Dinsdag, 8 juli 2008
Wanneer ik mijn ogen open merk ik aan het licht dat door de spleten van de rolluiken binnenvalt, dat het weer vandaag niet veel soeps is. Nee, ook geen soepkippenweer. Als ik in de woonkamer sta en naar buiten kijk, weet ik genoeg: dit wordt niet veel vandaag. Ik loop het balkon op en kijk over het randje naar beneden en zie dat ook bij Kees en Anita alles nog dicht is.

Brrr, wanneer ik mezelf wil wassen, blijkt dat er alleen koud water uit de kraan komt. Ook Ans, die in de keuken wat aan het rommelen is, heeft daar geen warm water. Welk een onheil heeft zich nu weer voltrokken. Nadat ik me verder wat heb opgetut, ga ik eens bij onze onderburen informeren. “Ohhhh …”, roept Anita. “Ik had gisteravond al geen warm water meer!”. “Tja, had dan even een seintje gegeven Anita!”, is mijn antwoord. Ik ga terug naar boven en bel met mijn GSM naar Sonja Posarnig de beheerster van onze woning. Sonja geeft aan dat ze mij over de huistelefoon terugbelt. Om kort te gaan: er is wat heen en weer gebeld en er is een monteur uit Klagenfurt onderweg. Ik ga bij Kees en Anita kond doen van mijn ‘regelresultaat’ en terwijl ik daar sta, gaat de telefoon. Het blijkt de heer Miklis uit Duitsland te zijn, de eigenaar van onze vakantiewoning. Wel, de heer Miklis is een bijzonder aardige man en al snel komt er een leuk gesprek op gang. We hoeven onszelf geen zorgen te maken en er is een goed onderhoudscontract afgesloten. Wel worden we gevraagd om tijdens de werkzaamheden in de woning te blijven. Geen punt, buiten regent het nog steeds en de koffie smaakt goed. ...

... Ans wil het liefst elke kledingzaak met een bezoekje vereren. Nu ben ik niet het type dat ergens ongeïnteresseerd gaat hangen en m’n Ans laat aantobben. Nee, ik probeer mee te denken en werk hierbij meestal als een soort stimulans. Beter: meedenken is meesturen en zodoende probeer ik het probleem hanteerbaar te houden. Echter, tegenwoordig zit ik met een ander probleem: oververmoeidheid. Die grenzen zijn voortaan (te) snel bereikt, zeker wanneer ik mezelf ergens tussen de kledingrekjes staande moet houden; zo ook vandaag. Node heb ik dan ook buiten de kledingzaak een plekje opgezocht waar is als een trouwe viervoeter op m’n Ans zit te wachten. Bijkomend nadeel: ik verlies de controle.

Helaas, Ans kan geen keuze maken uit het ruime ‘Angebot’ en ik word alsnog de winkel ingetrokken onder het mom van: “Frans, ze hebben ook leuke overhemden voor jou! Kom eens mee kijken?” Tja, vooraf weet ik al hoe het gaat: ik wordt bij de overhemden gezet en moet een keuze maken. Ans is al weer verdwenen en komt korte tijd later met tig truitjes voor haar aanzetten waar ik uit moet kiezen. “Je hebt thuis toch nog zoveel truitjes in de kast liggen!?” “Jaha, maar dit zijn ‘tussendoortjes’! Zal ik ze even passen? Daar kun je zitten!” Tju, ik had het kunnen weten. Truitje aan, truitje uit, ander truitje uit een rek halen. Op weg naar die truitjes komt Ans pardoes ook nog een rek vol Angebot met bloesjes tegen. Kortom: er is geen houden meer aan. Het gebeurt mij zelden, maar het schijnt dat ik de controle deze keer kwijt ben.

Nu was een van de drukdoende winkeldames al diverse keren langs mij gelopen. Telkens keek ze mij, terwijl ze me bemoedigend toelachte, bewonderenswaardig en met de nodige compassie aan. Echter, nu stopt ze en zegt: “U zit al een lange tijd te wachten. U hebt veel geduld!” Nu zit ik in dit soort situaties best wel om een praatje verlegen en daarom antwoord ik ook droogjes: “Help! Mijn vrouw is weer verdwenen. Het aanbod in uw winkel is schijnbaar te groot.” De winkeldame herkent dit soort situaties waarschijnlijk. Ze antwoord daarom geruststellend: “U hebt de tijd tot acht uur. Misschien vindt u uw vrouw nog voor die tijd terug!”

Wel, mijn Ans is ruim voor sluitingstijd teruggekeerd. Voor mij geldt nu toch zoiets van ‘niet alleen een vliegende kraai vangt altijd wel iets’, want ook ik loop met een aantal ‘Angebot’ overhemden de deur uit. ...