Over de Penserjoch naar het Sarntal

De anderen stemmen hiermee in en om half twaalf lopen we al door de hoofdstraat in het gezellige Sterzing.Klik hier voor de kaart naar de Penser Joch (Passo di Pennes)Woensdag, 11 juli 2007
Het laatste uurtje van deze nacht lijk ik redelijk te slapen. Jawel, totdat mijn Giro-blauw-wekkertje er, zoals elke ochtend, een abrupt einde aan maakt. Geïrriteerd pak ik het kleinood en druk op die grote, blauwe onwillige knop aan de bovenzijde. Zoals elke ochtend weigert deze ‘made in China’ wekker gehoor te geven aan mijn verzoek, wanneer ik hem het zwijgen wil opleggen. Het ding probeert mij met een hardnekkig ‘beep-beep-beep’ tot wanhoop te drijven. Wanneer ik iets harder op de brede knop druk, maakt hij mij met een ‘nnnnuuew, nnnnuuew’ duidelijk hier niet van gediend te zijn. Nadat ik op diverse plaatsen met enigszins verhoogde druk, mijn verzoek tot zwijgen herhaal, lijkt mijn wekker het te begeven. Want met een ‘uuueewww’ dooft hij zijn display en lijk ik hem voor eeuwig het zwijgen te hebben opgelegd. Enigszins verschrikt druk ik elders op zijn grijze behuizing alsof ik hem wil reanimeren. Niets blijkt echter te helpen, en terwijl ik met een “hij is kapot” mezelf tot mijn verdoofde Ans richt, leg ik berustend mijn wekker op nachtkastje terug. Ans weet niet wat ik bedoel en draait zich met een ‘oohh’ om en probeert verder te slapen. Wanneer ik even later van de schrik ben bekomen en nog eens een reanimatiepoging wil ondernemen, blijkt mijn Giro-blauw-wekkertje zich warempel te hebben hersteld. Met een “Hij doet-‘t-weer!” probeer ik m’n Ans duidelijk te maken dat we niet versneld hoeven af te reizen naar Nederland. Waarschijnlijk heeft Ans niet begrepen aan welk een ramp we zijn ontkomen, want vanonder het dekbed komt een “Wie-doet-‘t-weer?” ...

Bovendien bevonden zich in de omstreken ook zilver- koper en zinkmijnen en grote leisteengroeven.Over Sterzing, de middeleeuwse handelsstad

Het stadje Vipiteno (Sterzing: 948 m; 5300 inw.) ligt in een breed bekken van het dal van de Isarco (Eisacktal), waarin het Val Ridanna (Ridnauntal) en Val di Vizze (Pfitscher Tal: zie ook ons verslag van de Pfitscherjoch) uitmonden. De hellingen van de omringende bergen zijn bedekt met naaldwouden.
Het stadsbeeld getuigd volop van het rijke verleden, toen Vipiteno stapelrecht had en dus een belangrijk handelscentrum was aan de Brennerweg. Bovendien bevonden zich in de omstreken ook zilver- koper en zinkmijnen en grote leisteengroeven. In de 15e eeuw waren hier maar liefst 10.000 mijnwerkers werkzaam.
Bij de Zwölferturm (15e eeuw) begint de oude buitenstad (merkwaardig 'Neustadt' genaamd) met haar schilderachtige straten, die omzoomd worden door prachtige, rijk versierde oude huizen met gekanteelde gevels en lange arcadengalerijen (met winkels). Vooral de Hauptstrasse is het aanzien waard. Daar staat ook het laatgotische raadhuis, dat twee gekanteelde torens, een mooie erker, smeedijzeren versieringen en een reusachtige stadhuiszaal met schitterende houten zoldering heeft. Aan het stadhuis is het Ballhaus gebouwd, eertijds een opslagplaats voor de handelswaren die over de Giovo-(Jaufen-) en de Brennerpas gingen.
De parochiekerk 'Unsere Liebe Frau im Moos' is een mooi voorbeeld van hallenbouw. Het vleugelaltaar (1456) is het meersterwerk van de Duitse beeldhouwer Hans Mültscher uit Ulm. Toen het kerkje in barokstijl werd verbouwd, zijn de luiken verwijderd. Vier beelden van Mültscher staan nog op het hoogaltaar. Na de barokisierung onderging het interieur een versiering in rococostijl met schilderingen van Adam Mölk.
Aan de zuidrand van het stadje staat het Deutschhaus (15e-16e eeuw), dat eertijds een commanderie van de Duitse Orde herbergde. Naast dit huis staat de St. Elisabethkerk (circa 1500). De plafondschilderingen en het hoogaltaar zijn van Mathäus von Günther.
De Spital zum Heiligen Geist is een mooie gotische kerk met rijke schilderingen van Hans Brunico. De Jöchlstoren heeft een prachtigen zoldering vol houtsnijwerk.

Ten zuiden van Sterzing, naar de gemeente Freienfeld toe, herinneren een aantal vondsten, waaronder grafstenen, mijlpalen en de Mithras-steen nog aan de aanwezigheid van de Romeinen. In het noorden is er de ongerepte natuur, die uitnodigt tot wandelen en vertoeven. Het Pfitschtal, waar het gehucht Wiesen is gelegen, is een bekend en uniek hooggelegen dal in het midden van de Alpen. Machtige gletsjers en bergen van meer dan 3.000 meter hoog lokken enthousiaste bergbeklimmers; langlaufers halen hun hartje op aan de 25 kilometer lange gespoorde loipe.

Na twee cappuccino’s lopen we weer terug naar de parkeerplaats en ondernemen een nieuwe poging om naar de Penserjoch te rijden.... Nieuwsgierig loop ik naar de mijn balkondeur en zie dat het er buiten niet al te slecht uitziet: nog kil maar de zon probeert er vanachter het wolkendek iets leuks van te maken. De sneeuw op Plose is voor een deel verdwenen. Zou de zomer van 2007 dan toch beginnen?

Om tien uur zullen Kees en Anita komen. Voor vandaag staat een rit over de Penserjoch gepland met de hoop dat daarboven alle alpenrozen in bloei zullen staan. Snel probeer ik nog aan mijn verslag te werken. Er gebeurt zo veel, dat slechts een deel opschrijven al uren in beslag zal nemen. Wanneer Kees en Anita komen, zit ik dan ook nog steeds tegen anderhalve dag achterstand aan te kijken. ...

Echter, hoe dichter bij de Penserjoch, des te meer regenbuien nemen we waar in de dalen.

Penser Joch

Kenmerken:

  • Hoogte 2215 meter;
  • Van Bozen (Bolzano);
  • Naar Sterzing (Vipiteno);
  • Stijging 13%;
  • Wegdek asfalt;
  • Winterafsluiting ja.

Penser Joch (Passo di Pennes)De Penser Joch (Italiaans, Passo di Pénnes) is een bergpas in het Italiaanse Zuid-Tirol. De 2215 meter hoge pas vormt de verbinding tussen het Sarntal ten noorden van de provinciehoofdstad Bozen (Bolzano) en het Wipptal bij Sterzing (Vipiteno). Hemelsbreed is de route over de Penser Joch de kortste verbinding tussen Bozen en het Oostenrijkse Innsbruck. In 1938 kwam de huidge weg, met de aanlegging van het deel tussen de top en Sterzing gereed.

De pashoogte is zowel vanuit noordelijke als vanuit zuidelijke richting te bereiken via een goed berijdbare weg. Nabij de top is deze chterer af en toe smaller en bochtiger. Vanaf de Penser Joch heeft men een goed uitzicht over de Zillertaler Alpen.

Bron: www.wikipedia.nl

Boven op de Penserjoch is het afschuwelijk koud. En wanneer we er even staan, zien we zelfs enkele sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen.

De sanitaire stop is niet voor niets. Tijdens het plassen heeft Kees alle tijd om de informatie op het bord te lezen. De Penserjoch is wegens asfaltering werkzaamheden gesloten van 7:30 uur tot 12:00 uur en van 13:30 uur tot 18:00 uur.... Geen nood, het is doe-weer en er staat een mooie rit op het programma. We vertrekken meteen en rijden over de Brenner naar Sterzing. Net wanneer we bij Sterzing de Penserjoch op willen rijden, staat er een bordje dat de Penserjoch is gesloten. We twijfelen maar rijden toch door. Even later staat er weer een bordje langs de weg en we besluiten, nadat Kees een sanitaire stop heeft gemaakt, om te keren.

De sanitaire stop is niet voor niets. Tijdens het plassen heeft Kees alle tijd om de informatie op het bord te lezen. De Penserjoch is wegens asfaltering werkzaamheden gesloten van 7:30 uur tot 12:00 uur en van 13:30 uur tot 18:00 uur. Ik stel voor om naar Sterzing terug te rijden en daar een kop koffie te drinken en het na 12:00 uur nog eens te proberen. De anderen stemmen hiermee in en om half twaalf lopen we al door de hoofdstraat in het gezellige Sterzing. Hoewel we al voldoende foto’s hebben van dit stadje, kunnen we het niet nalaten er nog een aantal te nemen. ...

Over de Penserjoch en het Sarntal

Eind juni begin juli kun je op de Penser Joch genieten van de volop bloeiende alpenroosjes Midden door de Alpi Sarentine loopt weg nr. 508 over de Passo di Pénnes (2215 m) naar het Valle Sarentina (Sarntal) en Bolzano (Bozen). Wat de afstand (67 km) betreft, vormt weg nr. 508 de kortste verbinding tussen Vipiteno (Sterzing) en Bolzano, maar toch is de iets langere autostrada door het Valle Isarco (Eisacktal) - ondanks de geweldige drukte in de zomer - veel sneller. De route over de Passo di Pénnes is namelijk lang niet gemakkelijk en kan daarom alleen aanbevolen worden aan de niet-gehaaste toerist die ervaring heeft met rijden in de bergen. Aan de noordzijde van de pas komen stijgingen van 13% voor, aan de zuidzijde van 12%. De weg is verboden voor auto's met caravan en is doorgaans slechts bereidbaar van mei tot november.
Even buiten Vipiteno staat links van de weg (bij het dorpje Pruno/Elzenbaum) het kleine maar toch zeer romantische kasteel Reifenstein (Castello Tosso). Interessant in dit puur middeleeuwse bouwwerk zijn de keuken, de kamers van de landsknechten en de 'Grüne Saal' met zijn schilderingen. Onderweg naar de pashoogte kunt u hier en daar genieten van uitzichten op het dal van van de Isarco en de Stubaier Alpen. Op de pashoogte heeft u naar het noordoosten een bijzonder fraai gezicht op de Zillertaler Alpen.

Het dorp wordt beheerst door het iets hoger gelegen kasteel Reinegg (Castello Regino) uit de 13e eeuw, en de burcht Kränzelstein, eveneens uit de 13e eeuw maar in een latere eeuw verbouwd.Vanaf de pas, tussen de hellingen vol alpenroosjes, daalt de weg door het nagenoeg onbewoonde Val di Pénnes (Penser Tal), dat overgaat in het eveneens spaarzaam bewoonde Valle Sarentina (Sarntal). Vanwege de afzijdige ligging hebben de bewoners van deze dalen hun oude levensstijl behouden. De boerengemeenschappen gaan zeker op zondag in klederdracht naar de kerk. De grootste van deze gemeenschappen is Sarentino (Sarnthein: 966 m; 2800 inw.), gelegen tussen de naaldbossen. Het dorp wordt beheerst door het iets hoger gelegen kasteel Reinegg (Castello Regino) uit de 13e eeuw, en de burcht Kränzelstein, eveneens uit de 13e eeuw maar in een latere eeuw verbouwd. Het Cyprankerkje is binnenin geheel met fresco's bedekt. De schilderingen op de noordmuur van het schip dateren van de 14e eeuw: Lijden van Christus en het martelaarschap van St. Cyprianus (sleutel bij het tankstation). Ongeveer 10 km ten zuiden van Sarentino vernauwt het dal zich tot een zeer romantische kloof, waardoor de Talvera (Talferbach) bruisend stroomt naar het bekken van Bolzano. Tegen de rotswand van deze kloof is met veel moeite een weg aangelegd; liefst 23 tunnels moesten daarvoor worden geboord. Bij Campolasta (Astfeld) ten noorden van Sarentino komt de Durnholzer uit in de Talvera.

(Overgenomen uit de ANWB reisgids, gouden serie: Dolomieten-Gardameer)

In het Sarntal stoppen we even, de temperatuur is inmiddels al opgelopen tot boven de 20 graden, in het gehucht Weissenbach en maken er een aantal foto’s.
Prettiger, hoe verder we dalen, hoe mooier het weer en beter: de temperatuur gaat in stijgende lijn.
In Weissenbach nemen we lekker de tijd om weer wat op temperatuur te komen

... Na twee cappuccino’s lopen we weer terug naar de parkeerplaats en ondernemen een nieuwe poging om naar de Penserjoch te rijden. Dit keer met meer succes. Echter, hoe dichter bij de Penserjoch, des te meer regenbuien nemen we waar in de dalen. Boven op de Penserjoch is het afschuwelijk koud. En wanneer we er even staan, zien we zelfs enkele sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. Erger, er staat geen enkele alpenroos in bloei. Waar en wanneer is het in deze zomer toch fout gegaan? Enigszins teleurgesteld rijden we na een poosje verder naar het Sarntal. Niet alleen de afdaling van de Penserjoch naar het Sarntal is prachtig, ook de natuur is er, ondanks het ontbreken van de alpenroosjes, fantastisch. Prettiger, hoe verder we dalen, hoe mooier het weer en beter: de temperatuur gaat in stijgende lijn.

In het Sarntal stoppen we even, de temperatuur is inmiddels al opgelopen tot boven de 20 graden, in het gehucht Weissenbach en maken er een aantal foto’s. De Talvera (Talferbach) meandert flink door het Sarntal en geeft dit dal een bijzondere dimensie. ...

Bij Campolasta (Astfeld) rijden we het het Durnholzertal in en rijden door naar Durnholz om daar de Durnholzersee te bekijken.
Durnholz ligt aan het einde van het prachtige Durnholzertal.
We lopen nog naar de iets hoger gelegen kerk in Durnholz en fotograferen de vele fresco’s op de muren in de kerk.
Kerkhof naast de kerk van Durnholz... Bij Campolasta (Astfeld) rijden we het het Durnholzertal in en rijden door naar Durnholz om daar de Durnholzersee te bekijken. Durnholz ligt aan het einde van het prachtige Durnholzertal. Vanuit het einde van dit dal zijn weer een aantal wandelingen aangegeven waaronder ook een wandeling naar het Latzfonserkreuz. We lopen nog naar de iets hoger gelegen kerk in Durnholz en fotograferen de vele fresco’s op de muren in de kerk. ...
Runkelstein stoppen we, en lopen naar het kasteel; een flinke klim over keien.
De klim vergt weer de nodig steetdruppels
Schloss Runkelstein (Rocolo) ligt er mooi bij

De gebroeders Niklaus en Franz Vintler erfden Slot Runcelstein in 1385 en lieten het met fresco's beschilderen.... Vanuit Durnholz rijden we terug naar het Sarntal en rijden verder richting Bozen.

Een bezoek aan Sarntheim stellen we voor vandaag uit omdat we vanavond een afspraak hebben met Johann en Antonia. Het dal vernauwt aan het einde flink en in de laatste 10 kilometer, gaat de autorit door maar liefst 23 tunnels. Bij kasteel Runkelstein stoppen we, en lopen naar het kasteel. Omdat de temperatuur inmiddels aardig is opgelopen wordt het een flinke klim over het met de met keien bestrate toegangsweg. De prijs voor een kaartje vind ik echter te duur en na het maken van een aantal foto’s, drinken we hier nog een laatste kop cappuccino en rijden daarna in een ruk door, over de Brenner, terug naar Feldthurns. ...

De prijs voor een kaartje vind ik echter te duur en na het maken van een aantal foto’s, drinken we hier nog een laatste kop cappuccino en rijden daarna in een ruk door, over de Brenner, terug naar Feldthurns.... Om zeven uur zijn we voor een etentje uitgenodigd bij Johann en Antonia Dorfmann. Iedereen verheugt zich op en de tijd lijkt vooruit de kruipen. Eindelijk, het is zeven uur, bellen we aan bij Johann en Antonia. Antonia maakt open en wanneer we de woonkamer inlopen, komt even later ook een (begrijpelijk) enigszins nerveuze Johann ons begroeten. Toch heeft Johann alles onder controle en even later, wanneer de glazen gevuld zijn met zelfgemaakte wijn, kan er geproost worden. De wijn smaakt heerlijk en de stemming zit er snel in. Antonia serveert een wijnsoep en Schlutzkrapfen. Zowel de wijnsoep alsook de Schlutzkrapfen smaken heerlijk. Nu zult u zich waarschijnlijk afvragen wat je jezelf bij een Schlutzkrapfe moet voorstellen. Wel, een Schlutzkrapfe is een (zelfgemaakt) omhulsel van een soort pasta, dat gevuld is met spinazie. De Schlutzkrapfe is lichtverteerbaar en eenvoudig naar binnen te werken. Het enige wat je nodig hebt is: Antonia (die moet natuurlijk die heerlijke Schlutzkrapfen klaarmaken), Schlutzkrapfen en een vork. Eenmaal voor een deel in de mond, zorgt het botersausje ervoor dat-ie snel naar binnen schuift; werkelijk heerlijk.

’s Avonds rond tien uur, Antonia en Johann hebben al kleine oogjes en zijn zichtbaar vermoeid, nemen we afscheid. We bedanken Johann en Antonia voor de heerlijke maaltijd en gaan uiterst tevreden naar onze vakantiewoning.

 
naar boven
 
vorige pagina /
naar boven
/ volgende pagina