De Rittner Horn en de Erdpyramiden bij Lengmoos

... Maar voor het zover is, begint ook deze dag zonnig. Al vrij vroeg zit ik op mijn balkon in de zon mijn notities bij te werken. Schreef ik gisteren nog dat de zon net na half zeven boven Plose verschijnt. Naar nu blijkt, bij deze wolkenloze ochtend, schijnt de zon al ruim voor half zeven op ons balkon.

Voor vandaag staat een wandeling naar de Rittner Horn bij Ritten (Renon) op het programma. ...

... Voordat we de weg naar Bozen oprijden tank ik eerst benzine in Klausen. Wat een verschil: in Oostenrijk was de laagste prijs die wij voor één liter benzine hebben betaald €,098 en hier betalen we €1,269 per liter.

Terwijl ik sta te tanken kijk ik omhoog en zie hoe Kloster Säben hoog boven Klausen zijn markante positie tegen een blauwe hemel waar staat te maken. Prachtig! Mijn gedachten dwalen af naar ..., maar gelukkig geeft een klik aan dat de tank van mijn Astra vol is. ...

... Even later rijden we achter Kees en Anita aan, de route die we rijden gaat over de oude weg door het Eisacktal richting Bozen. De rit naar de parkeerplaats van de kabelbaan bij Pemmern verloopt voor ons zonder problemen. Hoewel, hoe dichter bij Bozen des te drukker het verkeer en pardoes vergeten Kees en Anita dan ook voor Bozen de afslag Ritten/Renon te nemen. Echter, zij hebben hun misstap snel gezien en even later parkeren ook zij hun rode Subaru naast onze Astra op de parkeerplaats bij de kabelbaan. ...

... Voordat we aan de terugweg beginnen, kunnen we niet nalaten om het inwendige van onszelf nog even te verwennen bij de Rittnerhorn Hütte (Rifugio Corno del Renon; klinkt toch lekker hè?) op 2261 m. Het viel ons weer eens op hoe plezierig de bediening op de terrassen bij dit soort hutten kan zijn. De eigenaar nam voor elke bestelling de tijd en ging er even bij zitten voor het maken van een kort praatje; een bijzondere ervaring die in een enorm contrast kan staan met de bediening op sommige terrassen in Nederland. Een persoon, uit een uit twee echtparen bestaand Belgisch gezelschap, was zo vriendelijk om onze aanwezigheid op het digitale geheugenplaatje vast te leggen....

... Om ongeveer 16:00 uur sluiten we het bezoek aan de Rittner Horn af, rijden we naar Klobenstein en parkeren de auto's op de ruime parkeerplaats aan de rand van de doorgaande weg. Vanaf deze parkeerplaats is het slechts een korte wandeling naar het station van Klobenstein.

In Klobenstein maken Ans en Kees een aantal foto’s van het stationnetje en het toeristische treintje naar Ober Bozen. ...

... Vervolgens zetten we de reis voortt en komen wij aan in Lengmoos voor een kort bezoek aan de Erdpyramiden.

De auto’s worden geparkeerd aan de rand van Lengmoos bij een hotel/restaurant. Van daar is het een relatief korte wandeling naar de piramiden. ...

... Tsja, wat is kort? Voor mij betekend deze wandeling een gesleep met mijn eigen lichaam. De inspanningen eisen duidelijk hun tol en omdat Ans het even te druk heeft met het maken van foto’s en video-opnamen, moet ik het op eigen kracht doen.

Maar hoe dan ook, terwijl we naar de aardpiramiden wandelen hebben we af en toe een mooi uitzicht op het Schlernmassief en het Eisacktal. Links van het Schlernmassief zien we in de verte ook de Langkofel en de Plattkofel. ...

... De aardige ober die ons komt bedienen blijkt ook nog over andere kwaliteiten te beschikken, want even later probeert hij, voorzien van een inderhaast verkeerd aangetrokken schort, een aantal schorten aan ons te verslijten. Volgens zijn zeggen een koopje ofwel een “sonder Angebot”. Ons bent zunig! Dus niet. Hij blijft aandringen, wij blijven volharden in ons “Nein!”.

Hierna rijden we over de hoogweg naar Villanders. Deze weg is mooi maar op vele plaatsen zeer smal, soms net breed genoeg voor één auto. De vorige keer dat Ans en ik deze weg in omgekeerde richting reden, kwamen wij geen verkeer tegen. Nu, dankzij het klaarblijkelijke naar huis terugkerende werkverkeer, des te meer. Tussen Barbian en Villanders slaat het ‘noodlot’ toe. Twee te brede auto’s op een te smalle weg ontmoeten elkaar, één ervan is mijn Astra. Omdat in de tegemoetkomende Renault Scénic een dame zit, ben ik zo galant, ondanks dat ik licht stijgende ben, om een stukje achteruit te rijden. Probeer, want omdat Ans te veel bezig is met het zichzelf vasthouden aan het dashboard en daardoor verzuimt de vangrail rechts in de gaten te houden, maakt deze door een knarsend geluid duidelijk dat er een einde is gekomen aan mijn gedienstigheid en mede hierdoor óók aan het ongeschonden uiterlijk van mijn Astra. Een “shit!” gevolgd door een langdurige stilte en een dip zijn het gevolg. Het laatste deel van de weg naar Villanders wordt nu toch op een andere wijze afgelegd. Buiten het gezucht wanneer er nog een tegenligger aankomt, heerst er enkel een grote stilte; er is een einde gekomen aan mijn 38 jarige staat van schadevrij rijden. Hopelijk komt er nu weer een periode van tenminste 38 jaar, gezien mijn leeftijd en de nodige malheurs met mijn lichaam het ik zo toch sterk mijn twijfels hierover.

Bij thuiskomst staat eerst Johann ons op te wachten. Terwijl ik hem informeer over welk een noodlot ons heeft getroffen, probeert hij aan mij duidelijk te maken dat hij een parkeerplaatsje voor ons ingericht heeft ingericht. Ondertussen laat ik de beschadigingen aan onze Astra aan Johann zien. Johann reageert geruststellend met een “Nur polieren!”, ik weet wel beter. Boven krijgt Ans een stuk zelfgemaakte Himberen taart van Antonia voor het helen van de wonden.

’s Avonds rijden Ans en ik nog even naar Kees en Anita voor het bekijken van de foto’s. Omdat die twee het innig ‘samenzijn’ van onze Astra met de vangrail schijnbaar hebben gemist, doen wij onze ‘kond’. Ondanks de goedbedoelde taart van Anita, is er voor ons voor vandaag duidelijk de lol ervan af. We bekijken de foto’s maar zijn te veel met onze gedachten bij de schaafwondjes van onze Astra. Enigszins ontdaan en stil vertrekken wij even later naar onze vakantiewoning en gaan naar bed; morgen is er weer een nieuwe dag en zal de zon weer schijnen, óók voor onze Astra.