Klik hier om naar de Startpagina te gaan
of ga naar JacoPlaza voor
meer informatie. Ans en Frans Jacobs, Frans en Ans Jacobs,
Ans Jacobs, Frans Jacobs, Dorfmann, Wiesenrain, Feldthurns, Velturno, Klausen, Chiusa, Dolomieten, Dolomiten, Dolomiti, Bozen, Bolzano, Brixen, Bressanone,Eisacktal, Isarco, Villnösstal, Teis, Gufidaun, Langkofel, Platkofel, Geislergruppe, Peitlerkofel, Würzjoch, Ütia de Börz, Ütia Vaciara, Ütia de Goma, Kaltern, Kalterersee, St. Michael, St. Paul, Eggental, Karersee, Lago di Carezza, Passo di Castalunga, Karerpass, Vigo di Fassa, Rosengarten, Penserjoch, Marmolada, Kloster Säben, die Gärten von Schloss Trauttmansdorff, Völserweier, Völs am Schlern, Feldthurnerhof, Eislöcher
De Antholzer See (Lago di Anterselva) |
|---|
Kees en Anita zijn door Vincent en Marianne Delueg uitgenodigd voor een wandeling naar het Latzfonser Kreuz. Hoewel zij in eerste instantie te kennen hadden gegeven hier niet veel voor te voelen, hebben zij plotseling toch beslist om samen met de Duitse vakantiegangers op de uitnodiging in te gaan. ...
|
Ans en ik rijden vroeg weg en komen rond kwart over tien aan bij de kabelbaan (1300m) in een koud (16 graden) en bewolkt Jochtal. Omdat Ans vergeten heeft haar jas en/of trui mee te nemen, lijkt het mij weinig zinvol om met de kabelbaan naar 2100m te gaan. Ik stel voor om naar de Antholzer See te rijden en daar een wandeling te doen. In 2004 hebben we, na een bezoek aan de Erdpyramiden bij Platten, ook een wandeling bij de Antholzer See gemaakt, maar hebben deze toen moet afbreken vanwege hagelbuien.
|
 |
 |
|
 |
 |
Maar goed, het leven gaat door en even later kom ik enigszins opgelucht uit de bossen vandaan en kunnen we alsnog, zij het nu wat rustiger, naar het restaurant aan de overkant van de weg. Na eerst het sanitair op een goede werking te hebben gecontroleerd, zitten Ans en ik even later aan ons eerste kopje cappuccino en vermaken onszelf over het gesprek dat drie zeer chique dames een tafeltje verderop voeren.
|
| Natuurlijk willen we ook weten hoe de dag van Kees en Anita vandaag is verlopen. Wel, zoals je hebt kunnen lezen zijn Kees, Anita en de andere Duitse gasten door Vincent en Marianne Delueg uitgenodigd voor een wandeling naar het Latzfonser Kreuz. Hoewel de dag voor hun ook wat bewolkt is begonnen, is het weer de rest van de dag niet slecht geweest. Zoals je op de diashow kunt zien, is er deze dag veel gelopen maar schijnbaar nog meer gegeten en gedronken. 's Avonds zijn ze ook bij Marianne en Vincent thuis nog eens lekker verwend met de nodige, door Marianne zelfgemaakte gemaakte, koek verwend. En ..., die schnapkes? Die hebben hun goed gesmaakt. Behalve voor Anita dan, die had na een nipje genoeg. Tja, die snapkes is toch iets waar ik ze om benijd. Ik moet toch eens met Marianne gaan babbelen. |
volgende pagina  |
... Voor ons wordt het dus een dag waarop we kunnen gaan en staan waar we willen. Nadat ik eerst wat aan mijn verslag heb gewerkt, opper ik om vandaag een wandeling bij de Peitlerkofel te maken. Helaas, ook nu gooit plotseling opkomende bewolking in de richting van de Peitlerkofel roet in ons (wandel)etentje. We stellen ons plan bij en kiezen voor een wandeling te maken in het Jochtal.
Ans stemt in met mijn voorstel en we tuffen met onze Astra richting het Val di Anterselva. Net voor twaalf uur arriveren Ans en ik bij de parkeerplaats net voor het Lago di Anterselva. U zult zich wellicht afvragen waarom ik het tijdstip er zo nauwkeurig bij zet. Wel, later zal blijken dat Wouter Maes (Wouter van de Alpenfreaks) rond dit tijdstip zijn wandeling rondom de Antholzer See heeft beëindigd en een Alpenfreaks sticker achter de ruitenwisser van mijn Astra heeft geplaatst. (Meer hierover op de pagina “Ontmoeting met Alpenfreaks bij de E. Comici Hütte”.) Om drie minuten voor twaalf zit Ans op een steen haar brood op te eten. Droog brood is ook niet alles en we trakteren onszelf dan ook wat later op een heerlijke kop cappuccino bij een hut langs de weg. Niets vermoedend kan het zijn dat op dat moment Wouter met zijn gezin ons voorbij zijn gelopen, we zullen het nooit weten.
De wandeling rondom de Antholzer See verloopt prettig. Het zonnetje laat zich zowaar af en toe zien. Wanneer we halverwege zijn, schijnt het zonnetje zelfs zo lekker, dat we even op een steiger, tegenover het See Restaurant, gaan zitten om de zon een kans te geven op ons in laten werken. Edoch, even later begint het toch weer wat te betrekken en besluiten we om de wandeling aan de andere kant van het meer voort te zetten. De Antholzer See ligt aan de voet van de hoogopgaande granietwanden van de Collalto (3436m). De wandeling rondom het meer is licht en leerzaam. Aan een zijde van dit meer ligt een natuurleerpad waarvan de moerassige delen worden overbrugd met vlonders. Aan de andere zijde voert het pad langs de berghelling terug naar de parkeerplaats. Ook aan deze zijde vind je diverse informatieborden en is het uitzicht over het meer zeer mooi. ... 
Val di Anterselva 
De weg door het dal stijgt en de stroom wordt wilder. Op het middelste plateau liggen de twee dorpjes Anterselva di Mezzo (Antholz Mittertal: 1241 m) en Anterselva di Sopra (Antholz Obertal: 1418 m).
Terug in het Val Pusteria ligt aan de ingang van het gebied Valle di Casies Monguelfo (Weisberg: 1085 m; 2300 inw.) een prettig vakantieoord, beschermd door de hoge bergen tegen de koude oostenwinden. 's Zomers schijnt de zon er gemiddeld 11 uur per dag. Monguelfo is de geboorteplaats van Paul Troger, een bekende 18e-eeuwse barokschilder, die heel wat plafondfresco's en altaartabels in kerken in Oostenrijk en Zuid Duitsland op zijn naam heeft staan. In de barokke Pfarrkirche (1736-'38) van Monguelfo schilderde hij drie mooie altaarpanelen. Zijn meesterwerk is de 'Aanbidding van de koningen' op het rechter zijaltaar, een sfeervol tafereel in clair-obscur. Naast de kerk, oostelijk van het koor, staat een kleiner, maar eveneens kostbaar kunstwerk: de oorspronkelijk door Michael Pacher beschilderde Bildstock, die in 1893 gerestaureerd moest worden. Boven Monguelfo, op een heuvel die door de Gsieserbach aan drie zijden wordt omspoeld, ligt Schloss Welsberg. Bouw en ligging zijn interessant, maar het interieur bezit niets bezienswaardigs omdat het in 1765 uitbrandde.
... Dicht bij het restaurant, net voor de parkeerplaats, dreigt voor mij zowat de pleuris uit te breken. Hoe graag ik mezelf ook naar het restaurant wil spoeden voor een toiletgang en een kop cappuccino, maar nu even niet. Halverwege het oversteken van de weg lijken mijn darmen plots te exploderen en moet ik mezelf ijlings in de intimiteit van het struweel terugtrekken om aldaar in alle rust en stilte de grootste nood te kunnen lenigen. Gelukkig heb ik de nodige voorzieningen bij me, maar het blijft ‘puin ruimen’ en behelpen.
Wat later lopen we naar onze Astra en rijden terug via het Val di Badia en de Grödner Joch naar Feldthurns. Maar terwijl we door het Pustertal richting het Val di Badia rijden, let ik schijnbaar even niet op mijn snelheid. Plots duiken twee agenten vanuit de berm de weg op en houden ons aan. We worden met onze Astra de berm in gedirigeerd. Quasi nieuwsgierig informeer ik bij de dienders wat de reden van dit opmerkelijke oponthoud is. Op formele wijze wordt ik door de vrouwelijke agente, met een blik in haar ogen van een strenge schooljuffrouw, in kennis gesteld dat ik de maximumsnelheid van 50 km met 10 km heb overschreden en dat dit op dit traject ten strengste is verboden. Ik besef dat het nu tijd wordt om al mijn charmes in de strijd te gooien. Ik bied mijn verontschuldigingen aan en beloof plechtig de volgende keer beter te zullen opletten en hoop hiermee de dienders te hebben overtuigd van mijn goede wil. Ik steek mijn hand uit om de dienders een prettige voortzetting van de dag toe te wensen en op de vraag of ik nu mag doorrijden, word ik op indringende toon door de ‘juf’ gevraagd de motor af te zetten en al mijn papieren ter inzage te geven; het blijkt dat ik in de loop der jaren toch een deel van mijn charmes heb verloren. Maar oke …, ik overhandig mijn paperassen en vervolgens worden zowel mijn Astra alsook mijn papieren volledig gecontroleerd. Waarschijnlijk is de tekst voor de Italiaanse dienders iets te moeilijk te ontcijferen en even later mogen die twee Nederlandse bofkonten toch hun weg (boetevrij) vervolgen.
Tijdens onze rit door het Val di Badia wordt ons meteen duidelijk waarom wij tijdens ons bezoek aan Brunico (maar ook een aantal jaren geleden) over een hoog gelegen smalle weg werden omgeleid: dit deel van de weg door het Val di Badia wordt geheel gereconstrueerd en er zijn tevens een groot aantal tunnels aangelegd.