Klik hier om naar de Startpagina te gaan
of ga naar JacoPlaza voor
meer informatie.
Klik hier om naar de Startpagina te gaan
of ga naar JacoPlaza voor
meer informatie.
Ans en Frans Jacobs, Frans en Ans Jacobs,
Ans Jacobs, Frans Jacobs, Dorfmann, Wiesenrain, Feldthurns, Velturno, Klausen, Chiusa, Dolomieten, Dolomiten, Dolomiti, Bozen, Bolzano, Brixen, Bressanone,Eisacktal, Isarco, Villnösstal, Teis, Gufidaun, Langkofel, Platkofel, Geislergruppe, Peitlerkofel, Würzjoch, Ütia de Börz, Ütia Vaciara, Ütia de Goma, Kaltern, Kalterersee, St. Michael, St. Paul, Eggental, Karersee, Lago di Carezza, Passo di Castalunga, Karerpass, Vigo di Fassa, Rosengarten, Penserjoch, Marmolada, Kloster Säben, die Gärten von Schloss Trauttmansdorff, Völserweier, Völs am Schlern, Feldthurnerhof, Eislöcher, Col Raiser, Ciampioni, Marmolada, Canazei, Str. Cristina, Ortizei, St. Ulrich, Lago di Fedaia, Passo di Fedaia, Passo Pordoi, Bindelweg, Wolkenstein, Passo Stella, Val Gardena, Grödnertal, Grödnerjoch, Jaufenpas, Timmelsjoch, Villandro, Villanders, Bressanone, Snodres, Scezze, Albes, San Leonardo, Zieglersiedlung, Sclaves, Fortezza, Prà di Sopra, Mules, Trens, Vipeteno, Sterzing, Penserjoch, Penser Joch, Passo Pennes, Val di Pennes, Valle Sarentina, Stives, Sacco, Monterosso, Riobianco Basso, Minera, Rabenstein, Vill Campolsta, Sarentino, Sarnthein, Sarntal, Al Palù, Bagni di Serga, Avigna, Vanga, Sonvigo, Rabenstein, Riobianco, Riobianco Basso, Monterosso, Sonvige, Miniera, Corvara Rabenstein, San Martine, San Martino, Valdurna, Renon, Ritten, Campolasta, Astfeld, Augsbrugg, Bozen, Oberbozen, Ober Bozen, Bolzano, Tevera, Talvera, Bagni di Serga, Ponticino, Osteria Turisti, Ponte Gardena, Saubach, Barbian, Barbiano
| De Penserjoch, niet zo'n slecht idee met deze temperatuur |
|---|
De achterstand die ik heb opgelopen met het schrijven van mijn verslag, is inmiddels flink opgelopen. Kortom, er is werk aan de winkel. Na het ontbijt, gaan Ans en ik nog even op ons balkon zitten voor het drinken van een kop koffie. De balkondeuren van Kees en Anita zijn nog dicht, maar niettemin, de eerste tekens van leven zijn hoorbaar. Nadat ik onder de douche ben geweest, laat ik Ans nog even de foto’s van gisteren zien voordat ik verder ga met dit verslag. Lang kan ik echter niet aan mijn verslag werken omdat Anita ons komt uitnodigen voor een kopje koffie. ... |
 ... Onder de koffie bespreken we de plannen voor vandaag. Het beloofd vandaag een heel hete dag te worden: gesproken wordt over 37 graden of hoger. Voor Ans en mij betekent zulk weer dat we de hoogte in moeten. Kees voelt er niet veel voor om nog ergens naar toe te rijden. Ans en ik halen het nodige uit onze toeristische attractie-/tips-kast en doen wat suggesties voor onze voorlaatste vakantiedag. Kees, echter, wuift alles als ‘té ver, té heet en heb ik al gezien’ weg. Anita wil het rustig aan doen, maar barst ogenschijnlijk nog van de energie. Ans en ik zijn er inmiddels uit en besluiten naar de Penserjoch te rijden en daar eventueel een stuk in de koelte op 2200m te gaan wandelen. ... |
Even later komt Anita binnen en zegt dat zij vandaag naar Pardel gaan wandelen. Nu staat mij de laatste wandeling van vorig jaar naar Kloster Säben nog vers in het geheugen. Vorig jaar was het in eerste instantie ook de bedoeling om naar Pardel te lopen, maar eenmaal bij Pardel, besloten we om verder naar Kloster Säben te lopen. Toen waren we er al achter gekomen dat het bij deze temperatuur het niet verstandig is om dit soort wandelingen te doen. Zeker het stuk tussen Pardel en Kloster Säben is dan een oven. Ook Antonia en Johann raden het vanwege de hitte af om in deze periode met dit weer de wandeling te doen. Maar ja, Kees en Anita (die het gisteren in het Ridnauntal te warm vond voor een wandeling) zijn vastbesloten; enkele graden warmer en zij zoeken uitgerekend het heetste plekje van de omgeving uit. Gisteren schreef ik al: “Gods wegen zijn ondoorgrondelijk en wat heeft ie de mens toch complex in elkaar gezet.” En daar is in deze éne dag weinig verandering gekomen. Sterker, mijn medemens schijnt een groot raadsel voor mij te worden. Maar ja, niets aan te doen, dan gaan we deze laatste dag maar ieder ons eigen weegs. ... |
 |
| ... Kees en Anita vertrekken meteen, wij rijden iets later weg. Voordat ik de Brenner naar Sterzing op rijd, tank ik eerst in Klausen. De rit naar Sterzing levert geen problemen op. Echter, bij het verlaten van de Brenner, worden we staande gehouden door een agent. We hebben verzuimd om ons licht aan te zetten en dat is óók in Italië op de autobaan verplicht. We volgen de instructies op, bedanken de agent vriendelijk voor zijn attentheid, wensen hem een prettige en zonnige dag toe en rijden snel verder voordat de goeierd zich bedenkt en alsnog een bon uitschrijft. ... |
 ... Wanneer we naar de afslag van de Penserjoch rijden, valt ons de drukte met motors op. Vlak bij de afslag naar de Penserjoch is iets met motors te doen, dat is duidelijk. Wat? Geen idee! Maar het kost me enige moeite om mijn Astra door dit stuk met al die motors ongehavend heen te loodsen. Even verder, wordt het ook drukker met fietsers, en hoewel we vrij goed naar boven kunnen rijden, wordt het almaar drukker, drukker en nog eens drukker. Zo’n drie kilometer voor de top staan ook steeds meer auto’s langs de weg geparkeerd. Langzaam maar zeker bekruipt mij het gevoel dat we toch de verkeerde beslissing hebben genomen en dat onze wandeling in de koelte boven op de Penserjoch wel eens kan ontaarden in een (over) verhit hoofd. Echter, omdraaien is geen optie, daar is het te druk voor. En jawel hoor, vlak voor de top gebeurt het onvermijdelijke: we staan in de file. In de file met (drukdoende) Italianen staat garant voor chaos. En even later zien we al enkele chaoten, die proberen om uit de rij te rijden en het onmogelijke proberen: langs de file naar voren rijden. Gelukkig is er voldoende politie op de been en worden de heren letterlijk snel terug gefloten. ... |
Penser Joch Kenmerken:
De pashoogte is zowel vanuit noordelijke als vanuit zuidelijke richting te bereiken via een goed berijdbare weg. Nabij de top is deze chterer af en toe smaller en bochtiger. Vanaf de Penser Joch heeft men een goed uitzicht over de Zillertaler Alpen. Bron: www.wikipedia.nl |
 |
 |
... Plots komt alles in beweging en kunnen we doorrijden. Boven op de top staan wel een aantal agenten het tegemoetkomende verkeer tegen te houden, maar wij zijn er door. We parkeren onze Astra iets voorbij de top aan de zijkanten van de weg en lopen terug naar restaurant/hut Alpenrosenhof boven op de Penserjoch. Van de drukte is inmiddels niets meer te merken en ook de laatste agenten rijden weg. Wat de reden van deze oploop is geweest, weten we niet. En eigenlijk interesseert het ons ook niet, we komen hier namelijk voor de rust. We nemen een plaatsje op het terras van Alpenrosenhof (2211m) en Ans gaat twee koppen cappuccino halen. Tja, voor rust is het hier nog te druk, maar de temperatuur voelt goed en de zon schijnt overdadig. Kortom, wat wil een Nederlandse toerist op zijn laatste vakantiedag nog meer? |
 ... Na onze cappuccino lopen we eerst achter restaurant Alpenrosenhof omhoog om het uitzicht te bekijken en meteen ons brood op te eten. De harde wind doet het hierboven bij tijden wat kil aanvoelen, maar het uitzicht is mooi en uit de wind is het zeer aangenaam. Eigenlijk bevalt het ons hier goed en we besluiten nog wat door te lopen. Een eindje verder komen plots een aantal geiten vanaf de weg naar boven lopen. De geiten komen nieuwsgierig naar ons kijken terwijl wij wat foto’s aan het maken zijn. In een eerder verslag is te lezen dat Ans iets met koeien heeft. En nog steeds is het mij niet duidelijk of de koeien een grote aantrekkingskracht hebben op Ans of andersom. Wel wordt de wederzijdse aanwezigheid doorgaans op prijs gesteld. Nu wil Ans een appeltje met de geiten delen. Nee, niet schillen. De bok, van het type ‘ik weet het beter’, moet hier echter niets van weten, en wat Ans ook aandringt, mijnheer houdt het voor gezien en gaat een eindje verder wat grazen. ... |
 |
 ... Één van de dames ziet Ans d’r appelschillen helemaal te zitten en is niet meer weg te slaan. Sterker, Ans hoeft niet meer aan te dringen, het is de geit die nu aandringt. Jawel, het lijstje met vee dat het helemaal ziet zitten met m’n Ans begint te groeien. We maken nog wat video-opnamen en foto’s van het uitzicht, van elkaar en van de geiten. Dit is ook vakantie en we genieten met volle teugen van het heerlijke weer en het gezelschap. Een fijne, rustige laatste dag op een mooi plekje in een prachtige omgeving van een mooi land en schitterend weer. Waar hebben we dit aan verdiend? Anita zou zeggen: “Wat zijn we toch rijk!” ... |
 |
 |
... Voor vanavond staat er nog een afspraak met Antonia en Johann bij het Feldthurnerhof op de agenda. Om vier uur besluiten we daarom dit aardse paradijsje te verlaten en terug te rijden naar Feldthurns.
|
Bij Feldthurnerhof zoeken we een plaatsje buiten op het terras. Even later komt Antonia zonder Johann. Johann is nog boven op de alm aan het hooien en zal zeer waarschijnlijk niet komen. We bestellen daarom onze pizza’s en even later zitten we te smullen, want pizza’s maken kunnen ze hier. Net wanneer ik het laatste restje tomatensaus van mijn mondhoeken wegveeg, komt Johann om het hoekje het terras oplopen. Johann ziet er vermoeid uit, maar wil daar niets van weten. Nadat ook Johann een pizza heeft besteld, wat heeft gegeten en gedronken, lijkt de moeheid als voor de zon gesmolten en praat Johann er, als vanouds, weer flink op los. Wanneer even later ook Johann zijn pizza op heeft, bestellen we nog een toetje. Als laatste laten we onszelf verwennen met een heerlijke kop cappuccino. Tja, natuurlijk moet er voor al dat lekkers worden betaald. Maar …, wanneer we de rekening vragen, komt Steffan Dorfmann naar onze tafel en bedankt mij voor het maken van de site en zegt dat de avond ons geheel gratis wordt aangeboden door Feldthurnerhof en stelt mij een bezichtiging van de nieuwe sauna in het vooruitzicht wanneer we volgend jaar terugkomen. Wel, deze week kan niet meer stuk. Zoveel hartelijkheid en gastvrijheid hebben we nog nooit ontvangen. Maar ook na zo’n heerlijke avond, komt toch dat onvermijdelijke afscheid. En dat afscheid valt, geloof mij, verdomde zwaar. |
 |
||
/ volgende pagina  |
... Na de koffie, Kees weet nog steeds niet wat hij wil en zit nog wat te mokken, gaan Ans en ik terug naar onze woning. Terwijl Ans wat op het balkon zit, werk ik nog even aan mijn verslag.
In onze vakantiewoning is het heerlijk koel. Net nadat ik de foto’s op de laptop heb gezet, komen Kees en Anita terug van hun wandeling. Onze woning vult zich meteen met de penetrante geur van twee zwetende lichamen of erger. Want …, zouden ze wellicht onder de sproei-installatie van Johann’s broer zijn doorgelopen die op gezette tijden ook verdunde mest spuiten? Wat doe je in zo’n geval? Meld je de onhoudbare situatie aan de betrokkenen of onderga je lijd- en zwijgzaam de kwelling. Ans en ik kiezen, overigens zonder overleg, voor de laatste optie en vragen geïnteresseerd hoe de wandeling is geweest en of ze nog iets bijzonders hebben gezien. Kees en Anita hebben een leuke middag gehad en met ‘ingehouden adem’ luisteren Ans en ik aandachtig naar het korte verslag van hun wandeling. Tegelijkertijd geven Kees en Anita ook aan, dat ze op de terugweg voor even bang zijn geweest dat de sproeiers van Johann’s broer zouden spuiten. Maar …, breken ze hun verslag af, ze willen (voor mij is het haast een ‘must’) zich eerst even opfrissen voor vanavond. Tja, dat lijkt mij onder de gegeven omstandigheden geen verkeerd idee. ... 
... Een uurtje later komen een Kees en Anita volledig opgefrist onze woning binnen, het is tijd om te gaan. Mijn opmerking dat de twee een stuk beter ruiken dan daarstraks, wordt niet echt in dank afgenomen. Het is toch écht waar en goed bedoeld.