Onze wandeling naar de Radlsee nabij Feldthurns

Wel uiteindelijk zijn we met z’n allen boven bij de gemeenschappelijke hut, heeft iedereen met iedereen kennis gemaakt, is Anita op een echt open(baar) toilet geweest en kan de wandeling naar de Radlsee beginnen. Klik hier voor de kaart naar Feldthurns (Velturno)Donderdag, 21-7-'05
In het begin van onze vakantie bij de Dorfmann’s had ik kenbaar gemaakt dat ik graag naar de Radlsee zou willen, maar dat de wandeling daar naar toe voor mij vanwege het te overbruggen aantal hoogtemeters en de gesteldheid van het terrein niet haalbaar is. Antonia, de schat, zij meteen dat ze zou kijken of ze hier iets aan kon doen. Het afgelopen weekend kwam de uitnodiging. De Dorfmann’s, met kinderen, zouden een aantal dagen in de hut van Johann’s broer bivakkeren. Het initiatief kwam van Ditmar (de oudste zoon van Antonia en Johann), die de wens had om weer eens met het hele gezin een aantal dagen in de bergen te willen doorbrengen, net als vroeger. ...

De gemeenschappelijke hut met dat o zo knusse wc-tje.... Donderdag zou een geschikte dag zijn voor een bezoek aan de Radlsee. Johann zou ons ’s morgens vroeg met de auto halen en ons naar de hut brengen. Van daar zou hij Ans, Antonia, kleinzoon Simon en mij verder doorrijden naar een gemeenschappelijke hut. Van daar kunnen we dan met zijn allen naar de Radlsee wandelen, zo legde Antonia aan ons uit. Voor de autorit op de onverharde wegen is een vergunning nodig, maar die zou Johann halen in de gemeente Klausen, hij had die immers toch nodig vanwege werkzaamheden op de alm voor zijn broer. (Hutten mogen boven op de almen alleen door boeren worden gebouwd en vergunning voor het rijden op de wegen worden alleen bij uitzondering gegeven en indien er werkzaamheden op de almen moeten worden verricht, b.v. hooien.)
Aan Johann had ik gevraagd of de weg voor mij goed te lopen zou zijn en of er niet te veel stenen liggen; daar heb ik immers een broertje dood aan. Een woordenstroom van bijna onverstaanbaar Zuid Tirols dialect kwam uit zijn mond. De vertaling van Antonia luidde als volgt: “Ein bisschen hin und her und ein wenig Steinen.”. Ok, hierover hoefde ik dus niet lang na te denken. “Dürfen mein Bruder und seine Frau auch mit?”, vroeg ik. Ja, dat zou ‘kein Problem’ zijn. Johann, kan ons alle vier in zijn Astra naar boven rijden. Zitten we toch met een probleem: Kees wordt wagenziek wanneer hij zelf niet rijdt en Anita kan met haar verstijfde knie waarschijnlijk niet achter in de auto. Tja, problemen zijn er om opgelost te worden, tenslotte zijn er nog een aantal dagen te gaan voor het donderdag is.

Wel beste lezer, het probleem is zoals verwacht opgelost. Kees en Anita rijden met hun eigen auto achter Johann aan naar parkeerplaats Kühhof, Johann brengt Ans en mij eerst naar de hut, onderwijl neemt Kees een reistabletje en gaat Johann Kees en Anita ophalen. Simpel hè?

En natuurlijk werden wij bij de gemeenschappelijke hut begroet (door deze twee dames).Vandaag half negen is het zover. Kees en Anita zijn present en Johann staat met zijn onafscheidelijke blauwe schort en korte broek klaar om naar boven te rijden. Met een onvervalst Zuid Tirols temperament stuurt Johann zijn Astra over de smalle weg naar boven, ondertussen elke vraag van mij beantwoordend met een stortvloed van woorden in zijn (voor mij) onverstaanbaar dialect. Zijn stuurmanskunsten komen pas echt uit de verf wanneer hij een telefoontje krijgt en zijn weg met een hand aan het stuur en in de andere hand zijn ‘handy’ al scheurend zijn weg vervolgt terwijl hij het gaspedaal nog iets verder lijkt in te trappen. De rode Subaru achter ons, met daarin mijn broer en een bulkende Anita, kan het tempo amper volgen. Maar ja, dit schiet lekker op en wij zijn dan ook zo op het laatste deel van het traject. Vanaf Kühhof gaat het verder over op een zandweg. Een aantal koeien zet het op een lopen nadat ze met hun achterste in aanraking zijn gekomen met de Astra van Johann. ...
... Wel uiteindelijk zijn we met z’n allen boven bij de gemeenschappelijke hut, heeft iedereen met iedereen kennis gemaakt, is Anita op een echt open(baar) toilet geweest en kan de wandeling naar de Radlsee beginnen.
Tja, wat moet ik zeggen? Dat “bisschen hin und her” is wel erg veel “hin und her” en “ein wenig Steinen” blijken er toch wel heel, heel veel te zijn. Antonia is hier niet gelukkig meer, maar Johann zijn beredenering was simpel en vrij vertaald komt het hier op neer: als Frans van Kasereck naar Latzfonser Kreuz kan lopen, dan moet deze wandeling ook gaan. ...		 Uiteindelijk gaan we op weg. Heerlijk, zo dwars door de almen tussen koeien en paarden door.
Een aantal keren ga ik bijna onderuit en de weg is lang, heel lang. Wegwijzer, hoewel de weg die wij volgden toch een beetje anders loopt.

... Een aantal keren ga ik bijna onderuit en de weg is lang, heel lang. En ..., zoals het in de bergen nu eenmaal gaat: je ziet iets in de verte liggen, maar de weg er tussenin gaat bijna altijd met het nodige stijgen en dalen. De weg van A naar B zou in een rechte lijn al zwaar genoeg zijn, maar die rechte lijn is nu eenmaal niet mogelijk. ...
... Óók het Radelsee-Haus (Rifugio Lago Rodella; klinkt toch altijd weer net iets exotischer) ligt in het laatste stuk binnen handbereik, maar ook hier moeten weer de nodige meters gedaald en geklommen worden. De hand van Ans heb ik ditmaal harder nodig dan ooit, maar met Johann voorop en Ditmar als toezichthouder en reserve steun achter mij, komen wij uiteindelijk toch bij de Radlsee. Mooi? Het uitzicht over de Dolomieten is, zeker voor de tijd van het jaar, fantastisch. Zo zie je de Geislergruppe, het Sellamasief, de Marmolada, de Lang- en Plattkofel en de Schlern. De Radlsee zou met wat meer zon ook mooi zijn. Helaas, deze verbergt zich te vaak achter de wolken. ...
Impressie van onze wandeling naar de Radlsee.


Interval seconden
Het uitzicht is mooi. Op de voorgrond Feldthurns in het Eisacktal. In de verte de Dolomieten met links de Geislergruppe, in het midden het Sellamasief, de Langkofel, Plattkofel en Marmolada en rechts de Schlern.
Eerlijk gezegd, maar het blijft onder ons, is die 'See' iets kleiner dan ik had gedacht. Uitgeput probeer ik m'n trui aan te trekken om mezelf wat te beschermen tegen de kou, zonder Ans geen sinecure.... Eerlijk gezegd, maar het blijft onder ons, is die 'See' iets kleiner dan ik had gedacht. Uitgeput probeer ik m'n trui aan te trekken om mezelf wat te beschermen tegen de kou, zonder Ans geen sinecure. ...
Zoals altijd is het leed snel vergeten en is het weer lachen geblazen.
... Boven nodigt Johann mij meteen uit voor een bergdronk, een snaps. "Mooi niet, ik moet nog naar beneden en sta zonder snaps al wankel op m’n benen.", tsja, probeer zoiets maar eens in het Zuid Tirols dialect te zeggen. “Laten we maar eerst iets eten.”, opper ik.
Het geheel vult goed maar te snel. De Knödeln blijven die middag nog lang mijn ingewanden pesten. Voor Kees en Anita is het nog even wachten op het eten. En wat blijkt ...
... Wat later zitten we met zijn allen in een overvolle Radlsee Hütte aan de Knödeln. Ans, Anita en ik hebben Spekknödel met goulash en een salade besteld. Kees doet zich te goed aan een Spek- en Leberknödel met goulash en salade. Het geheel vult goed maar te snel. De Knödeln blijven die middag nog lang mijn ingewanden pesten. Kees kan na een kort bezoek aan het toilet even later weer opgelucht adem halen.
Terwijl Antionia ons beraden over de terugweg, genieten Ans en Anita van het uitzicht. Antonia en ik beraden ons over de terugweg. Van mij mag de terugweg iets eenvoudiger, het liefst was ik het Radelsee-haus de goederen kabelbaan naar beneden genomen.
... Antonia stelt voor om een lichtere terugweg te nemen. Omdat ik mijn eigen benen niet meer vertrouw en Anita maar vooral Kees zie manken, ga ik hier graag mee akkoord. Antonia heeft de wens aan Johann kenbaar gemaakt en even later, nadat Johann een spelletje kaart heeft gespeeld, wordt aan de terugweg begonnen. ...
Impressie van onze wandeling vanaf de Radlsee


Interval seconden
(Een ogenblikje geduld, het duurt even voordat alle foto's zijn gedownload.)
 ... Wat er is mis gegaan weet ik niet, maar deze terugweg is misschien korter maar zeker niet lichter. Er moeten een aantal flinke hindernissen worden genomen. Ik merk op dat met de longinhoud van Anita niets mis is: al lopend en hindernissen nemend, keuvelt ze aan een stuk door met iedereen die bij haar in de buurt is. Die heeft het naar haar zin is mijn mening. Johann heeft het kennelijk ook naar zijn zin. Of het aan de buitenlucht ligt of aan de snaps, maar met een regelmaat kan Johann zijn enthousiasme niet onderdrukken en gilt het uit over de almen. Tsja, en ondertussen sukkel ik aan de hand van Ans samen met m’n stokken voort over smalle padjes met veel stenen en door almen. Maar treur niet: ik heb het naar mijn zin, geniet met volle teugen en kan niet zeggen dat ik mezelf echt moe voel. Alleen mijn benen, het gevoel ebt daar langzaam in weg. ...

De eigenaar is een vriendelijke man met een mooi en karakteristiek hoofd. Men is hier niet gewend, dat daar een complimentje over gemaakt wordt. De goede man weet zich duidelijk in verlegenheid gebracht, wanneer ik daar bij het afscheid iets over zeg.... Mijn aandacht wordt plots getrokken door een gesprek tussen Johann en Ditmar. Het gaat, hoe kan het anders, over de kortste en meest eenvoudige weg. Volgens Johann gaat die verder over over het pad, volgens Ditmar dwars door de met vele bloemen gesierde ‘Wiese’. Het pleit wordt gewonnen door Ditmar en even later zit ik boven op een 1,5 meter hoge omheining en kan niet meer voor of achteruit. Wel, met de hand van Ans, de stevige schouders van Ditmar, een kontje van Antonia en onder de aanmoedigingen van Anita en Irmgard (de dochter van Antonia) wordt ook deze hindernis genomen. Terwijl ik met een gerust hart vaststel dat mijn Knödeln nog op hun plaats zitten, sta ik weer met beide benen in de wei temidden van vele soorten wilde bloemen waaronder vele orchideeën; wat is het leven toch mooi.

Er heerst bij de Brugger Schupfe een gemoedelijk (ons kent ons) sfeertje.We vervolgen onze weg en even later pauzeren we bij de Brugger Schupfe (2000m). De eigenaar is een vriendelijke man met een mooi en karakteristiek hoofd. Men is hier niet gewend, dat daar een complimentje over gemaakt wordt. De goede man weet zich duidelijk in verlegenheid gebracht, wanneer ik daar bij het afscheid iets over zeg. Helaas, het is een goed en gemeend compliment. Wellicht heb ik hiermee weer een lokaal taboe doorbroken?

Het laatste stuk lopen Ditmar en Irmgard vooruit. Zij gaan de Astra halen en komen Ans, Johann en mij ophalen. Die laatste paar honderd meter hadden we overigens ook goed kunnen lopen. Maar ja, het is goed bedoeld en dan sla je dat aanbod niet af. ...
Na aankomst bij de hut is het voor jong en oud een plezier om zichzelf een beetje te kunnen verfrissen. Natuurlijk worden van dit tafereeltje de nodige foto's gemaakt.
Hoewel de hut niet tot de fraaiste behoort, is het uitzicht en het plezier niet minder om.

... Bij terugkomst in de hut wacht ons nog een verrassing. Johann heeft ’s morgens, bij een kleine jongen die over de alm kwam aanrennen, verse melk, kwark, boter en brood besteld. Wij, die Nederlands toeristen, mogen deelnemen aan een oud gebruik. De melk wordt ingeschonken en in de melk moeten de stukjes brood worden gedaan. De melk en het brood kunnen worden opgelepeld en de kwark en de boter worden van twee gemeenschappelijke borden gegeten. Wat heerlijk! Ja, voor ons wel, maar Anita maakt met een “blùhhh” duidelijk dat dit niet haar kostje is.

Nadat er nog gezellig is nagetafeld, bedanken wij iedereen voor de gezellige dag. Johann biedt mij nog zijn verontschuldigingen aan. Maar ik wil hier beslist niets van weten. ...
... Het was een zeer fijne en gezellige dag, die ik voor geen goud had willen missen. Vermoeiend? Ja, maar daar voel ik op dit moment niets van.
Ditmar brengt ons naar huis en ’s avonds zitten Ans en ik nog lang na te genieten van deze prachtige dag op het balkon van onze vakantiewoning. Het zicht is helder, de wolken hebben we zelden zo mooi gezien en het Alpenglühen begint de Geiselergruppe langzaam geelrood te kleuren. Bedankt Johann, Antonia, Ditmar, Irmgard en Simon. Reinhard, jammer dat je er niet bij kon zijn.		 Wij, die Nederlands toeristen, mogen deelnemen aan een oud gebruik. De melk wordt ingeschonken en in de melk moeten de stukjes brood worden gedaan. De melk en het brood kunnen worden opgelepeld en de kwark en de boter worden van twee gemeenschappelijke borden gegeten.
vorige pagina /
 volgende pagina

Startpagina Startpagina