Visperterminen en Giw

... In Visp is het zoals zo vaak druk. Gelukkig hoeven we niet de hele stad te doorkruisen, bij de tweede rotonde is de afslag naar Visperterminen. De weg gaat langs het ziekenhuis van Visp en eenmaal hier voorbij gaat het snel omhoog. Net buiten Visp worden we meteen getrakteerd op mooie uitzichten. Even stoppen we, nemen plaats op een bank langs de weg en maken wat fotos. Terwijl we hier zittend op de bank onszelf koesteren in de zon, komt er een boom van een man met een rugzak op een moutainbike langs gefietst. “Die heeft nog een hele weg te gaan!”, is mijn reactie naar Ans terwijl ik de man met enige jaloezie nastaar. In mijn gedachten dwaal ik even weg naar die tijd dat Ans en ik de nodige heuvels op onze fietsen hebben geslecht, beseffend dat dit toch iets zwaarder is. Maar goh, wat zou ik graag aanhaken. En altijd komen weer de woorden uit de tekst Jimmy van Boudewijn de Groot in mijn herinneringen naar boven:
Hoe sterk is de eenzame fietser
Die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind
Zichzelf een weg baant

De woorden die ooit door Peter Année werden uitgesproken toen hij mij, lang geleden op een zondagmorgen, ‘krom gebogen’ op mijn fiets ontmoette. Peter Année was in die tijd boekhouder op het bedrijf waar ik werkte en tot 1999 ‘spreekstalmeester’ van Willem II, de voetbalclub uit Tilburg.
Wat later rijden we weer verder. De weg naar Visperterminen is hier en daar smal maar levert geen echte problemen op. Voor de fietser op zijn mountainbike, die we wat later voorbij rijden, is het een hele krachttoer. ...

Een wandelkaart van dit gebied is niet voorhanden en aanwijzingen kunnen we niet meteen vinden op deze plek, hoewel onderweg voldoende wandelbordjes vanuit te auto waren te zien. “Tja, dan zo maar op weg. We zullen vast wel ergens uitkomen!”, is mijn reactie. Met volle moed en zo energiek mogelijk loop ik langs de skihelling c.q. weg omhoog. Zo energiek mogelijk, want nog maar net op weg merk ik hoe steil deze helling is. De benen voelen dan ook (zeer snel) erg moe aan; de inspanningen van de afgelopen dagen gaan hun tol eisen. De moeheid slaat bijna om in moedeloosheid wanneer ik achter mij plots het gekraak van een fietsketting hoor. ...

... Ik probeer mezelf om te draaien en roep verbaasd naar Ans uit: “Kijk wie daar aankomt!?”. Met enig ongeloof kijk ik naar die krachtpatser (onze fietser) die zichzelf hier tegen die steile skihelling in de schaduw van de bomen op een deels bevroren -, deels ontdooide grond omhoog worstelt. Schijnbaar toch last van de kou, stopt de man even om een jas aan te trekken. De weg is even iets te steil om weer met zijn fiets op gang te komen, maar wat later lukt het hem toch en zet hij zijn krachttoer knarsend voort, door mij met volle bewondering nagestaard totdat hij na een haarspeldbocht uit het zicht verdwijnt.

Gelukkig komen we snel uit de kilte van de schaduw en kunnen we de weg voortzetten in een heerlijke najaarszon. De ligging van dit gebied is schijnbaar onderhevig aan de kou van de wind die over gletsjers in de omgeving van het Saastal komt aanwaaien, want terwijl wij onszelf toch maar bevinden op iets meer dan 2000 m hoogte, ligt op veel plaatsen in de schaduw sneeuw; dit in tegenstelling op andere plaatsen op gelijke hoogten. ...

... Nadat we door de eerste haarspeldbocht zijn gewandeld komen we het eerste wandelbordje tegen dat ons rechtdoor verwijst. De weg wordt verderop iets smaller en ligt vol sneeuw. “Daar ga ik niet doorheen Ans, ik moet nog terug ook en die weg is mij te steil!”, zeg ik tegen Ans terwijl ik mezelf aan haar hand voortsleep. Alsof de goden mijn wanhopige uitroep hebben gehoord, staat er plots een bordje aan de linker kant van de weg met daarop een tekst die een vanzelfsprekende aantrekkingskracht op mij heeft: “Panoramaweg”. Een smal pad, heerlijk in de zon en, zo te zien, vrij vlak. Tja, de voorzieningen lijken mee te werken. “Zullen we hier in gaan, Ans?”, vraag ik en zonder een antwoord af te wachten trek ik mijn Ans mee die zich natuurlijk ‘schikt’ naar mijn wensen.

Wel …, het wandelpad laat zich lekker belopen, de zon schijnt op z’n best, de temperatuur is goed en het uitzicht prachtig. Wat wil een mens nog meer? En net nadat ik tegen Ans heb gezegd dat dit toch wel héél fijn gaat, lijkt het of de goden mij toch op de proef gaan stellen. Mijn heerlijk wandelpad duikt naar beneden de schaduw in en maakt iets verderop een sterke knik naar links. Vanaf rechts in de hoek doorkruist een bergstroompje kabbelend mijn wandelpad. Nou is dat bergstroompje als natuurlijke hindernis nog wel door mij te slechten, maar het ijs dat zich over enkele meters voor en na het beekje op en rond het smalle pad bevindt vormt een groter probleem. In dit soort situaties kan ik rekenen op mijn Ans en m’n stokken, de barrière wordt genomen en even later wandel ik alweer fluitend in de zon er alvast rekening mee houdend dat we hier op de terugweg voorbij moeten zijn voordat het kouder wordt.

Tja, het ene probleem overwonnen, het andere dient zich alweer aan: een vrij steil stuk waar het pad vrij smal is. Tot voor twee jaar vormden dit soort geintjes geen echt probleem voor mij. Ik ging liever een steil stuk omhoog dan naar beneden en dat is nu nog zo, maar dit is steil en smal. Zo iets als wandelen door een plasgootje. Na elke stap lijkt het dan ook alsof mijn benen in de achteruit worden gezet: twee passen vooruit en één pas terug, het schiet dan ook niet op. ...

... Het wandelpad gaat na verloop van tijd weer iets naar beneden en we besluiten om door te lopen totdat we een uitzicht hebben over de Aletschgletscher. ...

Net op het moment dat we onze panoramaweg hebben verlaten en ik al tevreden begin na te mijmeren over mijn krachttoer, komt iets verderop onze atleet - dit keer zonder fiets, maar met rugzak - de berg op rennen. “Tjee, waar haalt die man zijn energie vandaan?”, stamel ik tegen Ans. Ik raak er niet over uit gepraat, terwijl ik aan de hand van Ans m’n laatste honderden meters naar beneden sjok.

Terug op de parkeerplaats bij het bergstation van de kabelbaan zoeken we nog even een bankje op in de zon en eten ons laatste sneetje brood op. De weg naar beneden gaat zonder problemen en even later rijden we dan ook voldaan terug door het Mattertal naar St. Niklaus. Op de weg van St. Niklaus naar Grächen lijkt het daarentegen spitsuur. Zelden heb ik zoveel moeten stoppen voor tegenliggers, maar met de nodige routine wordt ook deze klus geklaard en wat later zitten we in onze vakantiewoning. Vanavond hebben we tenslotte nog een afspraakje met Dien, maar eerst eten met een lekker glas wijn.

’s Avonds beleven Ans en ik een gezellige avond bij Dien en Wim, ook Magda en Tony zijn aanwezig. Hoewel, voor Tony lijken de lange werkdagen en de nodige buitenlucht de basis te vormen voor een goede nachtrust die al vrij vroeg op de avond intreedt. We keren op tijd terug naar onze vakantiewoning en even later liggen Ans en ik in ons bed op weg naar een nieuwe dag en terwijl ik mijn ogen sluit zie ik de dag nog een aantal keren als een flash-back aan mij voorbij trekken.