Völs am Schlern en de Völser Weiher

Woensdag, 12 juli 2006
Gisterenavond en vannacht is het nog lang warm gebleven. Onze eigen weergoeroe Jan Versteegt spreekt in dit soort situaties over een ‘lage slaapindex’. M.a.w. ondanks dat we wat later naar bed zijn gegaan, is een groot deel van de nacht is niet goed verlopen. Maar niet zeuren, de dag maakt een goede start en het is heerlijk om op dit vroege uur op het balkon te zitten. We genieten nog wat na van onze ontmoeting met Marie-Louise, Pieter, Wouter, Sandra, Bart en al die anderen die erbij waren.

Ik stuur een berichtje naar Gerard, de broer van Ans, die samen met z’n Corry naar Sardinië op vakantie is. In het berichtje vraag ik hoe het op hun nieuwe vakantieadres is. Gisteren hebben zij hun hotel in het binnenland van Sardinië verruild met een hotel aan zee. Al vrij snel krijg ik twee (dezelfde) berichtjes terug: “Alles is hier verrassend: hotel, uitzichten, eten, oleanders, de verfrissende wind. Het is de inspannende reis dubbel en dwars waard.”

Vandaag is ook de dag dat Sandra, Bart en Bo uit Gufidaun vertrekken. Zij willen nog een paar daagjes doorbrengen op hun vertrouwd plekje in Mallnitz. Ans en ik willen Sandra en Bart nog verrassen met een kort bezoekje om afscheid te nemen. Sandra heeft gisteren aangegeven dat ze vandaag rond tien uur willen vertrekken, ze willen over de Dolomietenweg naar Mallnitz rijden. Om kwart over negen – tja, mijn darmen staan het niet eerder toe - rijden Ans en ik naar Gufidaun. ...

...In Gufidaun rijden we even door wat smalle steegjes en parkeren vervolgens onze Astra ergens op een privé parkeerplaats en sturen een sms’je naar Sandra met de vraag waar precies hun vakantiewoning staat. Helaas, het verlangen van Sandra en Bart naar Mallnitz was schijnbaar te groot. Of zou het de warmte zijn geweest? In ieder geval zijn ze eerder vertrokken dan dat Sandra in eerste instantie had gezegd. Even later krijg ik van Sandra een berichtje terug. Het warme weer was inderdaad de reden van hun vroege vertrek, inmiddels zijn ze al ergens op de Sellapas. Ook geeft ze de naam van het appartement door. We lopen nog even langs het appartement en vervolgens naar onze Astra terug. Snel stuur ik nog een berichtje naar Sandra en Bart waarin ik ze een goede reis wens. Jammer! Onze bedoeling was goed, anderzijds kan ik Sandra en Bart geen ongelijk geven dat ze met dit warme weer zo vroeg mogelijk wilden vertrekken. Tja, een dag telt nu eenmaal maar 24 uur.

Ans en ik rijden naar Teis. De kerk van Teis is niet alleen vanuit onze vakantiewoning zichtbaar, maar ook wanneer je vanaf Klausen naar Feldthurns rijdt trekt de markante torenspits van het kerkje immer de aandacht. Maar …, zoals we ook al bij St. Oswald (t.o. Strassen) hebben gemerkt: het kerktorentje kan nog zo mooi staan te lonken, het is geen garantie dat de rest van het dorpje mooi is. M.a.w., óók Teis blijkt na een korte wandeling niet zo veel voor te stellen. ...

... Wat nu te doen? Een voorstel van mijn kant om naar de Marmolada te rijden wordt door Ans resoluut verworpen met een “Té warm en té ver!”. Ans wil het wat rustiger aan doen en stelt voor om naar Kastelruth te rijden. Oké, ik stuur een sms’je naar Kees en Anita dat wij naar Kastelruth rijden en dan wel zien wat we verder doen. Snel daarna ontvang ik van Kees en Anita een berichtje terug: “Zitten in Völs. Willen naar de Völser Weiher gaan, maar door een omleiding zijn wij eerst in Völs aangekomen.”. “Zullen we ook …?” en voordat ik mijn vraag kan afmaken, stemt Ans al in met mijn voorstel. Jaha, m’n Ans weet soms snel een beslissing te nemen. Even later tuffen we i.p.v. linksaf naar Kastelruth, rechtsaf naar Seis en vervolgens naar Völs. Een voordeel is, dat we de weg in Völs kennen: de Astra staat dus snel op de parkeerplaats en wij zitten even later op het terrasje aan een onovertroffen kop cappuccino.

Terwijl we in het zonnetje van onze cappuccino zitten te genieten, stuur ik een sms’je naar Kees en Anita. Waarschijnlijk zijn Kees en Anita op de geur van onze koffie aangekomen, want even later zie ik ze alle twee aan de overkant van de weg de trap naast het chique hotel afkomen. Ik hoef niet lang aan te dringen, maar even later zitten vier Nederlandse toeristen aan een kop cappuccino mét apfelstrudel en hebben elkaar zoveel te vertellen alsof ze elkaar in weken niet hebben gezien. ...

... Even later vertrekken we richting Völser Weiher. Vanwege de wegwerkzaamheden worden we over verdomd steile en zeer smalle weggetjes naar de Völser Weiher geleid. Gelukkig kent dit tijdstip alleen verkeersdeelnemers die náár de Völser Weiher gaan, tegenliggers kunnen we even niet gebruiken.

Rondom het bosmeertje, de Völser Weiher, is het druk met zwemmers. De bedoeling is om hier een flinke wandeling in de mooie natuur te maken, maar een dreigend onweer doet ons hier van afzien. Het wordt derhalve een korte wandeling waarbij we ook nog wat vlinders proberen te fotograferen. Echter, het weer blijkt een nerveuze werking op de vlinders te hebben, want ondanks verwoede pogingen lukt het slechts met moeite om de aldoor opvliegende vlinders op het geheugenkaartje vast te leggen.

Op het moment dat het echt gaat dreigen, zoeken we in de buurt van de parkeerplaats nog even een plaatsje op een terras van het restaurant en laten ons verwennen met een heerlijke sorbet. De anderen kiezen voor een goed gevulde ijssorbet en zelf houd ik het maar gezond en kies voor yoghurt met vruchten. Wanneer het onweer echt te dichtbij komt en een felle wind ervoor zorgt dat de vruchten zowat van ons sorbet afwaaien, wordt alles snel naar binnen gewerkt, afgerekend en in een raptempo naar onze auto’s gelopen. ...

... Hetzelfde smalle weggetje dat we omhoog zijn gereden, moeten we nu weer afdalen. Echter, er zijn nu ook een aantal (brede) auto’s die omhoog moeten en dat levert hier en daar toch wat probleempjes op. Eenmaal beneden rijden Kees en Anita rechtstreeks naar huis. Ans en ik rijden nog naar Kastelruth, maar vanwege de aanhoudende (zachter) regen, kiezen wij er uiteindelijk voor om ook naar Feldthurns te rijden. Bij aankomst in Feldthurns blijkt het hier de hele dag goed weer te zijn geweest. Ondertussen zorgen mijn darmen weer voor onverminderd veel overlast en verknallen hiermee toch mijn doorgaans goede humeur.

’s Avonds komen Kees en Anita nog op bezoek. Kees met de auto en de Video en Anita, die vindt dat ze vandaag nog niet voldoende heeft gelopen, te voet. Mijn schoonzus schijnt toch over een onuitputtelijke energiebron te beschikken.

Op de video is een stuk wandeling rondom de Peitlerkofel van mijzelf te zien. Hoewel de beelden enigszins confronterend zijn, zie ik zelf toch wel het nut van het bekijken van deze beelden in. Zo geven de beelden ook een bevestiging van datgene wat ik tijdens de wandeling voel en wat de problemen zijn, maar probeer daar maar eens een antwoord op te vinden. Analyserend kan ik alleen maar concluderen dat het er voortaan slecht en moeizaam uitziet, eigenlijk gaat het niet meer en vind ik het zelf soms onverantwoord om nog aan dit soort wandelingen te beginnen. Óók laten de beelden duidelijk de (te hoge) belasting voor Ans zien. Voor mij een reden om nog meer en beter mezelf proberen voor te bereiden op komende vakanties en nog beter mijn best te doen om mijn conditie zo goed mogelijk te houden.