Afscheid met een kort bezoek aan Klausen

Vrijdag, 22-7-'05
De dag van het onvermijdelijke afscheid is gekomen, drie weken lang hebben wij onszelf verlost gezien van alle dagelijkse beslommeringen. Vandaag kiezen we er voor om langer in ons bed te blijven liggen, maar om zeven uur houden we het toch voor gezien en staan op.

De zon schijnt en na het ontbijt zitten we al snel op het balkon aan een kop koffie te genieten van het uitzicht. We beseffen maar al te goed dat dit uitzicht vanaf het balkon over krap 24 uur moet worden ingeruild voor het uitzicht vanuit onze woonkamer in Waalwijk op het huis van de overburen, een kleine 20 m verder.

Terwijl ik uitkijk over het Eisacktal en het Villnösstal naar de Geislergruppe bedenk ik dat dit de droomwereld zou kunnen zijn die, ontdaan van details, lijkt op de volmaakte, vredige wereld waar wij zo naar verlangen. Morgen zullen we weer ongewild deelnemen aan de hectiek van het dagelijkse leven. Keren we terug naar het land waar Zalm de dienst uitmaakt en Balkenende minister-president is. Een land waar het lijkt dat steeds meer het recht van de sterkste, de slimste, de rijkste en de gezondste gaat gelden. Een land waar men nog steeds ontkent dat de Euro ons leven duurder heeft gemaakt en zegt dat armoede niet bestaat. Het land waar het nieuwe zorgstelsel als een niet te stoppen trein op ons af komt denderen, een verandering die nodig is maar die de lage inkomens, zieken en uitkeringsgerechtigden het hardst zal treffen.

Maar zo ver is het nog niet en al snel stuur ik een sms-je naar Kees en Anita en spreek af dat we elkaar om tien uur ontmoeten op de parkeerplaats van Klausen. ...

... Klokslag tien rijden Ans en ik de volle parkeerplaats bij Klausen op. Kees en Anita wachten ons op en hebben een plaatsje voor ons vrij gehouden. Al keuvelend lopen we door de straten van Klausen, maken wat foto’s en ploffen neer op een terras in het centrum voor een laatste kop cappuccino en een apfelstrudel. Er heerst een gezellige drukte en we blijven dan ook lekker tot na twaalf uur rondhangen in dit sfeervolle stadje.

(Kijk voor meer informatie over Klausen ook naar ons verslag van vorig jaar en bij 'Enkele steden' op onze Dolomietensite.)

We proberen het verder vandaag rustig aan te doen. Terwijl ik alles inpak aan foto- en video-camera’s, computer, etc., etc. ruimt Ans de rest op en pakt alles in. Nadat we hiermee klaar zijn brengen we alvast onze bagage (Ans doet bijna alles) naar de auto. Hierna proberen we wat te slapen. Voor Ans geen enkel probleem, voor mij blijft het bij proberen. Tegen half vijf komen Johann en Antonia thuis van ‘hun paar daagjes op de alm’. Even later gaan Ans en ik onze financiële verplichting voldoen, bedanken Antonia en Johann voor de heerlijke vakantie en nemen afscheid.

Om 17:15 uur vertrekken Ans en ik vanuit Feldthurns. Bij het vertrek krijg ik van Johann nog een fles met kersen-snaps (zelf gebrand) en vervolgens worden we uitgezwaaid. De lange reis naar huis is begonnen.

De reis verloopt in eerste instantie voorspoedig, de weersomstandigheden zijn goed. Echter, in het laatste deel van de Fernpass begint het te regenen. Na Füssen stopt het met zachtjes te regenen en het deel naar Ulm verloopt dan ook niet prettig. Af en toe valt de regen er met bakken uit en de weerkaatsende koplichten op het wegdek van het tegemoet komende verkeer werkt vermoeiend.

Eenmaal op de Autobahn lukt het nog wel om een tijdje lekker door te rijden, echter, de vermoeidheid en slaap slaan bij mij wederom toe. Enkele pauzes met de nodige koppen koffie en buitenlucht brengen geen soulaas, slapen lukt – zoals gebruikelijk - evenmin. Al bij de eerst pauze op de Autobahn merken we dat het behoorlijk is afgekoeld, de pijpen worden dan ook snel aangeritst.
Bij Heilbronn is het dan zover dat Ans gedwongen het stuur moet overnemen. Voor het eerst rijdt Ans nu echt een grote afstand over de Autobahn. Gelukkig is het weer niet echt slecht en is het tamelijk rustig op de weg. Tussen Koblenz en Venlo probeer ik zelf toch nog een stuk te rijden. Maar nee, het gaat echt niet meer en bij Venlo verwisselen Ans en ik toch weer van plaats en rijdt Ans vanaf Venlo verder naar Waalwijk. Om kwart over zes zijn we thuis. Snel laden we de auto uit en kruipen in bed voor een paar uurtjes verdiende rust.

Wanneer Ans en ik om half tien opstaan, dringt de realiteit echt tot ons door: het balkon, het prachtige uitzicht op de Geislergruppe, de zon en de aangename temperatuur hebben plaats gemaakt voor een grauwe lucht, kou en het uitzicht op het huis van de overburen; het wordt weer wennen. Snel sluiten we de videocamera aan op de TV en kijken naar het resultaat van de afgelopen drie weken, voor even wanen we onszelf weer terug op vakantie.