Maandag, 14 juli 2008
Afgelopen nacht heeft het flink geplensd. Het is nog niet lang droog, dampen stijgen op uit de bossen rondom de Ossiacher See, maar het zonnetje doet zijn best en laat alle kleuren fris opkomen terwijl de druppeltjes twinkelen in het zonlicht van vreugde. Vogels lijken mij goedgemutst een aubade op te dragen. Maar hoewel mijn meteorologische kennis niet ver reikt, vraag ik mezelf toch af hoe lang ik van deze oase kan genieten. Tekenen aan het zwerk maken mij duidelijk dat deze euforie van korte duur zal zijn. Maar goed, dit soort momenten beleef ik intens en mogen eeuwig duren.

Mijmerend loop ik vanaf het balkon naar binnen, zak in mijn stoel die Sonja volgens haar zeggen speciaal voor mij daar heeft neergezet en drink het restje koffie, dat inmiddels koud is geworden, op. Normaal leveren dit soort acties mij geen problemen op, zij het niet dat plots m’n Ans naar binnen komt snellen en via gebaren mij probeert duidelijk te maken dat er buiten iets belangrijks te gebeuren staat. Van schrik sproeit de koffie uit mijn neus en mond naar buiten. Ans probeert mij met binnensmondse geluiden duidelijk te maken dat het iets moet zijn dat niet van lawaai houdt. Het lijkt op een spelletje ‘Hints’ uit te draaien, want nu volgen er ook gebaren en is het mij duidelijk dat het om één of meerdere reeën moet gaan. Ans vliegt met haar Canon naar buiten en ik probeer na enkele wippogingen uit mijn net iets te lage stoel omhoog te komen en haar te volgen. Korte tijd later sta ik naast een teleurgestelde Ans die schuin naar beneden kijkt en met een ruim gebaar naar het oosten probeert uit te leggen dat het ree, nadat het over de omheining was gesprongen, die richting is uitgelopen. Tja, gelukkig is mijn empathisch vermogen groot genoeg om mezelf in te kunnen leven in de teleurstelling die dit soort momenten met zich meebrengen. Ik probeer Ans te troosten en vraag of slachtofferhulp noodzakelijk is terwijl ik de laatste resten koffie van mijn kin veeg. Quasi loop ik nog even alle hoeken van het balkon na en tuur over de rand, hopende op deze manier het leed iets te verzachten en compassie te tonen....

...Tja, wat doe je op een ochtend als deze. Kees heeft inmiddels zijn testfase met mijn Panasonic digitale camera in positieve zin afgesloten. Kortom, één doel hebben we vandaag: Media Markt in Villach. Tenminste…, mits Kees  kiest voor het kopen van zo’n hebbedingetje in het buitenland. Want niet alleen dat, maar goh, wat is Kees gehecht aan het merk Canon en aan dat kantelbare display. Maar…, we zullen zien wat de dag brengt.

Na een extra kop koffie loop ik naar de benedenburen om te informeren wat zij vandaag voor plannen hebben en…, belangrijker, wil Kees naar de Media Markt voor het kopen van een digitale camera? Kees twijfelt, twijfelt en twijfelt nog eens. De Panasonic is goed en maakt mooie foto’s maar het is geen Canon en het heeft geen kantelbaar display. Ik gooi het over een andere boeg. “Kees, met jouw Canon had je de ene na de andere bewogen foto. Met de Panasonic heb je alleen maar haarscherpe foto’s gemaakt!” Anita helpt ook nog een handje en zo zitten we om kwart over tien in de Subaru op weg naar Villach.

De eerste regendruppels kletteren op het dak van de Subaru en drommen mensen zijn op weg naar Villach en, naar het lijkt, allemaal naar het Atrio; het grote en mooie winkelcentrum. Dit betekent file en overvolle parkeerplaatsen. Kees rijdt zijn auto meteen op een parkeerplaats bij Media Markt. Zo druk als het in Nederland bij Media Markt kan zijn, zo rustig is het hier. Niet verwonderlijk, want het assortiment is beduidend kleiner. Kees loopt alle camera’s nog ‘tig’ keren langs maar kan moeilijk een besluit nemen. Uiteindelijk kiest hij toch voor de Panasonic Lumix DMC-FZ18. Maar het moet wel een zilverkleurige zijn; Kees blijkt van ‘bling bling’ te houden. Nu weet ik uit eigen ervaring, dat het bij dit type camera vaak voorkomt, dat er stof op beeldchip zit; bij mij was de derde camera pas stofvrij. Met deze wetenschap, heb ik een volle accu en een geheugenkaartje meegenomen. Kortom: eerst testen die camera. Wat blijkt: ook bij deze camera zit stof op de beeldchip. Het gezicht van Kees staat op onweer. Helaas hebben ze bij Media Markt maar één zilverkleurige Panasonic op voorraad. Er is gelukkig nog wel een zwarte en deze is stofvrij. Nu schrijf ik dit snel, maar de beslissing duurde iets langer. Uiteindelijk heeft Kees met de zwarte Panasonic Media Markt verlaten....

...Rond twee uur in de middag begint het wat droog te worden. We besluiten om de naar de Villacher Alpenstrasse te rijden. Jawel, wederom bewijst de Kärnten Card zijn dienst. Normaal gesproken zou je onder deze omstandigheden en op dit tijdstip je geld niet meer uitgeven aan een rit over deze mooie weg. Maar de toegang is gratis wanneer je over de Kärnten Card beschikt.

De Villacher Alpenstrasse is mooi. We hebben het rijk bijna voor onszelf. Af en toe staan we bij de uitzichtpunten letterlijk in de wolken. Bij het ‘Dreiländerblick’ ontmoeten we een jong stelletje. Zij staan op een camping aan de Weissensee. Zowel hun auto alsook de caravan was eerder tijdens de vakantie flink beschadigd door grote hagelstenen. Je gunt zoiets niemand en zelf hoop je er ook nooit mee geconfronteerd te worden.

Om vijf uur staan we op de grote parkeerplaats op het hoogste punt van de Villacher Alpenstrasse. We hopen hier te kunnen eten in een van de restaurants. Maar helaas, geen van de eetgelegenheden is open en nadat we nog wat foto’s hebben gemaakt, rijden we terug naar onze vakantiewoning. Één ding is zeker: dit soort dagen moeten er niet teveel zitten in een vakantie.