Maandag, 9 juli 2007
Na zo’n prachtige dag als gisteren, hoop je op een goede en welverdiende nachtrust. Mooi niet, zelfs na drie kruidenbitters word ik met een regelmaat wakker en slaap ik zeer onrustig. Het onweer dat vannacht losbarste heeft daar ook niet veel goeds aan bijgedragen.

Wanneer deze morgen om half zeven mijn wekker afloopt en nadat ik mezelf met de nodige tegenzin het bed uit heb gesleept, zie ik, zelfs zonder bril, en dat wil wat zeggen, dat het er buiten grijs, donker en troosteloos uitziet. Het regent nog steeds, af en toe is er nog een donderklap te horen en het zit werkelijk pot en potdicht. Wel, een mooie gelegenheid om dit verslag bij te werken bedenk ik in al mijn optimisme.

Wij zijn het niet gewend, maar bij het ontbijt laten we ons óók deze morgen de kaas en salami van Maria Delvai goed smaken. Na het ontbijt, het plenst buiten nog steeds, keuvelen Ans en ik nog lekker na onder het genot van een paar heerlijke kopjes Jacobs Kaffee. Of er enige verwantschap tussen ons bestaat weet ik niet, maar het spul, en hoe kan het ook anders met zo’n naam, doet zich goed smaken.

Na mijn dagelijkse schrobbeurt plof ik maar meteen achter mijn laptop om mezelf geheel te wijden aan dit verslag.

Kees en Anita, die vanwege het weer, langer in bed zijn blijven liggen, komen bij ons rond half elf binnen vallen. Het is moeilijk om met dit weer iets te bedenken, maar Anita zegt iets over Dorf Tirol. Door ons keukenraam zie ik dat het buiten iets lichter wordt en als opportunist bedenk ik plots dat zovele Alpenfreaks ook naar Dorf Tirol gaan en dat ene Ruud daar tijdens zijn vakanties nog niet één dag door regen verloren heeft zien gaan. Het ligt in ieder geval dicht bij Merano en Merano staat bijna garant voor mooi weer en subtropische temperaturen. Kortom, niet veel later valt het besluit om naar Dorf Tirol af te reizen. Kees en Anita vertrekken weer naar hun woning om het nodige klaar te maken en ook Ans en ik maken onszelf klaar om te vertrekken. Ieder gaat in dit geval met zijn eigen auto en we spreken af dat we elkaar in Dorf Tirol ontmoeten.

Wanneer Ans en ik wegrijden begint zowaar de zon in Feldthurns wat te schijnen en is het droog. We nemen de snelste weg naar Dorf Tirol. Dit betekent dat we bij Klausen de Brenner op rijden. Kort nadat we op de Brenner zijn, begint het alweer te regenen. Ans, mijn Tom-Tom, geeft aan dat we het beste bij Merano Noord de weg kunnen verlaten. Tja, ook een Tom-Tom laat wel eens een steekje vallen: in Merano moeten we nog door een druk deel van de stad rijden en dat staat bij dit weer gelijk aan veel en onnodig oponthoud en bovenal frustratie. Jawel frustratie, veroorzaakt door een aantal, naar mijn opinie té veel, drukdoende Italiaantjes. Ik zit nu in dubio: óf ik leg m’n eigen Tom-Tom in vlees en bloed subiet het zwijgen op óf ik dwing haar een weg te kiezen die mij meteen uit deze chaos en kakofonie bevrijd. Dit soort toestanden zorgen er steevast voor dat er gezaagd wordt aan de poten van ons goede huwelijk, een huwelijk dat in 32 jaren toch al de nodige tegenslag heeft weten te doorstaan. Later, wanneer de storm wat uitgeraasd is, blijkt dat we beter de afslag naar Schloss Trauttmansdorff hadden kunnen nemen. ...

... Tussen twaalf en half een rijden Ans en ik de voorlaatste parkeerplaats in Dorf Tirol op. De stopstreep voor de parkeerplaats heb ik niet gezien, maar na een rondje rijden over de overvolle parkeerplaats, staat een parkeerwachter ons op te wachten en dirigeert ons naar een middenstuk waar we onze Astra achter een andere auto mogen (lees: moeten) plaatsen. We krijgen een papiertje in onze handen gedrukt en de goede man vraagt of we bij vertrek bij hem willen betalen.

Ik trek mijn wandelschoenen aan, eet een boterham met kaas en salami van Maria en we lopen, in de regen, richting het centrum. Bij de informatiekiosk twijfel ik of ik mijn Astra wel heb afgesloten. Mijn leven, of moet ik zeggen ons huwelijk, is niet zo complex ingericht. Retorische vragen waarvan de ontvanger, mijn Ans, zich aangesproken voelt, kunnen doorgaans achterwege blijven. Even later loopt Ans dan ook zo snel als ze kan naar de parkeerplaats terug, terwijl ikzelf tegen een muur in de kiosk tegenover het touristen informatiebureau ga hangen in afwachting wat komen gaat. Als geringe tegenprestatie, houd ik mijn videocamera klaar zodat ik Ans bij terugkomst kan filmen, want een sprintje trekken is ook voor Ans geen alledaagse bezigheid. Echter, het duurt langer dan verwacht voordat m’n Ans terugkomt. In eerste instantie denk je dan het ergste: Zou d'r iets gebeurd zijn? Wat doe je in zo'n geval: je stelt jezelf in, dat het nog wel een poosje kan duren en maakt het jezelf wat geriefelijker en ruil mijn hangpositie in voor het bankje achter mij. Mijn vermoeden wordt echter bewaarheid: Ans verschijnt met Kees en Anita (Tja, Anita heeft nu eenmaal veel te vertellen. Zelf ben ik daar ook mee behept, vandaar dat de gesprekken tussen Anita en mij doorgaans het nodige geduld van mijn omgeving vergen. Voor Anita en mij geen enkel probleem, mijn omgeving heeft daar wellicht andere gedachten over. ) in de regen aan de overkant van de straat. En terwijl ik het tafereeltje zo goed en kwaad als het kan vanaf mijn beschutte plek op de video probeer vast te leggen, stopt het zowaar met regenen en begint de zon te schijnen. Anita en Ans lopen eerst naar het informatiebureau voor wat folders, en dan te weten dat deze ook naast mij in de kiosk liggen.

Om de middag goed te beginnen, lopen we maar meteen het terras op tegenover het informatiebureau voor een heerlijke kop cappuccino. Wanneer we even later aan onze wandeling naar Schloss Tirol willen beginnen, zien we dat het hier voor de meesten op maandag een ‘Ruhetag’ is. ...

... Niet getreurd, de wandelweg ziet er met al zijn bloemen en bomen bijzonder fraai uit. De wolken die als guirlandes in het dal hangen, maken volgens mijn idee het geheel compleet. Volgens mijn idee dan, want voor Kees en Anita lijkt dit soort weer een ware obsessie te worden. Elke donkere wolk (en geloof me, het zijn er velen waarmee het zwerk gesierd wordt) zien zij als een bedreiging die hun vakantiepret voor eeuwig lijkt te verstoren. Maar als een marathonloper probeer ik toch telkens weer te wijzen aan dat ene lichtpuntje aan de horizon. Kees mist echter ook zijn blauwe luchten en vreest dat zijn foto’s zullen mislukken. Ik op mijn beurt wijs hem erop hoe hoog het contrast is met dit druilerige weer en hoe mooi alles weerspiegeld op het natte wegdek. En met een “Kijk eens hoe mooi dramatisch die wolken boven het slot zijn.”, probeer ik Kees en Anita een andere kijk op dit weertype te geven. Het geheel lijkt een beetje op het ‘half lege fles of half volle fles’ verhaal uit te draaien, maar mijn pogingen om dit weer enigszins positief te benaderen, lijken te verzanden. ...

... Onderweg naar Schloss Tirol moeten we een aantal keren schuilen voor wat regen en onweer. Mij maakt het echter niets uit of ik nu nat wordt van de regen of van het zweet dat met warme weer met straaltjes langs mijn gezicht loopt, het is mij om het even. Onderweg en bij het slot maken we mooie foto’s voor zover het weer dit toelaat.

Foto links: Ans weet altijd van de nood een deugd te maken en schilt op haar schuilplaats maar meteen een appeltje. Helaas deze positie vergde toch iets teveel van de naden van haar broek. Inmiddels kan ik u geruststellen: Sonja Bakker heeft ook Ans de nodige kilo's lichter gemaakt. De komende zomer zullen de broeken van Ans dan ook lachend tegemoet zien.

... Bij thuiskomst staat Johann ons op te wachten, hij wil in onze woning de stekker uit de TV trekken omdat bij hun kort geleden diverse apparaten defect zijn geraakt door blikseminslag. Zoals gebruikelijk kletst Johann er weer op los en maakt onze thuiskomst tot een waar feestje.

Na het avondeten, de afwas is nog maar net gedaan, en ik verder wil gaan met mijn verslag, wordt er op onze deur geklopt. Johann staat aan de deur met een sierlijke fles. De inhoud laat zich niet raden: zelfgemaakte schnaps. Johann, verontschuldigd zich en loopt, net zoals hij dat in september 2004 deed, meteen de keuken in en neemt vier borrelglaasjes uit het keukenkastje. Johann komt even met ons een schnaps drinken en Antonia zal er ook zo aankomen. De schnaps brandt met z’n 50% alcohol werkelijk al kieren en gaten in je lichaam schoon. Of, zoals Johann het zegt: het desinfecteert. Nou, het is effe wennen, maar smaken doet ‘t, het tweede nog beter dan het eerste. Net als in 2004 is onze taalbarrière meteen geslecht en keuvelen we er lekker op los.

Even later komt Antonia binnen met een afdruk van een e-mailbericht van de familie Veldman. De familie Veldman trekt zaterdag in ‘onze’ vakantiewoning maar wil vrijdag al aankomen en vraagt aan Antonia of zij een onderkomen heeft voor één nacht. Antonia heeft in grote lijnen wel een idee waar het bericht over gaat, maar maakt gedurende mijn aanwezigheid graag gebruik van mijn taak als tolk. Echter, wij willen graag wat langer blijven maar kunnen vanaf het weekeind bij de familie Delueg terecht. Ans stelt voor om op vrijdag te verkassen naar de familie Delueg zodat de familie Veldman al vrijdag van de woning in Wiesenrain gebruik kan maken. Antonia vindt dit maar niks, maar wij weten haar ervan te overtuigen dat het voor ons geen probleem is om één dag eerder naar de familie Delueg te vertrekken. Antonia gaat tenslotte met de nodige tegenzin overstag.

Antonia maakt meteen van de gelegenheid gebruik om ons voor woensdagavond uit te nodigen voor een etentje, ook Kees en Anita zijn welkom. Wanneer even later ook Kees en Anita nog komen binnenvallen, beleven wij, onder invloed van twee schnaps, nog een gezellige avond.