Woensdag, 17 juni 2009
Jos (forumlid) had het mij al zo vaak geschreven: “Woensdag wordt het weer goed!” Nu vinden wij dat we het al die dagen al goed hebben gehad, maar volgens onze Jos kan het nog beter. En waarom zouden wij, simpele zielen, aan zijn woorden twijfelen. Dit blijft onder ons, maar vaak verdenk ik hem ervan stilletjes een ‘workshop’ bij onze weergoeroe Erwin Kroll te hebben gevolgd.

Ondanks dat het voor mij gisteravond vrij laat is geworden (jullie weten wel: verslagje schrijven, foto’s uitzoeken, etc.), staan  Ans en ik door die woorden van Jos maar eens extra vroeg op. Aan het enthousiaste fluiten van onze gevleugelde vrinden, moet het buiten fantastisch zijn. Echter, de teleurstelling moet van onze gezichten te lezen zijn. Op het moment dat wij onze neuzen tegen het raam van de woonkamer aandrukken, gaat Kelly, de hond van de eigenaar, er verschrikt vandoor. Het is weliswaar droog, maar Ans en ik kijken tegen een bewolkte hemel aan. Tju, twijfel ik sinds lange tijd aan de kennis van Erwin, begint onze Jos ook al steekjes te laten vallen, flitst het door mijn hoofd.

Dit blijft onder ons, maar vaak verdenk ik hem ervan stilletjes een ‘workshop’ bij onze weergoeroe Erwin Kroll te hebben gevolgd.

Nu ben ik iemand die Jos daar persoonlijk voor wil aanspreken. Mijn Ans daarentegen, dochter van Clementine (die naam staat sowieso voor mildheid), is hierin iets gematigder en stelt mij gerust met de woorden die ik al zo vaak heb moeten horen: “Het komt allemaal goed!” Woorden die ik zelf als een echte dooddoener ben gaan zien.

Na onze Sonja-hap (Het is de vierde dag van onze vakantie en dat betekend volgens Ans dat we weer met de muesli beginnen.) en na het weggooien van wat huishoudelijk afval, komt m’n Ans juichend de kamer in rennen met: “Boven Thun is het helemaal blauw!” Tju, zou die drommelse Jos nu toch gelijk hebben? Schiet het door mijn hoofd. En jawel hoor, wanneer ik even later naar buiten loop voor een inspectie, zie ik de bewolkingslijn langzaam naar het oosten opschuiven alsof een onzichtbare hand van Jos aan de westkant staat te duwen.

Maar vooral veel Japanners. Of waren het Chinezen? Och, wat maakt het uit. Ze blijken allemaal even aardig.

Wat te doen op zo’n stralende dag? Wel, we hebben het vaartijdenboekje van de rondvaartboot er nog eens bij gepakt. Nee, naar onze mening moeten we ons aan een te strak schema houden en is het de vraag of ik snel genoeg ben om tijdig genoeg aan boord te komen. Laat ik nog maar niet spreken van het op tijd halen van de trein die ons van Interlaken West naar Interlaken Oost moet brengen en v.v., willen we onze bootreis op de Brienzersee voort kunnen zetten. Nee, laten we maar naar Lauterbrunnen rijden en de trein naar de Kleine Scheidegg nemen, opper ik tegen Ans. “Of zullen we naar de Schynige Platte gaan?”, probeert Ans. Wel, om het kort te houden hebben we afgesproken om eerst naar Interlaken te rijden en daar een beslissing nemen, want schijnbaar heeft onze Jos mee zitten te luisteren en derhalve even vergeten tegen die wolkenband aan te duwen. Het is boven de Thunersee n.l. een beetje half om half.
Om kwart voor tien rijden we weg richting Interlaken. Hoe dichter we bij Interlaken komen, des te blauwer kleurt de hemel. We besluiten daarom naar Lauterbrunnen te rijden. Inmiddels kijken we tegen een strak blauwe hemel aan en belooft het een prachtige dag te worden. Op het station in Lauterbrunnen heerst een geweldige drukte: mensen van alle rangen en standen, in alle leeftijden en diverse kleuren. Maar vooral veel Japanners. Of waren het Chinezen? Och, wat maakt het uit. Ze blijken allemaal even aardig....

...Maar…, voor mij begint de ellende al bij het verlaten van mijn auto. De details houd ik liever voor mijzelf. Een volgend probleem dient zich aan bij het instappen van de trein: het opstapje is, zoals verwacht, simpelweg te hoog. Iedereen, jong en oud lukt het om in te stappen en ik sta daar eindeloos te klooien alvorens ik met twee benen in die wagon sta. Tja, en dan die vier aardige, te kleine, maar drukdoende, bejaarde Japanse dames die aan de linker zijde aan de andere kant van de wagon zitten. Met hun kleine camera’s staan ze telkens in de weg wanneer ik een foto wil maken. Één van de dames heeft dit wel in de gaten en blijft mij telkens een met een vriendelijk lachje toeknikken. Maar ondertussen gaat het spel met de camera’s onverdroten voort.

Iedereen, jong en oud lukt het om in te stappen en ik sta daar eindeloos te klooien alvorens ik met twee benen in die wagon sta.

Het uitstappen en een bezoek aan het toilet verloopt evenmin probleemloos. Maar goed, ruim een uur na ons vertrek in Lauterbrunnen, zitten Ans en ik eindelijk aan een cappuccino te genieten van al die vakantie vierende mensen. Maar vooral van die Japanse mannen, die waarschijnlijk in een reisfoldertje hebben gelezen dat het een goede gewoonte is om flink wat bier te drinken met braatwurst. De stemming wordt dan ook zienderogen gezelliger....

...De wandeling die Ans en ik willen maken, is wandeling nummer 33 van Kleine Scheidegg naar Männlichen. Een lichte wandeling van anderhalf uur die ook geschikt is voor mensen van alle leeftijden met of zonder kinderwagen. Nu zie ik de bui al wel te hangen en probeer het met Ans op een akkoordje te gooien om alsnog naar de Jungfrau Joch door te reizen. Helaas, m’n Ans is in dit soort zaken onvermurwbaar: “Neen, we gaan wandelen!”

Op het toilet sta ik tegen het tussenschotje uit te rusten en vergeet zowaar het doel van mijn bezoek.

Wel, we hebben gewandeld. Zeker vijfhonderd meter. Het gaat mij echter net een ietsje te steil: met mijn neus over de grond, in de rechterhand een wandelstok, in de linkerhand mijn Walkstool en aan mijn bovenlijf een meer dan twee kilo wegende fototas. Terwijl ik voort sjok, vrees ik de terugweg al: dit kan niet goed gaan. Na diverse (foto)pauzes, neem ik de beslissing om terug te gaan.

Eenmaal beneden, besef ik dat de terugweg echt geen vijf meter langer had moeten zijn. Op het toilet sta ik tegen het tussenschotje uit te rusten en vergeet zowaar het doel van mijn bezoek. Eenmaal buiten dient een prullenbak als steunpunt terwijl ik wacht op m’n Ans die wat langer werk schijnt te hebben op het damestoilet.

Nogmaals probeer ik om Ans naar de Jungfrau Joch te krijgen. We informeren aan de balie wat een retourtje kost. Zonder blikken of blozen, wordt ons verteld, dat een retourtje CHF 109,- p.p. kost.Tja, zo’n prijs vinden we wel een beetje teveel van het goede. Kortom, om mijn huwelijk niet op het spel te zetten, zwicht ik uiteindelijk  voor het argument van Ans: De prijs is te hoog voor hetgeen wordt geboden! Voor het treinritje van Kleine Scheidegg naar de Jungfrau Joch moest nog eens €68,20 per persoon worden bijbetaald....

...De terugreis? Die verloopt met dezelfde problemen als de heenreis. Het begint al met het instappen: mijn benen zijn te vermoeid en zelfs na een aantal wipjes lukt het niet omhoog te komen. De grote vraag: wat doe ik in hemelsnaam verkeerd? Na nog een poging, lukt het plots om in de wagon te komen. Ik had een applaus verwacht, maar dat bleef gelukkig uit. Met misplaatste schaamte, neem ik maar snel plaats op het stoel naast de deur. Een voordeel: voor de stoel is een verticale buis. Die zal straks het uitstappen vergemakkelijken.

Voor mij was het een mooie dag, maar geen goede dag.

Eenmaal beneden en in de auto, rijden Ans en ik nog door van Lauterbrunnen naar Stechelberg. Bij de Trümmelbachfälle stoppen we om onszelf te oriënteren. Helaas, de kassa gaat net voor onze neus dicht.

Bij Interlaken willen Ans en ik eerst doorrijden naar Brienz. Maar nadat Ans in Interlaken wat inkopen heeft gedaan, kiezen we er toch maar voor om naar onze vakantiewoning in Spiez te rijden. Tenslotte komt er morgen ook nog een dag.