Zaterdag, 20 juni 2009
Het is nog vrijdagavond en het wordt voor mij onbedoeld later dan gepland. Aangemoedigd door de leuke reacties op het forum, maak ik nog wat notities voor mijn verslag en blader door de foto’s van de afgelopen week.

Die is al vertrokken naar Utopia en ligt tevreden te spinnen.

Om half twaalf probeer ik zachtjes de slaapkamer op te sluipen. Het lijkt te lukken totdat ik met mijn knie tegen een half open kastdeurtje aanloop. Met een “Tju, ggrrrrr…” probeer ik de pijn te verbijten. Het heeft gelukkig geen invloed op mijn Ans. Die is al vertrokken naar Utopia en ligt tevreden te spinnen.

Nu ben ik er mezelf van bewust dat ik weinig goede gewoontes heb. Maar eentje wil ik toch graag in stand houden: het bespreken van ‘de dingen van de dag’. Gebeurde dat vroeg op de tv. Tegenwoordig doe ik dat of aan het voeteneinde van mijn bed of liggend aan de zijde van Ans. Mijn Ans is daar niet van gecharmeerd en vind dat er in bed geslapen moet worden. Als ik met mijn betoog van wal wil steken, draait m’n lief zich morrend om en zet haar reis voort. Mij rest niets anders dan zelf in gedachten de dag na te lopen. Bleef het daar nou maar bij. Maar nee, ook de afgelopen week passeert de revue.

Uiteindelijk schijn ik toch in slaap gevallen te zijn, want om zes uur schrik ik wakker van dat piepertje naast mij. Ans is nog niet teruggekeerd van haar reis, maar even schudden wil wel eens helpen een even later schuift ze haar dekbed naar beneden en ziet ze er uit alsof ze haar reis in een cabriolet wil voortzetten.

...schuift ze haar dekbed naar beneden en ziet ze er uit alsof ze haar reis in een cabriolet wil voortzetten.

Wanneer het spitsuur op de badkamer voorbij is, volgt routineus het inpakken van onze bagage. Ans en ik zijn daar in de loop der jaren bedreven in geworden. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat een uurtje later alles in onze C-Max is getoverd. Voldaan kijken we nog een keer over de Thunersee, stappen in en voor de laatste keer rijd ik de helling op om even later op de snelweg richting Basel te tuffen. Vandaag blijven de bergen achter ons verscholen in de wolken. Een laatste blik op besneeuwde bergtoppen wordt ons vandaag niet gegund. Wellicht maakt dit het afscheid iets makkelijker.

Deze vakantie kan niet meer stuk. We hebben genoten vanaf het eerste moment tot aan de laatste minuut.

Hoewel het weer ons deze vakantie niet is tegengevallen, zijn we onszelf ervan bewust dat we veel van het moois rondom de Thunersee door laaghangende wolken en nevel hebben moeten missen. Niets aan te doen. Deze vakantie kan niet meer stuk. We hebben genoten vanaf het eerste moment tot aan de laatste minuut...

...De woning was mooi, prachtig gelegen, rustig en had een fantastisch uitzicht over de Thunersee. Zoals ook onze vakanties in het Zwarte Woud, Karinthië, Blatten bei Naters in Zwitserland, stond ook deze vakantie in het teken van mijn verminderde mobiliteit. Één ding was wel anders. Lukte het me vorig jaar nog, zei het met veel moeite, een wandeling te maken. Deze vakantie heb ik na de korte wandeling bij de Kleine Scheidegg een uitspraak gedaan, waar ik al heel lang mee in mijn gedachten liep: “Het is over!”. De uitspraak heeft natuurlijk alleen te maken op de wandelingen en aanverwante activiteiten en was weloverwogen. Het was voor mij een emotionele uitspraak die mij niet gemakkelijk viel. De uitspraak was wel nodig. Het was een stap die ik moest zetten om verder te kunnen.

Maar met ‘Het is over!’, is er ook een nieuw begin. Deze vakantie heb ik mijn demontabele scootmobiel meegenomen. De scootmobiel heb ik met een regelmaat kunnen gebruiken. Het schept nieuwe mogelijkheden. Mogelijkheden die Ans en ik zullen moeten leren uitbuiten. Het begin is gemaakt. Een volgende vakantie zal leren wat we nog meer met dat demontabele karretje kunnen doen. Komende vakantie zullen niet meer in het teken staan van wandelingen. Er zullen andere doelen gekozen moeten worden en daarmee zullen de vakanties een andere invulling krijgen. Tenzij…, jawel, tenzij de wandelingen geschikt zijn voor mijn karretje. Dan gaan we er weer vol tegenaan.

Onze reis naar huis verloopt tot aan wegrestaurant Pratteln rustig. De rit is uiteraard korter dan wanneer we vanuit Wallis naar huis rijden. Het is wat bewolkt maar droog. Echter…, hoe dichter we bij Pratteln komen, des te lichter het wordt. Wanneer we bij het wegrestaurant zijn, begint zowaar de zon te schijnen.

Na onze koffiepauze in wegrestaurant Pratteln, onze standaardstop, rijden we rond half twaalf verder. Hoe verder we Duitsland inrijden, hoe mooier het weer wordt. Onder een stralende hemel rijden we naar Waalwijk. Het was een mooie vakantie in een voor ons nieuw gebied. Een vakantie in een mooi gebied aan de Thunersee waar we zonder de inspirerende bijdrage van Jos (forumlid) waarschijnlijk nooit op uitgekomen zouden zijn. Jos, bedankt! Enne Jos, ook bedankt voor al die sms’jes. Sommige waren nuttig, sommige vormden een steun en anderen waren gewoon leuk. Zonder al die sms’jes van jou, was ik waarschijnlijk niet begonnen aan dit verslag.