St. Veit an der Glan

Deze middeleeuwse, nog gedeeltelijk door stadswallen omgeven stad biedt met Gmünd, Friesach en Klagenfurt het meeste stedelijke schoon van Karinthië. Van de 14e eeuwse stadwallen is, met uitzondering van de poorten, veel bewaard gebleven. De stadsmuren hebben een hoogte van 5 tot 7 meter en daar bovenop nog een borstwering van 2 meter. Het centrum, tevens mooiste gedeelte van de stad, wordt gevormd door de 200 m lange Hauptplatz en de Untererplatz, waar een aangeengesloten rij 18e/19e eeuwse herenhuizen staat. Het voorname karakter dankt het aan de periode tussen 1170-1518 toen het de hoofdstad van Karinthië was. Onder het hertogelijk geslacht Von Spanheim en met name onder hertog Bernhard (1202-1256) ontwikkelde de stad zich en kreeg in 1170 de status van hoofdstad van Karinthië. Het hertogelijk hof organiseerde vele feesten, waar de beroemste minstrelen in de Middeleeuwen optraden, waarond Walther von der Vogelweide en Ullrich van Lichtenstein. De stad (in 1224 stadsrechten) ontleende haar rijkdom vooral aan het sinds 1511 veroverde monopolie op de Karintische ijzerhandel. De status van hoofdstad raakte ze in 1518 kwijt aan Klagenfurt, toen de burgers weigerden de tegen het centrale gezag in opstand gekomen boeren tot de orde te roepen. Keizer Maximiliaan 1 verhief daarom Klagenfurt tot hoofdstad.

Als belangrijkste monument van de Hauptplatz staat aan de noordzijde het 15e eeuwse gotische Rathaus met zijn rijk gedecoreerde , barokke voorgevel (1754). Bijzonder is ook het barokke stucwerk van de gotische gewelven in de Rathaussaal. Het luisterrijke binnenhof (1540) met arcaden in drie etages heeft zwierige sgraffitto-ornamenten. Naast het Rathaus heeft huis nr. 2 een 16e eeuws houten Jezusbeeld in een nis op de hoek. De Schüsselbrunnen (1566) heeft een grote waterkom die afkomstig is uit de Romeinse stad Virunum. Midden in de schaal staat de 'Bergmann', die in de volksmond 'Schüsselbrunnbartele' wordt genoemd. De Pestsäule (1715) van Angelol de Putti deelt het plein in tweeën. Op de marmeren voet staat de keizerlijke adelaar, aan de oostzijde van van de altaartafel is een 17e eeuwse beschermheilige tege de pest uitgebeeld en op de slanke obelisk de figuren van de Drieëenheid. Op de Kirchplatz vindt u de Stadpfarrkiche Heilige Dreifältigkeit. Deze driebeukige, laatgotische pijlerbasiliek heeft een romaanse kern uit de 13e eeuw.

(Overgenomen uit de ANWB reisgids 'ANWB Goud': Salzburg Karintië)

Burg Hochosterwitz

Zo’n 9km ten oosten van St. Veit op een zijweg van weg 82 van St. Veit naar Völkermartk (afslag Launsdorf) troont op een hoge rots een van de imposantste burchten van Oostenrijk. Burg Hochosterwitz ligt op een spitstoelopende, 160m steile heuvel gevormd uit kalksteen die plotseling uitsteekt boven het omringende vlakke land van maïsvelden en loofbossen. Tot 1478 was de vesting in het bezit van de hertogen van Spanheim. In 1541 ging de Hochosterwitz over naar het geslacht Khevenhüller, rijk geworden door lucratieve huwelijken, mijnbouw en handel, en tot op de dag van vandaag heerst een vorst Khevenhüller over het kasteel. Georg Khevenhüller, die protestants was en een van de belangrijkste politieke figuren van zijn dagen, was van 1571-1587 burchtheer. Vanwege de dreigende invallen van de Turken versterkte jij de vesting door de bouw van 14 burchttorens, die zich serpentineachtig door muren verbonden om de berg heen winden. De afschrikkende werking van de vesting was voldoende, er is niet om gevochten.
De afstand over de weg tussen poort 1 en 14 is ongeveer 650m. Alle poorten hebben namen, symbolen, wapens of reliëfs. Een steile trap leidt naar de eigenlijke burcht, die Hochburg. Zalen en wapenkamers zijn nu deel van het Burgmuseum, de Rittersaal dient als restaurant en de binnenhof van de Burghof is een aangenaam buitencafé.