Vrijdag, 15 september 2006
Uit de inleiding kon u al opmaken, dat er vandaag (lees donderdag) nog heel wat moet worden gedaan om vrijdagnacht te kunnen vertrekken. Maar zoals altijd komt alles op zijn pootjes terecht en zijn we ruim op tijd klaar. De bedoeling is om rond drie uur te vertrekken. Dit houdt in dat we om twee uur moeten opstaan. Om half tien gaan Ans en ik naar bed. Hoewel we er weinig aan hebben gehad, is het ook vandaag weer een prachtige dag geweest. Op onze slaapkamer heerst dan ook een subtropische temperatuur of zoals Jan Versteegt het zegt: een lage slaapindex. Nu weet ik dat en mijn vertrouwen om snel in slaap te komen is dan ook niet erg groot. Alleen al het hierover nadenken, bespoedigt dit proces allerminst. Ans heeft in zulke situaties ook nog de neiging om constant te liggen woelen in bed, een eigenschap die ons huwelijk al vaker onder druk heeft gezet.
Nu zijn onze huizen in een slechte periode gebouwd (1974) hetgeen inhoudt dat ze erg gehorig zijn. Het toeval wil ook dat de buren aan de ene kant naar Griekenland op vakantie zijn. Maar er moet wel voor het huis en de katten worden gezorgd en deze taak is toevertrouwd aan een huisvriend van de buren. Uitgerekend vandaag komt onze toegewijde verzorger op een voor mij ongunstig tijdstip en op een zeer luidruchtige wijze zijn taak vervullen. Wanneer ik de voordeur met een harde klap, die heel ons huis doet schudden, hoor dicht slaan, weet ik dat de huisvriend en energieke verzorger voor vandaag zijn taak heeft vervuld. Ik probeer mijn hartslag weer onder controle te krijgen en net op het moment dat ik mijn rust heb hervonden, begint mijn buurvrouw aan de andere kant zich te roeren. Nu heeft deze (zeer jonge) buurvrouw wel vaker de onhebbelijke eigenschap om na twaalf uur ´s nachts haar huis te gaan stofzuigen en heb ik mezelf daar enigszins mee verzoend, maar deze keer komt het toch wel heel ongelukkig uit. Gelukkig, eindelijk stil. Nee dus, net wanneer ik in diepe rust lijk te vallen, wordt deze wederom verstoord door het gezoem van een mug. Tju, ook dat nog! Ans begint zich ook weer te roeren en seint mij in dat ze al drie keer is gestoken. Ik verdedig mezelf door heel laf mijn laken over het hoofd te trekken. Wanneer de kust veilig lijkt en het te warm wordt onder het laken, probeer ik alsnog een nieuwe start te maken. Niet voor lang echter, want mijn hersenen worden geprikkeld door het gepiep van een vleermuis die zich schijnbaar voor mijn slaapkamerraam bevindt. Of de pauwen op de kinderboerderij daar ook iets van meegekregen hebben lijkt mij zeer onwaarschijnlijk, maar ook zij zetten het plots op een schreeuwen. Deze keer zit ik dan ook haast rechtop in mijn bed. Maar toch, ik ben een doorzetter en leg mezelf ook nu weer in alle rust neer totdat plots vanuit de achtergrond radiomuziek doorklinkt … Het is twee uur, mijn radiowekker loopt af. Naast mij wordt mijn Ans met wat gepruttel wakker en klaagt over een slechte nachtrust. Kom Ans, niet zeuren het is vakantie!

Snel maakt Ans wat brood en koffie klaar voor onderweg terwijl ik alles in de auto laad. Omdat mijn darmproblemen nog steeds niet helemaal over zijn en weet dat een file niet de meest ideale uitgangspositie is om snel bij een toilet te geraken, plak ik een extra voorziening in mijn onderbroek. Hoewel ik een echte doe-het-zelver ben (geweest), schijn ik bij het plaatsen van dit soort voorzieningen een minder gelukkige hand te hebben. Al bij het instappen lijkt het of ik aan de onderzijde langzaam geëpileerd wordt. Klokslag kwart over drie rijden we in Waalwijk weg. Nog één keer vraag ik aan Ans of we niets vergeten zijn en na een “Nee, we zijn niets vergeten!” stuur ik mijn Astra de weg naar Tilburg op. ...

... Het is rustig op de weg en het begin van de reis verloopt dan ook voorspoedig. Maar na zo´n 250 km komt voor mij toch het moment dat ik Ans moet vragen om het stuur over te nemen. Ans rijdt tot aan benzinestation Baden Baden. Hier tanken we en lassen een korte pauze in. Even later rijd ik verder, maar het is voor korte duur. Al voor Basel geef ik aan dat we moeten stoppen, ik val werkelijk om van de slaap. Ik rijd de Astra op een kleine parkeerplaats en we proberen alle twee te slapen. Het lukt en na ruim een uur rijden we verder. Alleen …, ik heb waarschijnlijk toch met mijn hoofd verkeerd gelegen want mijn nekspieren bezorgen mij een flinke hoofdpijn. Ook Ans begint na een tijdje over flinke hoofdpijn te klagen, tijd om na Bern een restaurant op te zoeken voor een pauze en wat aspirines.

Maar …, nu komt het, in de inleiding had ik u er al voor gewaarschuwd. Ans vraagt heel voorzichtig aan mij: “Weet je wat ik vergeten ben?”. “Ik zou het niet weten Ans.”, is mijn antwoord. Ik ben niet zo dol op dit soort quizzen, Ans weet dat en vult derhalve zelf het antwoord in. “Mie en rijst.” “Wel, als dat het enige is, dan valt er mee te leven.”, antwoord ik snel. Schijnbaar voel ik de bui al hangen en heb het vermoeden dat er nog meer op komst is. Omdat Ans een beetje witjes ziet van de hoofdpijn, dring ik op dit moment niet verder aan.

Wanneer na een tijdje de hoofdpijn van Ans wat is gezakt, rijden we verder. Even later is het tijd voor een volgende ronde van de quiz. “Weet je wat ik ook vergeten heb, Frans?”, vraagt Ans. “Nou Ans, zeg het maar!”, klinkt het van mijn kant wat geïrriteerd. “De pindakaas.”, zegt Ans stilletjes. Wel beste lezer, nu schiet mijn gemoed vol. “Ik heb wel jam bij.”, probeert Ans nog om het leed wat te verzachten. “Tju, dit is nu de tweede keer dat je de pindakaas vergeet!”, gooi ik er op een verheven toon uit. U moet weten beste lezer, dat ik er zeer aan hecht om mijn dag te starten met een sneetje bruin brood met Calvé pindakaas. Óók Ans deelt mee in deze traditie en, zo ik heb vernomen, vele Nederlanders met ons. Elke vakantie ging ons potje Calvé pindakaas trouw mee op reis. Sterker, voor elke reis werd eerst een nieuwe pot gekocht. Maar sinds onze laatste vakantie is daar de klad in gekomen. In Feldthurns hebben we het nog geprobeerd met een Italiaanse pot pindakaas, maar ik kan u slechts adviseren: “Niet doen!” Het spul is te zout en vereist een te lange gewenperiode. “Het moet nu niet gekker worden.”, zeg ik tegen Ans. Laten we maar in Steg bij de supermarkt stoppen voor de mie en rijst en breng maar meteen een extra pot jam mee.

De reis verloopt verder zonder problemen. Was het in Duitsland tussen Karlsruhe en Basel nog slecht weer met regen, in Zwitserland wordt het steeds beter. Voordat we onze Astra in Kandersteg op de trein rijden, maken we eerst nog wat foto´s. In Steg loopt Ans snel even de supermarkt in voor de vergeten boodschappen terwijl ik buiten in het zonnetje wat foto´s maak.
Rond half vier komen we aan bij onze vakantiewoning in Rittinen. Snel brengt Ans de bagage naar onze vakantiewoning en even later staan we onze koffers uit te pakken. Wel nu komt de vraag voor de hoofdprijs: “Frans …, weet je wat ik ook vergeten ben?”, zeg het maar Ans. “Mijn onderbroeken!” “Tju, hoe kun je die nu vergeten. En nu?”, roep ik vertwijfeld uit. “Ik heb ze in de supermarkt zien hangen.”, probeert Ans wederom. Tja, mijn Ans is niet voor een gat te vangen, merkt u wel. “Je wilt toch niet zeggen, dat ik nu naar de supermarkt terug moet rijden voor een paar onderbroeken!”, brom ik terug. “Hebben we morgen tenminste een doel. Bij de Carrefour verkopen ze jouw maat wel.”, zeg ik.
We kunnen er hartelijk om lachen en wijten dit alles aan onze leeftijd, het lijkt dat de jaartjes beginnen te tellen. Even later zitten we dan ook lekker in het zonnetje op het balkon te genieten van een ´Cup a Soup´.

Ik stuur een berichtje naar het thuisfront dat de reis goed is verlopen en dat we heerlijk in het zonnetje op ons balkon zitten. Had ik dat maar niet gedaan, want even later begint er een koude föhnwind te waaien en kort daarop moeten we naar binnen vanwege de kou. De zon is inmiddels achter een dik wolkendek verdwenen en de eerste regendruppels vallen. Binnen de kortste keren valt het er met bakken uit, waait het flink hard en horen we donderslagen. Het is herfst, tijd om de verwarming aan te zetten en een glas wijn in te schenken. Zou Jan Versteegt dan toch gelijk krijgen? Wie zal het zeggen. Ans en ik gaan vroeg naar bed, morgen is er weer een dag en er wordt wat beter weer aangegeven.