Beste bezoeker,

In 2007 is dit onze eerste vakantie. Ans heeft het ontzettend druk op haar werk en met de laatste loodjes van haar cursus assistent filiaalmanager. De laatste weken moeten, naast drukke en lange werkdagen, ook nog een aantal boeken worden doorgewerkt. M.a.w. Ans is hard toe aan een fijne vakantie en ziet deze vakantie dan ook volledig zitten.

Zelf zit ik met de nodige problemen. Mijn chronische darmontsteking is sinds enkele weken weer opgevlamd en zorgt op zichzelf al voor de nodige ongemakken. Daarnaast lever ik steeds meer in op mijn mobiliteit. Ook andere zaken zorgen voor de nodige hoofdbrekens. Zo laten mijn nieuwe orthopedische schoenen veel te lang op zich wachten en kan ik deze pas één week voor deze vakantie afhalen terwijl ik het liefst al een tweede paar in mijn bezit wilde hebben. Daarnaast zorgden ook de keuringen voor mijn rijbewijs en de rijtest voor de nodige spanningen. Gelukkig is het daar allemaal mee goed gekomen.

Tja, en dan het weer. Waren de grootste pessimisten er begin dit jaar nog van overtuigd, dat er een volledige omslag van het klimaat zou plaatsvinden, als dit al niet het geval was geweest. En dan denk ik natuurlijk aan de warme maanden april en mei. Nu, in juni, lijkt het bij tijden herfst. Flinke regen-, -hagel en onweersbuien zorgen voor de nodige overlast en houden het ultieme vakantiegevoel nog ver van ons vandaan. Dit geldt helaas niet alleen voor ons kleine kikkerlandje maar ook voor de landen waar wij dit jaar onze vakantie willen doorbrengen.

Waar gaat dan dit jaar onze vakantie heen? Wel, hoewel de Dolomieten een grote aantrekkingskracht op ons hebben, wilden we dit jaar ook eens iets anders. In onze wijsheid, hebben we daarom besloten om ook een weekje naar Oetz in het Ötztal (Oostenrijk) te gaan. Ans en ik zijn daar in 2000 al eens op vakantie geweest. Da’s nog niet zo lang geleden hoor ik u zeggen. Ja, dat is inderdaad waar. De tijd vliegt voorbij in een goed huwelijk.

Nu wilt u natuurlijk ook al vooraf weten hoe onze vakantie is verlopen. Wel, laat ik gewoon voor mijzelf spreken: mijn vakantie was super. Vooral de tweede week was heftig, daar hebben mijn gastgevers wel voor gezorgd. En dan bedoel ik ook de gastgevers van de woningen waar ik ook in vorige jaren ben geweest. Zij hebben er een feestje van gemaakt.

Mijn videocamera? Tja, nu moet ik bekennen, dat ik, zonder dit te kunnen duiden, altijd al huiverde bij de gedachten mezelf een Panasonic apparaat aan te schaffen. Vanwaar die angst? Immers, in testen komt Panasonic vaak als één der besten, zoniet als beste uit de bus. En …, is het niet, dat enkele van mijn kennissen zo enthousiast zijn over hún Panasonic. Maar omdat mijn altijd werkende en nimmer in de steek latende Sony Hi8 enigszins gedateerd aandeed, hebben Ans en ik in al onze wijsheid toch besloten om anderhalve maand voor deze vakantie een (wat duurdere) Panasonic NV-GS500 videocamera te kopen. Volgens de verkoper een fantastische camera, maar ik had toch zo m’n twijfels over dit elektronische kleinood. Een groot deel van de eerste tape hebben we in onze vakantie onder het genot van een goed glas rode wijn bekeken. Wel, wij allen waren onder de indruk van de fraaie kleuren en scherpe beelden. Aangemoedigd door dit resultaat, ben ik onverdroten doorgegaan met het maken van video-opnamen. Voor mij, vanwege mijn handicaps, voorwaar geen sinecure. Bij de derde tape, het bandje moet ongeveer vol zijn geweest, kreeg ik plots de mededeling om de koppen te reinigen. Gelukkig had ik een reinigingstape bij de hand en heb ik deze handeling met de nodige twijfels verricht. Op de twee laatste dagen, tape vier zat inmiddels in de camera, kreeg ik tot twee keer het verzoek om op de resettoets te drukken. Ook weer zo’n melding die het vertrouwen in mijn camera nu ook weer niet echt groter maakte. Maar eenmaal thuis, kwam na een aantal dagen toch de deceptie: toen we zo’n dertig minuten van de derde tape hadden bekeken, werden we plotseling verrast door een zwart televisiescherm met af en toe wat mozaïekblokjes. De vierde tape heeft nog zo’n tien minuten aan beelden laten zien, maar was voor de rest ook onbespeeld. Kortom, één week van de vakantie weg en één week ook voor niets met die camera rond gesleurd. Een telefoontje naar Panasonic was voldoende om huiveringen nog meer te doen toenemen: ik had de pech om een chagrijnige en uiterst onbeschofte heer aan de telefoon te krijgen. Gelukkig werd de tweede keer de telefoon opgenomen door een vriendelijke dame, maar uiteindelijk moest de camera toch terug naar de dealer.

Het weer? Nou, dit behoeft enige nuance. Mijn broer sombert vaak al wanneer hij de eerste wolk aan het zwerk ziet. Als enthousiast hobby fotograaf geldt voor Kees maar één type weer als het meest ideale vakantieweer: zon en een wolkenloze hemel, want dat is voor mijn broer het foto- en vakantieweer bij uitstek. Zelf ben ik minder kritisch wat het weer betreft. Sinds ik de schaduwzijde van het leven heb leren kennen, heb ik ook deze kant van het leven leren accepteren en waarderen. Kortom, het maakt mij niet zo veel uit wat voor weer het is. Ik probeer er steeds het beste uit te halen. En dit jaar hebben wij, en velen met ons, van elk weertype het nodige gehad. Wij zijn met redelijk veel zon in Oetz aangekomen. Ook de tweede dag was nog aan de zonnige kant. De rest van de week is koel en soms nat verlopen. Hoewel, op de vrijdag zijn wij o.a. naar de Stelviopas geweest en hebben een behoorlijke temperatuurschommeling beleefd: van 10 graden in Oostenrijk tot aan een subtropische temperatuur in Italië om vervolgens boven op de Stelvio weer af te koelen tot net boven het vriespunt.

’s Zaterdags zijn wij met 12 graden in Oetz vertrokken naar ons tweede vakantieadres en bij Brixen liep de temperatuur op tot 34 graden. Op de maandag zijn wij bijna verzopen op de Brenner Autobahn en op de dinsdag lag er overal sneeuw op de bergen. Vanaf dinsdag is de temperatuur geleidelijk aan weer gestegen. Op de laatste zondag liep de temperatuur in het dal op tot 37 graden. Tja, voor mijn broer waren alle wolken die we hebben gezien minder welkom, ik kwam wat dat betreft wat meer aan mijn trekken en heb genoten van elk moment. En Ans dan? Och, zoals dat in een goed huwelijk gaat: als ik het naar mijn zin heb, heeft Ans het ook naar haar zin. Super, toch!

Vanaf deze pagina wil ik daarom Kees en Anita bedanken voor het heerlijke gezelschap. Kees met name ook voor het geduld waarmee je ons in jouw Subaru hebt rondgereden. Anita wil ik in het bijzonder bedanken omdat ik voor in de auto mocht zitten en omdat ze me zo nu en dan met de nodige zorg heeft omringd.

Antonia, Johann, Barbara, Marianne, Vinzenz en Birgit wil ik bedanken voor die heerlijke momenten en het lekkere eten. Maria en Oscar wil ik extra bedanken omdat ze de moeite hebben genomen om dat heerlijke eten helemaal vanuit Strassen naar Feldthurns te brengen. Het Feldthurnerhof wil ik bedanken voor die heerlijke (gratis) pizza's die we kregen aangeboden. Het was weer een fantastische avond en een genot om vanaf het terras te kunnen genieten van dat mooie uitzicht op de Geislergruppe.

En Ans? Tja, wat zou ik zonder haar moeten beginnen. M’n steun en toeverlaat die nooit van mijn zijde wijkt. Met veel geduld en energie sleept ze me overal naar toe. En wanneer ik dan af en toe weer eens ‘brom’ omdat het wat tegenzit, dan luidt immer het adagium van Ans: “Samen zijn we er toch maar weer gekomen!”. Haar versie van "Samen zijn we sterk!". En zo is het maar net Ans: op naar de volgende vakantie!

Frans Jacobs.