans en ik, op uitnodiging van Dien, op de koffie bij Magda,. Gezellig brengen we al keuvelend de avond door. Mijn darmen dwingen ons om elf uur afscheid te nemen. Onder een heldere hemel lopen Ans en ik de trap naar onze woning af. “Goh, wat is het koud!”, roepen we bijna gelijktijdig.

P.S. De bastaardlibel hier rechtsboven heeft Ans op donderdag gefotografeerd. De foto die Ans vandaag van een bastaardlibel heeft gemaakt, is door een onjuiste instelling te donker geworden; u komt deze foto verderop in het verslag dus nog een keer tegen.