Zondag, 8 juli 2007
Bij het ochtendgloren dwingt het binnenvallende licht mij tot opstaan en weet ik intuïtief dat het balkon dé plek is waar het op dit moment goed toeven is. Mijn minder goede nachtrust wijt ik aan de vele indrukken die ik op deze dagen opdoe. Hoewel …, mijn Ans, altijd in mijn nabijheid, schijnt daar geen last van te hebben: zij slaapt als een os en heeft bij het aflopen van de wekker weinig zin om op te staan. Jawel, verbeter mij maar. Ik weet het: gisteren schreef ik nog dat mijn Ans als een roos sliep. Maar de nodige ‘geluidsoverlast’ op de andere helft van mijn bed, nopen mij tot enige bijstellingen van mijn uitspraken. Zou mijn nachtrust verstoord worden door mijn lief? Even voel ik een boosheid in mijn opkomen. Beseffende dat deze toorn de fundamenten van ons (goede) huwelijk zouden doen schudden. Gelukkig, het tij keert, want haar bevallige verschijning doen mijn snode gedachten fluks wegebben.

Snel staan Ans en ik op en genieten eerst van een heerlijk ontbijt. Op het ontbijt staan broodjes, salami en kaas die Maria Delvai gisteren voor ons heeft meegebracht. Als ik wist dat de bergen mijn stem tot in Strassen zouden dragen, zou ik nu vanaf het balkon schreeuwen: "Bedankt Maria, bedankt voor al dit lekkers en bedankt voor al die mooie en lieve woorden! Het gevoel van erkenning dat jij mij geeft, doen mijn gevoel van eigenwaarde stijgen en trekken mij voor even uit dat zompige moeras."

Hoewel het weer uitnodigt tot het maken van grote plannen, heb ik daar op dit moment nog weinig zin in. Ik nestel mezelf lekker in de zon op het balkon en laat me door Ans verwennen met een paar heerlijke kopjes koffie. De zon is al aangenaam warm en eindelijk kunnen we genieten van datgene, dat we al een week hebben moeten ontberen; ’s morgens in de zon op het balkon zitten onder het genot van een heerlijk kopje Jacobs Kaffee. Hoewel het wat nevelig is, er is voor vanavond onweer en voor morgen minder goed weer voorspeld, laat ik mijn ogen over het landschap glijden en voel me niet gehaast om iets anders te doen. Ik geniet en dat doe ik met volle teugen. ...

... Vandaag willen we met ons viertjes weer eens een bezoek brengen aan de Seiser Alm. Maar gisterenavond wist Marianne ons te vertellen, dat de kabelbaan naar Compatsch defect is. Of je met de auto omhoog kunt? Daar had Marianne niet meteen een antwoord op, maar volgens Vinzenz kun je tot negen uur gewoon met de auto omhoog en mag je vanaf negen uur alleen met de bus naar Compatsch; da’s dus niks voor Kees. Net op het moment dat ik even aan mijn verslag wil werken, staat Johann, goed gemutst als altijd, aan onze voordeur. Gisteren hebben we Johann niet kunnen begroeten, maar niet getreurd, het weerzien verloopt er niet minder hartelijk om. Nadat we hebben bijgepraat, vraag ik aan Johann of hij een halve spek van mij wil hebben. Hoe goed bedoeld en lekker ook, het is werkelijk veel te veel wat Maria voor ons heeft meegebracht. Johann wil het aanbod echter alleen accepteren wanneer hij mag betalen. Dat is voor mij totaal onbespreekbaar. Wat later komt Johann met een ‘Vorschlag’. De agenda van Johann is voor de hele week volgeboekt en hij vraagt of we zin hebben om vandaag met hem te gaan wandelen. Hij somt een aantal doelen op die voor mij helaas niet haalbaar zijn. Niet getreurd, Johann komt met een ander voorstel: hij wil met ons naar Wolkenstein, met de kabelbaan naar de Col Raiser, aldaar wat wandelen en/of zonnen en Johann is onze ‘reisleider’. Tja, dit aanbod kan ik niet afslaan. Óók Kees en Anita mogen mee, ja zelfs Marianne en Vinzenz Delueg. We spreken af dat we om tien uur vertrekken.

Wanneer Johann de deur uit wil gaan vraag ik of hij een stuk spek wil meenemen. Johann bedenkt zich geen moment. Hij ruikt aan de spek en stelt vast dat deze van goede kwaliteit is. Johann z’n oogjes beginnen te twinkelen. “We nemen een halve spek mee, Antonia en ik zorgen voor Schuttelbrood en wijn. Gaan we boven lekker picknicken.”, maak ik op uit zijn brei van Zuid Tirols dialect. Johann snijdt de spek over de helft. Ans laat hem ook het brood, de salami en de worstjes van Maria zien en vraagt of we dat ook mee kunnen nemen. Alles heeft Johann z’n goedkeuring en terwijl zijn oogjes steeds meer twinkelen en levensvreugde uitstralen, snelt hij naar beneden.

Grote foto boven: Vanaf de parkeerplaats van Hotel Jägerheim, hebben we al meteen een prachtig uitzicht op de Lang- en Platkofel; dat beloofd nog wat voor vandaag. Foto rechtsboven: Terwijl Johann bij Hotel Jägerheim een parkeerplaats (en een schnapske) regelt, hebben wij de tijd voor het maken van wat foto's. Foto linksboven: Hoewel de weg vanaf de parkeerplaats naar het kabelbaanstation niet bijzonder steil is, heb ik het er al moeilijk genoeg mee. Ook dat beloofd nog wat voor de rest van de dag.

Omdat ik al vaker met Johann heb meegereden, zeg ik voordat we vertrekken, dat hij niet te snel moet rijden. Antonia stelt daarop voor om met Kees en Anita mee te rijden. Onderweg naar Ortisei geeft Johann als een ware reisleider, in zijn bijna niet te volgen Zuid Tirols, uitleg over alles wat we tegenkomen, een andere keer zit Johann gewoon wat voor zichzelf uit te praten. Ondertussen stuurt Johann zijn Astra feilloos over de weg. De ene keer zeer langzaam en staat hij bijna stil, het andere moment trapt hij het gaspedaal flink in en flitst hij weg. Johann is niet alleen een goed prater en chauffeur. Nee, nee, Johann heeft ook een (zeer) uitgebreid netwerk. Alles en iedereen schijnt Johann te kennen en kennen ze Johann nog niet, dan zorgt Johann er wel voor dat ze hem vanaf nu wel kennen. Johann toetert en roept, met het raampje aan zijn kant open, tegen iedereen die hij onderweg tegenkomt. In Ortisei, St. Cristina en Wolkenstein komen we vanwege de fietsdag in kleine files terecht of worden we door de politie gevraagd naar ons doel. Geen nood, Johann kan met iedereen, politieagent of passant, overweg en babbelt er rustig op los. In Wolkenstein slaan we linksaf een steile weg in naar hotel Jägerheim. Johann heeft, hoe kan het ook anders, ook hier zijn connecties. Parkeren hier, is goedkoper dan bij het kabelbaanstation. Na aankomst bij het hotel, snelt Johann naar binnen en regelt voor ons een gratis parkeerplaats. Sterker, Johann blijft langer binnen dan wenselijk is (voor ons dan) omdat Johann ondertussen ook nog een gratis schnaps heeft losgepeuterd.

De schnaps blijkt als spraakwater te fungeren. Het maakt Johann z’n tong nog losser en nog beter gemutst gaat Johann even later vooruit op weg naar het iets verderop gelegen kabelbaanstation. Ook bij het kabelbaanstation heeft Johann schijnbaar zijn connecties. Meteen begint Johann met iedereen te praten en even later gaat er een spraakwaterval van Zuid Tirols dialect door het loket naar de man aan de andere kant van het loket. Het doet Johann en de man volgens mij niet zo veel, dat de rij bezoekers snel toeneemt. Het schijnt een geanimeerd gesprek te zijn, want de heren hebben lol en het gesprek blijft duren. Toch levert het gesprek niet het gewenste resultaat op, maar krijgen we per persoon (slechts) 2,50 Euro reductie.

Foto rechtsboven: Eindelijk op weg naar de Baita Hütte.
Foto links: Het duo maakte niet zo'n uitbundige indruk, maar ik kan je verzekeren dat het manneke rechts de sterren van de hemel speelde.

... De cabines zijn niet van het door mij gewenste type. Hoewel de cabines groot zijn, kun je er alleen via twee smalle deuren aan de linker- en rechter zijde instappen. Geen probleem, want Johann heeft al meteen geregeld dat een uiterst vriendelijke medewerker mij helpt instappen. Ook met deze man blijkt een goede bekende van Johann, de twee raken niet uitgepraat en ondertussen staan alle cabines stil. Wanneer Antonia daar iets over zegt, antwoord de medewerker van het kabelbaanstation iets in de zin van dat hier wat tijd voor moet zijn en dat er al genoeg stress in de wereld is. Johann knikt instemmend, maar even later gaan we dan eindelijk toch omhoog.

Het kabelbaanstation boven maakt deel uit van de Col Raiser Hütte, een groot hotel/restaurant dat er mooi uitziet. We lopen meteen door naar de iets verderop gelegen Baita Hütte. Hier drinken we eerst een cappuccino en ook hier, hoe kan het anders, heeft Johann mensen die deel uitmaken van zijn zeer uitgebreide netwerk. Meteen is Johann in gesprek met de eigenaar van de hut. Johann vraagt geïnteresseerd naar zijn vrouw en even later komt ook die opdraven en volgt er een begroeting of ze elkaar al jaren kennen. Ik complimenteer Johann over zijn vaardigheid in het communiceren en met zijn uitgebreid netwerk van vrienden en kennissen. Voor Johann is dat vanzelfsprekend of hij begrijpt mij niet. De wat timide Antonia begrijpt mijn opmerking wel en bevestigt mijn waarneming. Zelf kan ik er alleen maar jaloers op zijn. Terwijl twee muzikanten het geheel wat opluisteren, drinken wij onze cappuccino op en gaan even later op weg naar de Regensburgerhütte op 2037 meter. De weg is redelijk begaanbaar en vrij vlak. Schijnbaar voor mij toch weer iets te moeilijk, want wanneer de weg iets naar beneden gaat, ga ik, terwijl ik Ans goed vasthoud en in mijn andere hand een stok heb, op het Dolomieten gesteente onderuit. Aan helpende handen geen gebrek, maar ondanks dat kost het mij toch de nodige moeite om op te staan. Iets voorzichtiger, zetten we even later onze wandeling voort in een prachtig Dolomieten landschap. ...

... Wanneer zich donkere wolken in de verte en boven de Langkofel samenpakken en slecht weer aankondigen, lopen we weer terug naar het kabelbaanstation de Col Raiser Hütte. Hier bestellen we nog wat vruchtenyoghurt en doet Johann ondertussen een dutje in één van de ligstoelen.

Om half zes zijn we terug bij ons beginpunt, de parkeerplaats van hotel Jägerheim. Hier drinken we eerst nog een cappuccino terwijl Johann zich laaft aan een Radler: een mix van bier en vruchtensap. Óók hier raakt Johann weer in een geanimeerd gesprek met de nieuwe eigenaar: de schoonzoon van de oude eigenaar die buiten zit en waar Johann, naar het schijnt, ook heel wat verhalen mee kan delen; er worden in ieder geval heel wat herinneringen opgehaald. ...

In Ortisei komen we in file te staan. Geen punt Johann heeft het naar zijn zin en heeft voor elke agent een goed woordje over en sterker, elke agent heeft weer een goed woord terug. Johann heeft er duidelijk schik in om af en toe langzaam te rijden om dan weer plots het gaspedaal in te trappen en flink de bochtjes door te scheuren. Onderwijl staat zijn mond geen moment stil en hebben we de grootste lol omdat hetgeen hij zegt telkens ontaard in een voor ons niet verstaanbare woordenbrij van Zuid Tirols dialect. Maar we kunnen Johann ervan overtuigen dat hij wat langzamer moet praten, maar de hilariteit en het plezier in de auto is er niet minder om.

Rond de klok van zeven arriveren we in Feldthurns, bedanken Antonia en Johann voor de heerlijke dag en bekijken snel de foto’s van deze dag op de computer. ’s Avonds komen Kees en Anita nog langs en keuvelen nog lang na over deze heerlijke dag. Een dag die we niet snel zullen vergeten, een dag waarop we een zeer leuke en vlotte Johann hebben leren kennen.