Zaterdag, 5 juli 2008
In tegenstelling tot mijn laatste verslagen, begin ik deze keer niet met een inleiding maar meteen met de heenweg. Wellicht komen er een aantal vragen bij u op, zoals: Zijn de voorbereidingen deze keer dan wel goed verlopen? Heeft het nergens tegen gezeten? Of, was het weer geen spelbreker?

Wel, om bij dat laatste te beginnen. Juni was warm met (in De Bilt) een gemiddelde temperatuur van 16,5C tegen een langdurig gemiddelde van 15,2C. Juni was de derde maand op een rij die gemiddeld over het land droog verliep. Gemiddeld dan. In het noorden kwam men duidelijk water tekort, terwijl andere delen van het land vaak te kampen hadden met wateroverlast, onweersbuien en zware windstoten met de nodige hagel in het oosten van het land. Juli daarentegen begon zeer warm, de eerste twee dagen tenminste, daarna was het tot aan de laatste week tobben geblazen. Gelukkig verkeerden wij vanaf 5 juli in iets betere sferen. Hoewel …, droog hebben we het zeker niet gehouden.

Tja, de voorbereidingen verliepen niet anders dan normaal: de voornemens zijn immer goed, maar de laatste twee dagen komen we altijd tijd tekort. Deze keer had ik zelfs in Googlemaps al een hele lijst met reisdoelen samengesteld. Sterker, ik was er, zover ik me dat kan herinneren, al eind 2007 mee begonnen. Maar zoals zo vaak wordt de afwerking maar uitgesteld en nog eens uitgesteld. Resultaat: de laatste dagen moet ik alsnog snel wat kladjes maken. ...

... Volgens mijn buurman kan ik het beste de auto wassen wanneer ik terugkom van vakantie. Vooraf wassen, is volgens hem verspilling van tijd en energie. Echter …, Ans en ik gaan het liefst met een zuivere, bling-bling C-Max op vakantie. De laatste dag van de vakantie moet dan altijd nog wat tijd worden vrijgemaakt voor een extra wasbeurt. Dit jaar, hebben wij deze rite echter een dag vervroegd. Nu wonen wij in een redelijk ‘groene’ omgeving. En …, ik heb het al eerder aangehaald: elk voordeel heeft ook z’n nadeel. Het risico dat onze heilige koe voor vertrek al weer is bevuild, is behoorlijk groot. Jawel, vogels genoeg en niet alleen dat. Ook de hoeveelheid oosters toegeworpen brood is vaak overweldigend. En dat brood is volgens mijn eigen waarneming erg zemelrijk. Tja, ik ben geen kenner, maar soms lijkt de lak van mijn auto te zijn voorzien van een korrelig stuclaagje.

Deze keer sloeg het noodlot echter al eerder toe. Ans en ik hadden onze C-Max keurig gewassen in een wascabine. Na de wasbeurt heb ik m’n glimmende Ford naar de stofzuigers gereden zodat ik het interieur zorgvuldig van elk stofje kon ontdoen. Eenmaal klaar, namen Ans en ik plaats in onze C-Max en keken trots en zeer voldaan door de voorruit naar buiten. Helaas, ons geluk was kortstondig. Waarom? Wel, net op het moment dat ik mezelf volledig tevreden achterover tegen de rugleuning liet zakken en het sleuteltje omdraaide, spatte de volledige darminhoud van een gevleugelde vrind op mijn voorruit uiteen. “Tju!”, roep ik uit. “Wat is er?”, vraagt mijn Ans. En terwijl ik met mijn vinger richting voorruit wijs, zegt Ans: “Shit!” “Ja, dat zeg ik.”, reageerde ik verbolgen. “Nee, jij zegt ‘tju’”, corrigeert Ans mij droogjes. “Ja, laten we hierover nou geen discussie voeren, het is toch duidelijk wat ik bedoel!” “Ja, dat ziet er inderdaad niet echt fraai uit!” Kortom, in z’n achteruit en weer terug de wascabine in. ...

Met een kleine omweg langs Maria Delvai in Strassen
Zoals ik in het eerste bericht van deze post al schreef: de heenreis verliep goed maar was vermoeiend. Ans en ik wilden Maria Delvai en haar man in Strassen verrassen met een kort bezoek en verkozen daarom op de heenreis via de Fernpass en het Pustertal te rijden.

Vrijdagavond om zeven uur zijn Ans en ik vanuit Waalwijk vertrokken. Zonder problemen komen wij de weg rond Eindhoven door en kunnen aan het saaie stuk naar Venlo beginnen. Ook op de Duitse Autobahn ondervinden we geen problemen. Onze C-Max doet wat hij moet doen: hij glijdt geruisloos over het wegdek, de motor snort zachtjes en de sfeervolle muziek uit de zes luidsprekers vult het interieur. En dan heb ik het nog niet gehad over het panoramadak dat uitzicht biedt op de sterrenhemel terwijl het nieuwe ‘ambient lightning’ systeem met een warme amberkleurige gloed het middenconsole feeëriek verlicht.

Al voordat de zon opkomt, is duidelijk dat er geen wolkje aan de hemel is te ontdekken. Het is werkelijk kraakhelder. Wanneer de zon rond kwart voor zes als een oranje bal aan de horizon verschijnt, is het genieten geblazen. Weliswaar zijn er inmiddels wat wolkjes zichtbaar, maar die laten zich prachtig oranje kleuren. Alleen …, we hebben twee probleempjes: de draadjes van onze voorruitverwarming zijn zichtbaar op de foto’s die Ans vanuit de auto neemt en dan zitten we met het spreekwoord “Ochtendrood, water in de sloot”. ’t Zou toch niet dat …? Nee natuurlijk niet, het wordt vandaag een prachtdag en daar verandert niemand iets aan. ...

... Om half zeven staan Ans en ik met onze C-Max op het parkeerterrein van restaurant Zugspitze voor een heerlijke kop cappuccino, daar zijn we wel aan toe. Helaas …, we wisten het nog van vorig jaar, maar het restaurant opent zijn deuren pas om zeven uur. Niets aan te doen. Daar wachten we niet op. We rijden snel door voordat het te druk wordt op de Fernpas. In Tarrenz kunnen we tanken en meteen een kop koffie drinken. Dat hebben we daar al meer gedaan en is ons altijd goed bevallen. Alleen …, d’r is iets veranderd. Bij binnenkomst lopen we meteen tegen de stinkende lucht van oud frituurvet aan en wanneer we aan een tafeltje onze cappuccino drinken, kunnen we met moeite de vliegen van ons weghouden. ...

... De reis door het Pustertal gaat niet snel, maar verloopt niettemin zonder problemen. Rond tien uur rijden we door Innichen. Aan de oostzijde van Innichen willen we even stoppen. Hier was immers een grote parkeerplaats. Helaas, de grote parkeerplaats (deze was al niet fraai) heeft plaats moeten maken voor een klein parkeerplaatsje. Maar …, de gemeente Innichen heeft het behaagd om tussen de weg en het parkeerplaatsje een foeilelijk multifunctioneel gebouw neer te zetten. In het gebouw kwartieren ondermeer de ambulancedienst en de brandweer. ...

Vanaf het terras van de woning van de familie Delvai, droom je al weer snel weg naar eerdere vakanties.

... Rond de klok van half elf rijd ik onze C-Max op de parkeerstrook tegenover de woning van Maria Delvai in Strassen. Maria heeft ons snel opgemerkt en komt meteen met Oskar naar buiten gehold. De begroeting is hartelijk en Ans en ik worden door Maria bijna ‘doodgeknuffeld’.

Na het ‘knuffelrondje’ nemen we plaats in de zon op het terras en gaan meteen aan de koffie. De chocoladekoek die eerst door de vorige gast Corné Christiaanse in Waalwijk afgeleverd zou worden (jawel, Maria is vindingrijk), wordt meteen uit de vriezer gehaald en ontdooid. Kortom, onze honger is snel gestild. De jongste zoon Werner biedt aan een pasta voor ons te bereiden. Wel, zo’n vriendelijk aanbod sla je natuurlijk niet af.

Maar ja, hoe gezellig ook, uiteindelijk moeten Ans en ik wel verder naar ons vakantieadres aan de Ossiacher See. Snel haalt dochter Iris het fototoestel en worden er nog een paar foto’s gemaakt. Om half twee komt het onvermijdelijke afscheid. Maar Ans en ik mogen alleen vertrekken na de belofte dat we na twee weken nog even langs zullen komen. ...

... De route van Strassen naar de Ossiacher See is een ‘eitje’. Hoewel …, onze TomTom is op een bepaalde plek het spoor totaal bijster. Telkenmale wil het GPS-wondertje ons een afslag naar links of rechts laten maken terwijl er geen weg is te bespeuren. Nee, zelfs een in- of uitrit is in de omtrek niet te ontdekken.

Een eerste indruk is éénmalig. Natuurlijk hebben we al videobeelden en foto’s gezien van de Ossiacher See. Nu we bij de Ossiacher See zijn aangekomen, worden onze verwachtingen toch overtroffen. Het is hier ontzettend mooi en bijna constant hebben we uitzicht op het meer. Nu nog onze vakantiewoning in Steindorf (beter, in Stiegl) vinden. In eerste instantie rijden we een weg voorbij waar onze TomTom ons wil in dirigeren. Tja, Ans en ik hebben de weg aan de linker kant écht niet gezien. Gelukkig, onze TomTom weet een tweede weg te vinden die wij slaafs volgen. Tju …, we moeten een smal steil weggetje tussen huizen, weilanden en bomen volgen. Geen goede zaak, want mijn linker voet hangt er maar slapjes bij en gehoorzaamt niet alert op elke beweging die ik wil maken. Dan waarschuwt Eva via het luidsprekertje van onze TomTom voor een scherpe bocht naar rechts. Het blijkt een eitje. Het laatste stukje gaat over een bosweg/landbouwweg. We hopen dat de sporen niet te ver zijn uitgesleten zodat we de onderkant van onze C-Max heel houden. ...