Maandag, 16 juli 2007
Je kunt de vakantie niet eindeloos verlengen en zoals elk jaar, is er ook dit jaar, sneller dan gewenst, die laatste ochtend. Die ochtend, dat je jezelf ervan bewust bent, dat je morgenvroeg weer naar het huis van de overburen kijkt. Wellicht dat de uitstekende weersverwachting voor de rest van de week het accepteren ervan nog zwaarder maakt. We willen iets langer in bed blijven liggen, maar enthousiast fluitende vogeltjes maken duidelijk dat dit een verspilling van tijd is. Wanneer ik de balkondeuren om half zeven open, kijk ik dan ook naar een strak blauwe hemel. Een blauwe hemel die ons een hete dag in het vooruitzicht stelt.

Na het ontbijt en de douche, gaan Ans en ik nog even op het balkon zitten. Vandaag maak ik mezelf eens niet druk over mijn verslag; de dag begint te mooi. Kees en Anita zijn al druk in de weer met alles klaar te maken voor het vertrek. ...

... Even na twaalven, we zijn inmiddels bij de woning van Marianne en Vinzenz in Feldthurns aankomen, staat de tafel buiten in de schaduw al gedekt. Even later kunnen we onszelf tegoed doen aan de Knödel met stukjes spek overgoten met Steinpilzensaus en de heerlijke zelfgemaakte salades. Omdat Ans en ik later vertrekken dan Kees en Anita, kunnen wij het onszelf nog permitteren om een heerlijk glas wijn mee te drinken. We zitten hier comfortabel in de schaduw en door de verfrissende wind is het niet merkbaar dat het beneden in het dal snikheet is. Tja, zo’n afsluiter hebben we nog nooit mogen beleven.

Maar …, net klaar met het eten, staat daar plotseling een leuk stelletje uit Nederland op de weg voor de woning van Marianne. Zij zijn in de hitte van Klausen naar Feldthurns gelopen en zijn de uitputting nabij (In Klausen was het ’s morgen al 37 graden, de wijnhelling tussen Klausen en Pardel moet een hel zijn geweest.). Zij willen met de bus terug naar Klausen, maar vanwege de schoolvakantie rijdt die maar twee maal per dag en de eerstvolgende pas rond de klok van zes uur. Marianne biedt de twee drinken en een stuk koek aan. Omdat ze bivakkeren in St. Andrea bij Brixen, krijgen ze van mij de nodige tips voor een aantal leuke wandelingen en uitstapjes. Birgit, de dochter van Marianne, brengt de twee met de auto naar Klausen. Een betere service kan niet. ...

... De vermoeidheid breekt me op en ik ben dan ook verplicht om Ans te vragen het stuur over te nemen. Nu heeft mijn Ans een probleempje met het autorijden: Ans vindt de ruimte aan de linker zijde altijd aan de krappe kant en gaat hierdoor vaak meer naar rechts rijden. Nu heb ik Ans daar al diverse keren op gewezen, maar net wanneer ik weer een beetje in slaap val, gebeurt het onvermijdelijke. Bij een wegversmalling net voor het laatste benzinestation voor Venlo, word ik abrupt met een flinke knal uit mijn schoonheidslaapje gewekt. Terwijl ik mijn ogen open, zie ik Ans nog slingeren tussen de vangrail links en de lege bak zand rechts waar tot voor kort nog een keurig wegdek was. Terwijl Ans met een “Oei!” onze Astra probeert recht te houden, probeer ik dat met een “Houd het stuur recht en ga meer links rijden!” nog eens te benadrukken. Wanneer Ans alles weer onder controle heeft, informeer ik of ze weet of de schade voor of achter te verwachten is. Ans denkt dat ze alleen met de spiegel een kunststof wegmarkering heeft geraakt en gelukkig is haar vermoeden juist. Bij het benzinestation zie ik dat de schade meevalt en kan ik de kunststofkap van de buitenspiegel weer snel op de spiegel plaatsen. We tanken, en terwijl we onder de overkapping van het benzinestation wegrijden naar de parkeerplaats, begint het te regenen. We drinken in het restaurant een kop koffie en rijden even later richting Venlo. De temperatuur is inmiddels gezakt naar een krappe 10 graden. Even na drie uur komen Ans en ik in Waalwijk aan. Nadat we de bagage hebben uitgepakt, duiken we snel ons bed in. De zomervakantie van 2007 is voorbij. Een bijzondere vakantie, zoveel gastvrijheid hebben we nog niet eerder mogen ontvangen.

Wanneer we opstaan, zal alles weer anders zijn. Bedankt familie Pientz! Bedankt Barbara Kerschbaumer voor dat heerlijke diner, jij hebt laten zien dat gezond eten ook héél lekker kan zijn. Bedankt Antonia en Johann, jullie dankbaarheid en gastvrijheid was, zoals elk jaar, overdonderend. We hebben van elke minuut in jullie nabijheid genoten. Bedankt Marianne, Vinzenz en Birgit. Ans en ik hebben jullie overvallen, maar jullie huis stond voor ons open en we werden ook nog eens getrakteerd op een heerlijk etentje. Jawel Maria en Oscar Delvai. Ook jullie bedankt voor jullie dankbaarheid en het heerlijke eten dat jullie vanuit Strassen voor ons hebben meegebracht; geen moeite was jullie teveel om Ans en mij te verassen. Hopelijk zien we elkaar in de toekomst nog eens!?