Ans en Frans Jacobs, Frans en Ans Jacobs,
Ans Jacobs, Frans Jacobs, Dorfmann, Wiesenrain, Feldthurns, Velturno, Klausen, Chiusa, Dolomieten, Dolomiten, Dolomiti, Bozen, Bolzano, Brixen, Bressanone,Eisacktal, Isarco, Villnösstal, Teis, Gufidaun, Langkofel, Platkofel, Geislergruppe, Peitlerkofel, Würzjoch, Ütia de Börz, Ütia Vaciara, Ütia de Goma, Kaltern, Kalterersee, St. Michael, St. Paul, Eggental, Karersee, Lago di Carezza, Passo di Castalunga, Karerpass, Vigo di Fassa, Rosengarten, Penserjoch, Marmolada, Kloster Säben, die Gärten von Schloss Trauttmansdorff, Völserweier, Völs am Schlern, Feldthurnerhof, Eislöcher
De legende van het Lago di Carezza
Geïnspireerd door het fantastische landschap van de Dolomieten dichtten
de vroegere bewoners talrijke legenden, waarin zij, niet gehinderd door
wetenschappelijke kennis, hun verbeelding de vrije loop konden laten gaan.
De Südtiroler Karl Felix Wollf heeft in de 19e eeuw die legenden
verzameld en één daarvan gaat over het Lago di Carezza (Karer
See). Terwijl andere meren in de Dolomieten een blauwe, groene of blauwzwarte
waterspiegel bezitten, gloeit het Lago di Carezza met aquamarijn en rood,
doorsneden door goudgele banden. Sommigen denken dat deze wonderlijke
kleuren veroorzaakt worden door kostbaar edelgesteente, dat begraven ligt
in het meer. Maar dat is niet waar.
De gesmolten regenboog in het Lago di Carezza
Heel lang geleden woonde er een mooie waternimf in het meer. Overdag
zat zij aan de oever en zong prachtige liederen. Maar zodra er iemand
naderde, verdween zij vluchtig in het meer. In een naburig bos woonde
een gemene tovenaar, die op een dag een glimp opving van de nimf waardoor
zijn begeerte werd gewekt. Ieder dag ging hij naar het meer, maar de nimf
verdween zodra zij hem zag. Dit maakte hem zo boos dat hij orkanen opriep
en met bliksemschichten smeet om haar bang te maken. Maar zij lachte hem
alleen maar uit. De tovenaar verzon allerlei listen om haar te pakken
te krijgen. Zo veranderde hij zich eens in een otter om haar te naderen.
Maar de vogels die naar haar gezang kwamen luisteren, waarschuwden met
gesjirp. Zeer teleurgesteld wendde de tovenaar zich tot een heks, die
hem uitlachte om zijn onbeholpenheid. Desondanks besloot de heks om hem
te helpen en verzon een list voor hem. De nimf heeft nog nooit een regenboog
gezien, zei ze. Ga naar de top van de Latemar en bouw daar een regenboog
en plaats die zodanig dat hij weerspiegelt in het meer. De nimf zal dan
zeer nieuwsgierig geraken. Verander jezelf in een oude koopman met een
lange baard en een zak vol met gouden sieraden. Wandel dan rustig door
het bos zonder argwaan te wekken. Als je de regenboog ziet, pak hem dan
vast en zeg luid: "O, kijk eens, dit is precies wat ik nodig heb
om mooie sieraden van te maken". Snij er een stuk vanaf, en als je
dat in de zak doet, laat er dan een paar fonkelende sieraden uitvallen.
De nimf zal dan zeker zeer nieuwsgierig worden en uit het water komen
om met je te praten. Wees vooral kalm en zeg haar dat een mooie prinses
deze schitterende sieraden heeft besteld en dat je juist op weg bent naar
haar toe. Op dat moment zal de nimf zich niet kunnen beheersen en zal
ze heel dichtbij komen, zodat je haar kunt grijpen. De tovenaar vond het
een prachtig plan en was er van overtuigd dat het hem deze keer zou lukken.
Hij bouwde een wondermooi gekleurde regenboog en spande deze over het
bos tot bij het meer. Precies zoals de heks had voorspeld, zwom de nimf
ernaartoe om hem te bekijken. Toen de tovenaar haar de regenboog zag bewonderen,
vergat hij in zijn wilde begeerte al het andere van het plan en rende
woest naar het meer. Ook dat hij zich moest veranderen in een oude koopman
was hem geheel ontschoten. Hiermee maakte hij de nimf zo bang dat zij
in een oogwenk was verdwenen.
Toen de tovenaar zich plotseling realiseerde wat er was gebeurd, sloeg
hij in razende woede bomen om en gooide reusachtige stenen op de oever.
Ten slotte greep hij in razernij de regenboog en gooide deze in z'n geheel
in het meer. Hij trok zich vervolgens terug in de bergen en is sindsdien
nooit meer gezien. De regenboog smolt direct in het meer waarbij de schitterende
kleuren zich verspreidden over het wateroppervlakte. Tot op de dag van
vandaag drijven deze kleuren van de gesmolten regenboog nog altijd op
het Lago di Carezza.
(Overgenomen uit de ANWB reisgids, gouden
serie: Dolomieten-Gardameer) |
Klik hier om naar de Startpagina te gaan
of ga naar JacoPlaza voor
meer informatie. 
... Wanneer we bergstation verlaten is het inmiddels vijf minuten voor twaalf. We lopen meteen naar Rifugio Campedia waar het gezellige druk is. Omdat we de hele ochtend verder nog niets op hebben, besluiten we eerst maar een lekkere kop cappuccino te nemen. Nu moet ik toe geven dat we dat ook wel hadden gedaan wanneer we onderweg al iets gebruikt hadden. Het meegebrachte brood, peuzelen we straks onderweg wel op, op een plekje waar het iets rustiger is. ... 
... De wandeling gaat over route 540 en 546 van Rifugio Ciampedie (1998) naar Rifugio Vajolet (2243) over een lengte van 11km met een hoogteverschil van zo’n 250 m. Of we de gehele wandeling zullen doen is nog niet duidelijk. Eerst lopen we naar Rifugio Gardeccia en vanaf daar zullen we wel verder kijken hoe e.e.a. zich ontwikkeld. ...
... De wandeling is niet al te zwaar, er is dus voldoende gelegenheid voor het maken van foto’s. Bij Rifugio Ciampedie heb je al direct zicht op de Gruppo die Sella en de Catinaccio met de Vajolettorens. Een paar minuten na Rifugio Ciampedie volgen we het bordje over de wandelweg 540 naar Rifugio Vajolet. Een minuut of vijf later, achter Rifugio Negritella gaan we rechtsaf en volgen het bewegwijzerde pad tussen lariksen en arven. Door een bos vol alpenroosjes en bloemrijke weitjes komen we na een uurtje bij Rifugio Catinaccio. ... 
... Wanneer we bij Rifugio Catinaccio aankomen, ziet alles er vrij rustig uit. We zoeken een leuk plekje en eten hier eerst ons brood op. ... 
... De drukte die even later bij Rifugio Gardeccia zichtbaar wordt, zadelt mijzelf toch wel op z’n minst met wat gemengde gevoelens op: een complete nederzetting van hutten en bars is toch het minst wat ik aan de voet van de Rosengarten had verwacht. Ik ben niet mensenschuw, maar hier is het naar mijn idee iets te druk en vooral te rommelig. ... 
... Het zat er al een tijdje aan te komen, de lucht zag er al een tijdje dreigend uit. Maar terwijl ik rond twee uur wat foto’s maak zie ik een regengordijn in de verte aankomen, tijd dus voor een cappuccino-pauze. We zoeken onze toevlucht in de Gardecia Hütte en terwijl Kees en ik het netjes bij ’n kop cappuccino houden, grijpen Ans en Anita deze verplichte pauze toch weer aan om zichzelf nog wat ‘meer op te vullen’. Anita werkt in rap tempo een Kaiserschmarren naar binnen en Ans weet hetzelfde te doen met een apfelstrudel; nu weet u dus ook waar al die kilo’s vandaan komen. .... 
Bij de Karrersee is het, zoals zo vaak, net iets te druk voor het maken van een pauze. De parkeerplaats is overvolle en ook langs de weg staan her en der auto’s (wild) geparkeerd. Terwijl we langzaam langs deze passage rijden, menen we de Subaru van Kees en Anita te ontwaren. En inderdaad, later blijkt dat Kees en Anita hier al een aantal foto's hebben gemaakt. Wellicht dat tegen de avond de drukte wat minder is en dat er dan voor Ans en mij wat meer de gelegenheid is voor het maken van een aantal foto’s. ... 
... In Vigo di Fassa, het beginpunt van onze wandeling, is het een drukte van jewelste. De parkeerplaats bij de grote kabelbaan is vol. Dit staat echter niet aangegeven en de heren die het zaakje mogen regelen, later iedereen eerst een stuk het parkeerterrein oprijden. Keren is de enige optie, maar valt in deze chaos niet mee. Na wat heen en weer te zijn gereden, vinden we aan de rand van Vigo di Fassa nog net één plaatsje waar we onze Astra kunnen parkeren. Of het hier mag is niet geheel duidelijk, maar we wagen het erop. Ans en ik doen onze bergschoenen aan en lopen naar het kabelbaanstation. Van Kees en Anita is geen spoor te ontdekken en ook hun auto is nergens te zien.
... Een paar onweersklappen zorgen ervoor dat onze pauze iets langer duurt dan voorzien. Wanneer we rond drie uur naar buiten komen, moeten we gedwongen een besluit nemen. Hoewel Rifugio Vajolet vanuit de verte verleidelijk op de rotsen ligt te lonken, besluiten Ans en ik van een wandeling daar naar toe af te zien. Vanaf hier is het nog minstens 50 minuten lopen (voor een goede wandelaar wel te verstaan) en de regen heeft de rotsen glad gemaakt. Derhalve is voor mij de wandeling naar Rifugio Vajolet, hoe graag ik het ook zou willen, geen optie meer. Kees en Anita daarentegen, proberen nog wel wat verder te geraken. ... 