Zondag, 14 juni 2009
Vanmorgen zijn Ans en ik om zeven uur gewekt door een erfstuk: het zwarte ANWB-wekkertje van mijn ouders, dat we voor deze vakantie hebben voorzien van een nieuw AAA-batterijtje. De Giro-blauwe wekker, die een aantal jaren deze ondankbare taak op zich heeft genomen, is veilig via de milieustraat afgevoerd nadat ie op een nacht spontaan begon te piepen. Het digitale kleinood had al eerder kuren tijdens vakanties vertoond waarbij we hem menigmaal met een reanimatie maar ternauwernood in leven hebben weten te houden. Maar nu het grijze beepertje ons ook thuis uit de slaap wilde gaan houden, hebben we deze moeilijke en niet terug te draaien beslissing genomen.

Het digitale wondertje dat we twee jaren geleden bij de Marskramer voor een paar centen hebben gekocht en waarvan ik het eerste jaar de minuscule scharnierpennetjes in mijn bed moest gaan zoeken, heb ik op het laatste moment op zijn plaats teruggezet. Reden? Wel, terwijl ik het grijze wekkertje in de toilettas wilde stoppen, vielen de scharnierpennen wederom uit hun behuizing en kieperde tegelijkertijd met dekseltje en achterzijde tussen alle andere noodzakelijke voorzieningen in mijn toilettas uiteen. Om mezelf te beschermen tegen mijn eigen woedeaanvallen, heb ik de losse onderdeeltjes van het wekkertje uit veiligheidsoverweging teruggezet naast het bed van Ans. Na de vakantie bedenk ik wel een oplossing. Maar ik vrees…

De Giro-blauwe wekker, die een aantal jaren deze ondankbare taak op zich heeft genomen, is veilig via de milieustraat afgevoerd nadat ie op een nacht spontaan begon te piepen.

Et moi, François? Nou, dat was bar en boos.

Maar goed, we hebben onze eerste 'Sonja Bakker hap' naar binnen gewerkt en buiten ziet het er goed uit: slechts wat wolkjes aan het zwerk, de zon schijnt, de vogeltjes fluiten, de zwaluwen suizen langs onze hoofden en de wouwen vliegen al weer boven ons terras voor onze woning.

Terwijl ik mezelf met mijn Panasonic wet/dry washable (Tja Jos, voor slechts €59,- en een superdunne handleiding. Kortom: geen getob.) en Nivea scheerschuim ultra glide gladjes sta te scheren, is m’n Ans alvast eieren aan het koken voor de salade van vanavond. Maar hierover later meer.

Vandaag gaat het naar de Stockhorn. Niet al te ver weg en op de kabelbaan krijgen we, als alles goed is, 25% korting; en dan is-t-ie nog duur genoeg. Rond kwart voor tien rijden Ans en ik met onze C-Max weg bij onze vakantiewoning. We gaan vanuit Erlenbach met de kabelbaan naar de Stockhorn (2190m).

Helaas voel ik de vermoeidheid van de autorit van gisteren nog flink in mijn lichaam rondwaren.

Bij aankomst blijkt de parkeerplaats al vol te staan en worden we naar een weiland gedirigeerd. Helaas voel ik de vermoeidheid van de autorit van gisteren nog flink in mijn lichaam rondwaren. Het is al aardig warm en nadat ik mijn tas met fotospullen om mijn middel heb gedaan, loop ik met in de ene hand een stok en in de andere hand Ans vanuit het weiland naar het kabelbaanstation. Het gaat moeizaam en er wordt op mij gelet. Aangezien de kabelbaan wordt aangegeven als rolstoel vriendelijk nemen wij ook de gemakkelijke weg voor gehandicapten. We moeten een stukje steil omhoog, maar om de hoek zien wij de lift die is bestemd voor rolstoelen en kinderwagens. Ans en ik kiezen echter eigenwijs voor de trap. Een medewerkster staat op de trap, ziet mijn gestuntel even aan en vraagt of wij al een kaartje hebben gekocht, want de cabine staat op het punt om naar boven te gaan. Helaas, wij hebben nog geen kaartje en de vriendelijke dame begint een heel verhaal af te steken waar wij geen letter van verstaan. Ze kijkt Ans vragend aan (tja, ik kan mijn hoofd al niet meer omhoog krijgen) en verwacht klaarblijkelijk een antwoord. Ans probeert in haar beste Duits uit te leggen dat we er niets van hebben verstaan. Zij begint hartelijk te lachen en verontschuldigd zich. In haar beste Duits geeft ze aan dat we de lift moeten nemen, dat Ans beneden kaartjes moet gaan kopen terwijl ik boven op een bankje mag wachten. Ik moet alleen niet vergeten om Ans geld mee te geven, waarna zij hartelijk begint te lachen. Tja, ich bin doch nicht blöd! Maar ja, zo zie je maar weer: elk nadeel heeft zijn voordeel!...

...De rit met de kabelbaan verloopt in twee fasen. De eerste en langste gaat naar het tussenstation Chrindi (1637m). Vanaf hier zijn er mooie wandelingen naar de Stockhorn te maken. Twee meertjes, de Oberstockensee en Hinterstockensee, verfraaien deze omgeving. Voor mij is het geen optie om vanaf hier naar boven te lopen. We nemen daarom meteen de eerstvolgende kabelbaan naar de Stockhorn.

Voor mij is het geen optie om vanaf hier naar boven te lopen.

Er staat boven een stevige wind waardoor het koud aanvoelt. Wij nemen wat foto’s en gaan daarna een grot in met twee grote ramen die de Stockhorn Augen worden genoemd en die een mooi uitzicht geven op de omgeving. In het restaurant laten we ons de pas gemaakte abrikozentaart met cappuccino goed smaken. Hij smaakt des te beter omdat we er 25% korting op hebben gekregen.

...Na de koffie loopt Ans naar een van de uitkijkpunten hoger op de berg. Kan ze meteen kijken of er veel obstakels liggen en of het voor mij ook haalbaar is. Even later komt Ans weer terug en geeft aan dat het voor mij haalbaar moet zijn. Wel beste lezer, dat heb ik geweten: ik ben naar boven gelopen en teruggekomen ook, anders had ik dit verslag niet kunnen schrijven. Maar het heeft wel de nodige zweetdruppels gekost zo op de eerste dag van de vakantie. Laat ik het daar maar op houden.

Helaas, de klauterpartij naar de uitzichtpunten heeft z’n tol geëist en de weg naar de meertjes is net iets te steil om deze hindernis over de rolsteentjes te slechten.

Om kwart voor drie zijn we weer naar het tussenstation teruggegaan. De bedoeling is om hier bij de meertjes wat te wandelen. Helaas, de klauterpartij naar de uitzichtpunten heeft z’n tol geëist en de weg naar de meertjes is net iets te steil om deze hindernis over de rolsteentjes te slechten. Er zit voor Ans niets anders op dan alleen naar één van de meertjes te lopen.....

...Om tien over half vier zijn we met de kabelbaan naar Erlenbach teruggegaan. Beneden is het met een temperatuur van 30 graden broeierig warm. De bedoeling is om in Spiez naar het slot te gaan. Echter, nadat we de auto in een parkeergarage in Spiez hebben gezet en naar buiten zijn gelopen, vinden we het te warm om naar het slot te lopen. Ik loop zo krom en voel me zo moe en in de gaten gehouden, dat ik besluit om rechtsomkeer te maken en terug te keren naar onze vakantiewoning.

Ik loop zo krom en voel me zo moe en in de gaten gehouden, dat ik besluit om rechtsomkeer te maken en terug te keren naar onze vakantiewoning.

Maar…, al vaker heb ik geschreven dat je alleen iets kunt schrijven wanneer er wat gebeurd. Tja, daar zit ik dan te wachten op mijn salade. Alles is klaar, de glazen wijn zijn gevuld en de aardappeltjes staan te bakken. Als finishing touch hoeft alleen de sla nog klaar gemaakt te worden. En dan? Jawel, en dan komt m’n Ans tot de ontdekking dat ze de sla is vergeten mee te nemen vanuit Waalwijk. Sterker, dit feestje moest zelfs twee dagen plaatsvinden. Een zachte “tju” komt tussen mijn lippen naar buiten. Gisteren hebben we nog wel boodschappen bij de plaatselijke COOP gedaan. Mijn Ans, zichtbaar twijfelend of het nu plots zo hard achteruit gaat, komt met een ontwapende “En nu?” op de proppen. De oplossing blijkt snel gevonden: we eten alles zonder sla en snijden gewoon wat meer tomaten en komkommer klein. Maar…, aan ons sprookje van vandaag is wel een einde gekomen. Nee, niet alleen vanwege die vergeten sla. Ook buiten trekken donkere wolken samen en in de verte is gedonder te horen....

...Na het eten breng ik mijn forumleden op de hoogte van onze belevenissen van vandaag. Het was een mooie dag, de kop is er af en morgen zien we wel wat de dag brengt.