De heenweg

Zaterdag, 1 juli 2006
Vrijdag, de dag vooraf …
’s Morgens blijven we iets langer in bed liggen om onszelf zo voor te bereiden op de reis naar Italië. Het langer in bed blijven liggen, is iets dat ons steeds beter afgaat. Maar toch, de zon schijnt en het vakantiegevoel begint te kriebelen: dus opstaan.

Terwijl Ans nog wat inkopen doet, vind ik het nodig om mezelf nog even goed in het zweet te gaan trappen op mijn driewielige ligfiets. Het is praktisch windstil en ondanks de hitte weet ik er deze ochtend toch nog zo’n veertig kilometer uit te persen. Dom, ik weet het, maar ik heb er een goed gevoel bij en zet voldaan en met enige trots mijn rijwiel voor minstens twee weken in de schuur.

Een raar gevoel bekruipt me wanneer we onze koffers zo kort na onze vorige vakantie al weer gaan inpakken. Gelukkig hebben we de koffers niet opgeborgen en is deze klus dus snel geklaard. Hoewel ik veel zin heb in de vakantie, staat de zaak wel letterlijk onder druk. Mijn darmontsteking die al sinds vorig jaar actief is, weet mijn leven de laatste weken wel erg onaangenaam te beïnvloeden. Ik zie dan ook vooral op tegen de heenreis, maar ook de vakantie op zich geeft mij een onzeker gevoel.

Inmiddels ben ik, vanwege bovengenoemde problemen, bekend met inlegkruisjes en aanverwante artikelen. Het geluid van het lostrekken van zo’n kleinood uit je ondergoed is mij evenzeer bekend en doet mij het meest denken aan een haperende ritsluiting bij het opentrekken van een tent, maar ook het plakkerige gevoel wanneer zo’n libresse zich op de een of andere manier heeft weten om te keren, is mij niet vreemd. Ook ben ik ervan overtuigd dat zo’n kleinood de zondvloed niet zal keren, maar op de een of andere manier geeft het me toch een veilig gevoel.

Kortom, het weer is uitstekend, de zaakjes zijn ingepakt, ikzelf heb me geprepareerd, Ans zit inmiddels in de Astra en extra ondergoed en broek liggen binnen handbereik. We kunnen vertrekken, niets of niemand die mij nog tegenhoudt. Tenminste …, wij zijn net drie minuten van huis, draaien met onze Astra de weg op naar Tilburg en staan meteen in een file vanwege een ongeval. Gelukkig, de weg wordt snel vrijgegeven en wij kunnen doorrijden naar Eindhoven. Ik houd er rekening meer dat hier een file staat, maar Hermes, god van het verkeer, heeft deze keer de zaakjes keurig voor ons geregeld en heeft bij Eindhoven de file doen oplossen. Eventjes meld een sombere stem over de radio dat er bij Venlo, vanwege de grenscontrole voor de wereldvoetbalwedstrijd Duitsland-Argentinië een file staat van drie kilometer. Echter, op het moment dat wij bij Venlo de grens passeren, blijkt Hermes ook hier zijn zaakjes goed voor elkaar te hebben.

De Duitse Autobahn hebben wij nog nooit zo rustig gezien, het lijkt wel of heel Duitsland voor de buis zit gekluisterd. Een tankstop moet na 550 km even rust brengen, maar waarschijnlijk hebben we een verkeerde parkeerplaats uitgezocht. Een ware invasie van Marokkanen die naar hun thuisland gaan, hebben tegelijkertijd deze parkeerplaats uitgezocht. Overal worden gebedskleedjes op het beschikbare gras en asfalt uitgespreid, hele families staan om mijn auto te delibereren over voor mij onbegrijpelijke problemen en versperren mij de toegang tot mijn auto. Elders wordt niet meer gebeden, maar zitten een aantal geknielde mannen met een zaklampje de grond af te speuren: schijnbaar heeft een van de mannen tijdens het bidden zijn contactlenzen of een kostbaar sieraad verloren. Vluchten kan niet meer, hongerig manipuleer ik mezelf om de Marokkanen en andere parkeerders heen om bij Ans met haar koffie en broodjes te komen. Na het nodige geduld verlaten we de parkeerplaats en persen er nogmaals een dikke tweehonderd kilometers uit. De temperatuur die tot ongeveer half elf vrij hoog (23-25 graden) bleef, zakt nu snel.

Middernacht voorbij
Inmiddels is het iets na twaalven geworden en wordt het tijd voor het opzoeken van een parkeerplaats, vermoeidheid en slaap beginnen nu voelbaar te worden. Een parkeerplaats dichtbij Kempten lijkt ons geschikt voor deze rustpauze.

Terwijl mijn Ans haar hoognodige schoonheidsslaapje volbrengt, realiseer ik mezelf zoals altijd dat slapen in de auto voor mij geen optie is. Zelfs honderd keer de stoel verstellen en verliggen, biedt geen soulaas. Om vier houd ik het voor gezien en rijden we verder het ochtendgloren tegemoet. De temperatuur is inmiddels gezakt tot 8 graden.

Wanneer het licht wordt, blijkt het in Oostenrijk bewolkt. Over de radio worden we steeds geïnformeerd, dat delen van Oostenrijk, w.o. Kärnten en Steiermarken, te kampen hebben met overstromingen als gevolg van veel regen en onweer.

Om half zes stoppen we in Imst om te tanken en drinken hier tevens een kopje koffie. Even later stoppen we nogmaals op een parkeerplaats langs de snelweg naar Innsbruck. Hier eten we ons laatste restje brood op voordat we de laatste kilometers ineens afleggen.

De bewolking blijft zich hardnekkig handhaven. Haast panisch spreek ik de retorische vraag tegen mijn Ans uit: “Het zal toch niet zo zijn, dat wij uit een zonovergoten Nederland vertrekken om hier in slecht weer, duizend kilometers van huis, onze vakantie te vieren?” Ans zit mistroostig door de voorruit, met haar nieuwe digitale camera in de aanslag, naar het grijze wolkendek te staren. Maar dan …, op de Brenner, even voor Sterzing, is de gehele bewolking plots als sneeuw voor de zon verdwenen en straalt een strak blauwe lucht ons tegemoet. Ons vakantiegevoel stijgt gelijktijdig met de buitentemperatuur.

Zelden is een reis zo voorspoedig verlopen: geen files en geen lastige vrachtauto’s. Om acht uur zijn wij in Feldthurns en rond kwart over acht zitten Ans en ik, na een hartelijke ontvangst, bij Antonia aan de koffie. Ook dochter Irmgard met zoontje Simon en Ditmar zijn aanwezig. Johann komt even later met een stortvloed van onvervalst dialect binnen; heerlijk om zo een vakantie te kunnen beginnen en het gevoel te hebben om weer thuis te zijn. ...

... Rond half tien wordt het tijd om naar onze vakantiewoning te gaan. Met de nodige assistentie van de familie Dorfmann, brengt Ans in een wip de bagage naar onze vakantieverblijf. Even later zit ik, terwijl Ans nog wat spullen aan het opbergen is, met een kop koffie op het balkon te genieten van het uitzicht.

Hoewel Kees en Anita later uit Nederland zijn vertrokken, is ook bij hun de reis goed verlopen. Rond half elf krijgen wij een sms-bericht dat zij in Klausen op een terras aan de cappuccino zitten. Ans en ik besluiten hierop ook naar Klausen te rijden. In Klausen wordt hard gewerkt aan het aanleggen van een stadsverwarming, maar ook een aantal huizen staat in de steigers; Klausen ziet er dan ook gehavend uit.

Snel vinden we Kees en Anita op het plein in het centrum als toehoorders van een Deens blaasorkest uit Silkeborg dat voor een gezellig en aangenaam sfeertje zorgt. ...

... Om half een verlaten we Klausen en rijden met Kees en Anita naar hun vakantiewoning bij Marianne en Vinzenz Delueg. Zoals altijd loopt ook het weerzien met deze mensen uit op een waar feestje. Binnen de kortste keren zitten we aan de koffie en de zelfgemaakte vruchtenkoek van Marianne. Ook ontmoeten we de Duitse gasten uit de woning naast die van Kees en Anita. ...

... Rond half twee rijden we naar onze woning terug en nemen de tijd om wat te rusten. Echter, stil zitten begint snel te vervelen en rond drie uur lopen Ans en ik naar het slot van Feldthurns voor het maken van wat foto’s. Al fotograferend worden we uitgenodigd voor een rondleiding. Maar nee, hiervoor zijn we toch echt te moe. De wandeling omhoog naar onze vakantiewoning Wiesenrain verloopt voor mij in de hitte uiterst moeizaam.