Marmolada en het Lago di Fedaia

Vrijdag, 14 juli 2006
De dag begint zoals wel meer dagen in deze vakantie zijn begonnen: de zon schijnt overvloedig en slechts wat nevel hangt in het dal maar zal spoedig oplossen. Maar zal het ook vandaag weer tot onweer komen?

Kees en Anita zouden langs komen om te informeren wat wij deze dag willen doen. Schijnbaar zijn Kees en Anita al een beetje aan het ‘uitdrijven’, want pas tussen kwart over negen en half tien komt de rode Subaru aanrijden. Het kost die twee toch ook aardig wat moeite om bij ons drie hoog naar boven te komen, de jaartjes gaan toch meetellen. ...

... Snel gaat ieder zijns weegs. Onze rit over de Sellajoch naar Canazei verloopt zonder problemen, zelden hebben wij zo weinig verkeer op deze weg gezien. Helaas, gaat het met het weer iets anders. Zoals zo vaak komen er steeds meer wolken aan het zwerk. Rond half twaalf zijn Ans en ik bij de dam van het Lago di Fedaia. Het is er druk en alle parkeerplaatsen zijn bezet, er rest ons niets anders dan over de dam naar de andere kant van het meer te rijden en daar een parkeerplaats te zoeken. Ook aan de andere kant zijn de lage parkeerplaatsen allemaal bezet en worden we gedwongen om via een aantal korte en steile s-bochtjes ons heil te zoeken op de bovenste parkeerplaats.

Al fotograferend zoeken we een terras op, want de dorst moet worden gelest. Nadat we wat koffie hebben gedronken, kijken we eerst hoe het zit met de kabelbaan. Deze kabelbaan die niet helemaal naar boven gaat is geen optie. De open bakjes gaan te snel en voor mij wordt het een probleem om in en uit te stappen. In gedachten zie ik mezelf al achter het bakje hangen, nee vandaag even niet. We lopen verder naar beneden en gaan een stuk de dam op om ook hier foto’s te maken.

Even later besluiten we om verder te rijden naar de grote kabelbaan aan de andere zijde van de Marmolada. Bij aankomst staan er de nodige auto’s en bussen op de parkeerplaats en zien we nog net de grote gondels elkaar halfweg passeren. Helaas is het ondertussen wat beginnen te regenen. Bij het kabelbaanstation zijn echter geen activiteiten waar te nemen. Wellicht middagpauze? Nee, ondanks de geparkeerde auto’s blijkt bij navraag dat de kabelbanen (drie in totaal) pas morgen (15 juli) opengaan. Vreemd, maar het is niet anders. ...

... Op het moment dat Ans nietsvermoedende een aantal foto’s probeert te maken, cirkelen vlak boven haar twee enorme roofvogels. Helaas worden mijn gebaren door Ans verkeerd begrepen en beantwoordt Ans deze met wat lachjes en terugzwaaien. Even later komt Ans voldaan terug met haar, naar later blijkt mislukte, foto’s. Ik breng haar snel op de hoogte van de twee roofvogels en we rijden door. Iets verderop is aan de linkerzijde van de weg gelegenheid tot parkeren naast een landbouwmachinen. De roofvogels hebben op dat moment al een te grote hoogte gewonnen en zelfs met een 200mm objectief blijft zo'n grote roofvogel een stipje. De grote veren aan de vleugeleinden doen vermoeden dat het hier om steenarenden gaat. Een gemiste kans Ans!

We vervolgen onze weg en komen aan bij Livinallongo. Het dorpje ligt prachtig. Aan de ene kant heb je een mooi zicht op de Sass Pordoi met Piz Boé en vanuit het dorpje heb je een prachtig uitzicht op de Col di Lana. Het dorpje op zich stelt niet zoveel voor. We maken wat foto’s, bekijken de kerk en rijden door. ...

... Wat later zigzaggen we omhoog naar de Passo Pordoi. Het blijft machtig om met je auto over dit soort wegen te rijden terwijl je telkens een wisselend uitzicht hebt over het Dolomietenlandschap. Vlak voor het hoogste punt van de Passo Pordoi stoppen we bij een klein restaurant en laten het afgelegde traject op ons inwerken terwijl we ons tegoed doen aan een cappuccino. Ans vindt dat zij een apfelstrudel heeft verdiend en laat deze kans niet aan zich voorbij gaan.

Ook boven op de Passo Pordoi maken Ans en ik nog wat foto’s. Bij de afdaling realiseren we ons net op tijd dat we, ondanks dat we hier al zo vaak zijn geweest, nog nooit een foto hebben gemaakt van het kleine Lago Pordoi; dus goed opletten bij ‘tornante 18’. Gelukkig is er een inrit, waar jammer genoeg niet mag worden geparkeerd. Voor even trekken we de stoute schoenen aan en parkeren er onze Astra toch. Plaats genoeg! De omstandigheden zijn niet goed te noemen, maar we doen toch ons best om dit kleinood onder de ‘lagos’ (een laghetto) zo goed mogelijk op de foto te zetten. ...

... De wijn maakt de tongen los en al snel ontstaat er een zeer gezellig sfeertje. Nu had ik van Kees gehoord, dat zij eerder in de vakantie een heerlijke schnaps van Marianne hadden gekregen. Zelf voel ik me op de goede momenten aangetrokken tot deze ‘levenselixer’. Maar hoe peuter je zoiets los? Al snel begin ik met Vinzenz en Marianne een babbeltje over de schnaps en memoreer ik aan Johann hoe hij met schnaps ons kwam begroeten. Maar ook aan de Kerschbaumers, zij waren het die ons trakteerden op een zelfgemaakte schnaps toen wij een heerlijke almdag beleefden. En dat we een flesje van dat heerlijks van Barbara mee naar Waalwijk kregen. Waar Vinzenz net doet of hij mij niet begrijpt, heeft Marianne maar een half woord nodig. Even later snelt Marianne dan ook weg en komt met een fles schnaps en een glas terug en schenkt voor mij in. Heerlijk Marianne!

De avond wordt afgesloten met een heerlijk zelfgemaakt stuk koek. Bij Marianne ga je nooit zonder tenminste één kop koffie en één stuk koek weg, dus ook deze avond zal dit niet ontbreken.

Wanneer Ans en ik weggaan, bedanken we Marianne en Vinzenz voor de fijne avond en geef ik Marianne een dikke kus. Marianne, op haar beurt, bedankt mij voor het promoten van haar woning. Goh, wat zijn er toch fijne en hartelijke mensen op deze wereld!