Wandeling naar Kloster Säben

Zaterdag, 15 juli 2006
Ans en ik zijn vanmorgen vroeg wakker, het was een warme nacht. De eerste zonnestralen dringen zich tussen de lamellen van onze balkondeuren door en dwingen ons op te staan. Lang in bed liggen met zulk mooi weer doe je niet, da’s zonde luidt mijn credo.
 
Wanneer ik de balkondeuren van onze slaapkamer open en een eerste stap op het balkon zet, trotseer ik met dichtgeknepen ogen het scherpe zonlicht en probeer ik richting de vakantiewoning van Kees en Anita te kijken. Ik zie dat de boeren hun weilanden al aan het besproeien zijn. Zouden zij een langdurige, droge periode verwachten? Ans en ik hebben ons vertrek al twee dagen uitgesteld, Kees en Anita helaas maar één dag. Tju, zouden we onze vakantie soms met minstens één week moeten verlengen? Zou het weer nu omslaan en er een bestendige periode van goed weer aanbreken, spint het door m’n hoofd. Tja, een zinloze kwelling van mijn hersenen zo vroeg op de ochtend. Ans moet immers woensdag werken. ...

... Snel ga ik naar binnen waar Ans inmiddels de tafel heeft gedekt voor een heerlijk ontbijt. De vakantie nadert zijn einde en een beetje weemoedig denken we terug aan gisteravond: wat was het toch heerlijk bij Marianne en Vinzenz Delueg en wat een warmte hebben we ontvangen.

Na het ontbijt settel ik mezelf lekker in de zon op het balkon. Mijn darmen houden zich sinds gisteren wat rustiger en ik voel mezelf op dit moment prettig, iets wat ik deze vakantie nog maar weinig heb kunnen zeggen. Kortom, ik laat de boel de boel en de plicht om mijn verslag bij te moeten werken voel ik nauwelijks in mij opkomen. Mijmerend laat ik onder het genot van een kop koffie de hoogtepunten van deze vakantie aan mij voorbij gaan en voordat ik er erg in heb is het negen uur, tijd om mezelf eens wat te gaan ‘optutten’.

Kees en Anita willen het vandaag wat rustig aandoen, zij willen immers morgen vrij vroeg vertrekken. Ans en ik denken er hetzelfde over, mede omdat we vanavond zijn uitgenodigd door Antonia en Johann voor een etentje bij het Feldthurnerhof. ...

... Voor vandaag hebben we daarom een wandeling gepland naar Pardell. Pardell ligt niet ver van Kloster Säben in Klausen. In Pardell kunnen we dan bij Gasthaus Huber wat drinken en/of eten alvorens we terugwandelen. De wandeling kunnen we direct vanuit onze vakantiewoning 'Wiesenrain' beginnen en gaat over redelijk begaanbare paden. Het weer lijkt in ieder geval geschikt voor deze wandeling.

Rond half elf vertrekken Ans en ik alvast. Kees en Anita beginnen iets later, die halen ons wel in. Het eerste stuk gaat over een brede landweg langs weilanden. De zon voelt weldadig aan en een verkoelend briesje maakt er een feest van. De beleving onder dit soort weersomstandigheden is intens, het uitzicht over het Eisacktal met op de achtergrond de Schlern is prachtig. En ikzelf? Ik voel mezelf prettig, heb er zin in en zou dit graag van de daken willen schreeuwen, maar dit zou de rust verstoren. ...

... De weg is licht dalend en al snel komen we in de schaduw van een bospassage. Hier wordt de weg smaller en door de bomen wordt het uitzicht op de omgeving ontnomen. De stilte wordt slechts een enkele keer onderbroken door het kabbelen van een klein bergstroompje dat onze wandelweg kruist.

We hebben hier meer gewandeld en denken de weg te kennen. Wat werkzaamheden brengen ons aan het twijfelen. Schijnbaar wordt er een nieuwe landweg aangelegd en plotseling staan we dan ook voor wat zandhopen en moeten we voor even onze weg op het richtingsgevoel bepalen. ...

... Al keuvelend trekken we verder en komen even voor twaalf uur, net voor Viers, op een open vlakte. Het uitzicht is hier mooi en hoewel het merkbaar warmer wordt zorgt de koelte van de wind ervoor dat het heerlijk wandelen is. Tja, beter laat dan nooit: eindelijk is het weer waar we volgens ons recht op hebben, zo had het elke dag moeten zijn. Zelf vind ik het goed zo, ik begin liever met minder goed weer en sluit af met goed weer dan andersom. ...

... Terwijl Kees, Anita en Ans in Viers wat foto’s maken, loop ik wat verder. De wandeling gaat hier even onder de bomen verder en het wegdek ligt nu bezaaid met stenen, wat het voor mij er niet aangenamer op maakt. De weg daalt hier iets sterker en net voordat ik de bescherming van de bomen verlaat, neem ik even een pauze. Vanaf hier zie je namelijk voor het eerst Kloster Säben liggen, tijd voor wat foto’s.

Kees, Anita en Ans hebben zich inmiddels weer bij mij gevoegd. Een klein bankje schaft ons de gelegenheid om hier, terwijl we kunnen genieten van het weidse uitzicht, ons brood op te eten. Ans blijkt ‘geen rust in d’r kont’ te hebben, want met in de ene hand een stuk brood en in de andere haar nieuwe Canon, springt ze gelijk een hinde over de helling naar beneden de vlindertjes achterna. De weg omhoog gaat iets moeizamer, naar mijn idee heeft het nu meer weg van aangeschoten wild. Ans d’r voorhoofdadertjes beginnen op te zetten en da’s een slecht teken (later meer hierover) Tja, de jaartjes beginnen te tellen. ...

... Maar ook ik heb er nog steeds zin in, zeker nu ik even tot rust ben gekomen. En terwijl Kees nog wat foto’s aan het maken is van Kloster Säben, hobbel ik alweer over de stenen verder. Mezelf overeind houdend aan m’n wandelstokken zoek ik meanderend m’n weg naar beneden over de hier met keien bestrate wandelweg en probeer op deze manier mijn voeten zo recht mogelijk te houden zodat ik niet op één van die keien mijn voeten omzwik en gedwongen wordt tot een knieval.

Terwijl we afdalen naar Pardell en in de luwte van een muur lopen, wordt de warmte plotseling wel heel erg voelbaar. Rond één uur zijn we in Pardell en zoeken in de tuin bij Gasthaus Huber een leuk plaatsje in de schaduw van een parasol. Een lekkere kop cappuccino met een stuk appelgebak doet ons goed en we nemen lekker de tijd om wat tot rust te komen. ...

... Nu lag het in de bedoeling om niet verder te wandelen dan Pardell, maar nu moet uitgerekend íkzelf met het idee komen om verder te wandelen naar Kloster Säben. Kees pruttelt vanwege zijn knie wat tegen, maar Ans en Anita voelen er wel voor om verder te lopen. Kortom, even later lopen we met ons viertjes verder richting Kloster Säben.

Als eerste zie ik net buiten Pardell al de waanzin in van mijn besluit. Hoewel de rest nog over een onuitputtelijke energievoorraad blijkt te beschikken, loop ik hier te bakken in de zon en voel ik het laatste restje energie uit mijn lichaam wegvloeien. Daarvoor in de plaats komt zoals gewoonlijk een allesomvattende, nauwelijks te beschrijven vermoeidheid die mijn lichaam nog verder naar voren doet hellen en ter compensatie nog meer door mijn knieën doet zakken. De weg gaat hier weliswaar sterk naar beneden, maar die fruitbomen die de hellingen hier bedekken staan hier niet voor niets. Dit zijn boompjes en wijnranken die zich met liefde koesteren in de warmte van de zon en zich daar ook thuis voelen als geen ander. Voor mij is dit op dit moment net iets te veel en ik realiseer me maar al te goed dat ik straks ook nog over diezelfde helling omhoog moet en dat het dan waarschijnlijk nog warmer zal zijn. ...

... Ondanks dat we bij Gasthaus Huber in Pardell genoeg hebben gedronken, slaat de dorst toch weer toe. Een reden voor Ans om wat Heißen Kirschen te plukken. Ze smaken voortreffelijk, maar blijken na een poosje toch een wat raar gevoel in de maag te geven. Maar ja, de dorst is toch weer voor even gelest. ...

... Dalen is voor mij lastig en ik heb dan ook handen, voeten, de leuning en m’n Ans hard nodig om het eerste steile stuk vanaf Kloster Säben af te leggen. Maar we komen beneden en dat zullen we weten ook. Het lijkt nog warmer te zijn geworden. Wat zeg ik? Warmer? De verzengende hitte komt ons over de helling tegemoet waaien.

De weg omhoog naar Pardell in de felle zon is een martelgang, maar ondanks dat maken we toch nog de nodige foto’s. Op het hek van een huis vlak voor Pardell laat een Smaragd hagedis zich gewillig door Ans fotograferen en zorgt mede door zijn coöperatieve opstelling dat onze dag niet meer stuk kan. ...

... Maar de hitte en de dorst wordt erger en we zijn dan ook blij dat we in Pardell bij Gasthaus Huber even kunnen bijkomen. Ans drinkt wederom in haar eentje een bierpul met appelsap op en Anita en ik drinken een hele fles bronwater leeg. Een grote groep jongeren van een school die gelijktijdig met ons hier een pauze houdt, zorgt voor wat afleiding.

... Voordat wij richting Feldthurns gaan, laten we eerst de groep jongeren voor ons vertrekken. Het eerste stuk na Pardell is het meest lastige stuk. Hier moeten we nog een flink stuk steil omhoog over een helling waar we midden in de zon en uit de wind lopen.

Het is inmiddels al wat later geworden en we hebben ook nog een afspraak om half acht met Antonia en Johann Dorfmann bij het Feldthurnerhof. Ik vraag dan ook aan Kees en Anita of zij alvast vooruit lopen en eventueel tegen Antonia en Johann kunnen zeggen dat het voor ons wat later kan worden. ...

... Onder de bomen bij Viers is het een stuk aangenamer en wordt ook de weg wat vlakker. Wij krijgen even de tijd om wat bij te komen. Bij elk stroompje maken we de handdoek van Ans weer opnieuw nat zodat deze zijn verkoelend werk kan blijven doen, en … het schijnt te helpen. Ans en ik proberen zo snel mogelijk te lopen maar kunnen niet aan de verleiding weerstaan om onderweg toch nog een paar mooie foto’s te maken. Een sproei-installatie zorgt, net na Viers, voor een mooi waterballet terwijl een regenboog voor de nodige kleur zorgt. ...

Gelukkig doet de zetpil bij Ans zijn werk en net voor half acht gaan we met z’n tweetjes naar het Feldthurnerhof. Het Feldthurnerhof is niet ver vanaf onze vakantiewoning en ondanks dat de weg goed daalt, voel ik de energie volledig wegebben uit mijn benen en loop ik zover voorover, dat mijn handen zowat over de grond slepen. Kees, Anita, Antonia en Johann zijn al aanwezig en zitten buiten op het grote terras met dat prachtige uitzicht. Met knikkende knieën loop ik het terras op en laat mezelf neervallen aan het hoofd van de tafel, hopende dat de vermoeidheid snel zal verdwijnen. ...