Vrijdag, 19 juni 2009
Gisteravond is het beginnen te regenen en de hele nacht heeft het niet anders gedaan. Bij het wakker worden hoor ik de vogeltjes fluiten en is het geluid van vallende regendruppels verstomd. Een reden om Jos, jullie beter bekent als onze huismeteoroloog, meteen te berichten dat de vogeltjes hun levenslied aan het zingen zijn, dat het droog is en dat de dag derhalve niet meer stuk kan. Helaas, dat blijkt toch iets te vroeg gejuicht.

In gedachten zie ik Jos in zijn stulp de handen ten hemel heffen

Jawel…, van Jos, en hij kan het weten, krijg ik korte tijd later het onheilsbericht, dat het vandaag alleen maar slechter wordt. Het is alsof hij persoonlijk zijn handen terugtrekt. In gedachten zie ik Jos in zijn stulp de handen ten hemel heffen; hij moet de greep op het weder zijn verloren. Tju, Jos zal onze laatste dag zal toch niet in het water later vallen?

Ik overweeg zelfs even om Jos telefonisch te consulteren.

De onheilstijding heb ik nog maar net gelezen en het begint buiten weer te hozen. Terwijl Ans het boven Thun al wat lichter ziet worden, heb ik van de nood een deugd gemaakt en begin met mijn verslag van gisteren. Helaas, hoe verder mijn verslag vordert, des te harder het gaat regenen. Hoewel Ans het al voor de zoveelste keer boven Thun of Interlaken lichter heeft zien worden, ga ik de dag steeds somberder inzien. Ik overweeg zelfs even om Jos telefonisch te consulteren.

Tja, dit weer stimuleert de gang naar het toilet

Tja, wat doe je op zo’n dag? Richting Bern ziet het er niet uit en belangrijker: in al die keren dat wij langs Bern zijn gereden, hebben we het nog niet vaak droog kunnen houden. Ans opteert voor Thun. Nu heb ik begin deze week daar een ‘Kaufcentrum’ gezien en bedenk dat een bezoekje wel eens aardig zou kunnen zijn. Mijn Ans stemt in en rond half een rijden we naar Thun. Jammer, het Kaufcentrum is naar onze zin iets te gedateerd. Na een kop koffie met een broodje en een toiletgang (Tja, dit weer stimuleert de gang naar het toilet.), stel ik voor om naar Interlaken te rijden. Tenslotte hebben we deze stad nog niet gezien....

...Interlaken is een leuke stad en met dit weer ontzettend druk. Ik parkeer onze C-Max in de parkeergarage van de Migros. We trakteren onszelf eerst op een cappuccino met een stuk vruchtentaart en besluiten daarna een wandeling door het centrum te maken. Een camera meenemen heeft met dit weer geen zin, een wandeling maken lijkt voor mij nog zinlozer. Hoewel ik mijn orthopedische schoenen heb aangedaan, gaat het lopen zo moeilijk, dat het lijkt of ik onder mijn regenjas lijd aan een persoonlijk broeikaseffect. Op de een of andere manier ben ik bezig om onder mijn jas een hydrocultuur te kweken. De wasem die boven door mijn kraag ontsnapt, doet mijn bril aanslaan. “Laten we maar teruggaan naar de Migros en daar nog een cappuccino nemen.”, stel ik aan Ans voor die ondertussen in de zoveelste winkel een leuke blouse heeft zien hangen. Ans stemt in maar wil toch nog gaan voor die ene blouse in het Migros Kaufhaus. “Nee, mooi niet Ans. Je inventariseert thuis maar eens eerst je kast en vergeet vooral de zolder niet mee te nemen.”, spreek ik mijn lief toe van achter mijn beslagen brilglazen.

Als twee verzopen katten druipen we af naar het restaurant van de Migros om onszelf voor een laatste keer te trakteren op een kopje koffie.

Na onze cappuccinopauze, proberen we het nog eens. Deze keer neem ik echter mijn scootmobiel en camera mee. Het lukt mij zowaar wat foto’s te nemen. Maar wanneer ik net lekker bij het casino aan de gang ben, begint het weer te regenen. Als twee verzopen katten druipen we af naar het restaurant van de Migros om onszelf voor een laatste keer te trakteren op een kopje koffie.