Klik hier om naar de Startpagina te gaan
of ga naar JacoPlaza voor
meer informatie. Ans en Frans Jacobs, Frans en Ans Jacobs,
Ans Jacobs, Frans Jacobs, Nadelgrat, Graechen, Grächen, Gruber, Rittinen,
Monte Rosamassief, Durfourspitze, Visp, Zermatt, Matterhorn, Mattertal, Wallis,
Valais, Moosalp, Kandersteg, Steg, Goppenstein, kander, Törbel, Embt,
Stalden, Hannigalp, Saastal, Saasfee, Hannig, Saasgrund, Saas Almagell, Stalden,
Furggen, Hohtschuggen, Neubrück, St. Niklaus, Bonigersee, Stand, Leuk,
Leuk-Stadt
|
Gelukkig heb ik met het ouder worden dit soort tegengestelde strevingen iets beter onder controle en wint de ratio het steeds meer van het emotionele. In stilte sluit ik daarom in alle vroegte een compromis met mezelf: ik blijf iets langer liggen, iets langer in mijn stoel zitten, iets langer tegen mijn Ans aankletsen en drink wat meer koffie. Terwijl ik mijn laatste koffie opdrink is Ans alweer foto’s van - en om de woning aan het maken. ... |
| ... Vandaag willen Ans en ik alsnog een bezoekje aan Leuk-stadt brengen en vanaf daar naar Moosalp rijden voor een korte wandeling. Hoewel er wat bewolking hangt schijnt de zon op dit moment voldoende om lekker op pad te gaan. Rond elf uur vertrekken we, de afstand van Grächen naar Leuk-Stadt is zo’n 45 km. In Leuk-Stadt rijden we onze Astra meteen in een parkeergarage. Erg druk is het er niet en onze eerste indruk is nu anders dan dat we langs het stadje rijden. Wanneer je langs het stadje rijdt wekt het een gezonde nieuwsgierigheid op, nu we er zijn zijn we een beetje teleurgesteld. ... |  |
 |
 ...
Maar goed, we besluiten om een korte wandeling te maken. Meestal is het
zo dat, wanneer we eenmaal foto’s aan het maken zijn, ons enthousiasme
gaande weg groter wordt; ja, wat dat betreft zijn we echte positivo’s.
Bij onze rondwandeling zien we dat de gevolgen van een grote bosbrand in
2003 nog goed te zien zijn. Bij deze brand, die meer dan10 dagen heeft geduurd,
zijn meer dan 300 ha aan bos (deels Schützwald) van de gemeenten Albinen,
Guttet-Feschel en Leuk verloren gegaan. ... |
 |
|
| ... Het fotograferen van de kerk en stadsplein is moeilijk omdat er een vrachtauto staat geparkeerd terwijl de chauffeur lekker op het terrasje zit te genieten van zijn middagpauze. Tsja, wat dat betreft kun je merken dat je hier tegen de grens van het Franstalige gebied aan zit. ... | |
Over Leuk Leuk (750 m; 3200 inw.) ligt vlak boven Susten in het Rhônedal gelegen nog net in het Duitstalige gebied van Wallis. Er zijn aanwijzingen dat Leuk al zo'n 2400 jaar v.C. bewoond was. De nederzetting bevond zich toen nog beneden in het dal, en werd waarschijnlijk door hevige lawines omstreeks 1000 v.C. volledig weggevaagd. Echte zekerheid daaromtrent bestaat echter niet. Later ontstond bewoning op de plaats waar zich nu Leuk bevindt, vlak boven het dal en zonder de voortdurende dreiging van lawines. Zeker is wel dat alle volkeren die Wallis door de eeuwen heen hebben aangedaan, óók Leuk hebben bezocht of bewoond. Leuk lag en ligt dan ook op een bijzonder strategische plaats ten opzichte van het Rhônedal. De strijd met de Walliser overheersers, en het feit dat Leuk vanaf 1142 behoorde aan de bisschop van Sion, hebben gezorgd dat er indrukwekkende bouwwerken zijn ontstaan die heden ten dage herinneren aan het middeleeuwse leven. In de 13e eeuw verkreeg Leuk al stadsrechten, en het is derhalve de oudste stad van Wallis. Bezienswaardigheden Schotelantennes (Bron: http://www.wallisgids.nl) |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
|
  ...
Al bij al zijn we met onze Astra toch in een rap tempo boven gekomen en
rijden meteen de ruime parkeerplaats op. Onder een heerlijk zonnetje besluiten
Ans en ik om maar meteen de wandelschoenen aan te doen en op pad te gaan,
onderweg zullen we ergens een plekje tegenkomen waar we ons brood kunnen
opeten. De planning is om een (korte) wandeling te maken naar Stand en vervolgens
via de Bonigersee weer terug naar de parkeerplaats.
Plannen kun je zoveel je wilt, maar als je benen na een tiental meters al loodzwaar aanvoelen dan schiet dat niet op. Tsja, wat doe je in zo’n situatie? Je zoekt snel een bankje op, pakt die laatste paar boterhammen en geniet van de zon en het uitzicht. ... |
 |
 |
| ... Wat later lopen we toch verder, de laatste meters naar Stand zijn stijl en verlopen moeizaam. Tju! We hadden het onderweg al zien aankomen: de lucht boven ons begon dicht te trekken. Dit is de tweede keer dat we hierboven op stand staan, willen genieten van het 360 graden panorama en dat er te veel bewolking is. ... |
 |
 |
 |
 |
 |
| ... Richting Sion is de lucht blauw, richting de Zermatt ook en ook in het Saastal laat de zon zich zien, maar boven ons lijkt het of het elk moment kan gaan regenen en bovendien is het hierboven behoorlijk koud. Ondanks dat nemen Ans en ik rustig de tijd en gaan er even bij zitten in de hoop dat de zon boven ons nog zal doorbreken. Tevergeefs! We maken nog wat foto’s en lopen naar de Bonigersee. ... | |
 |
 |
| ... De Bonigersee heeft de vorige keer indruk op ons gemaakt. Maar wie schetst onze verbazing wanneer we bij dit bergmeertje aankomen. Totaal uitgedroogd! (Later horen we van Tony dat dit in deze periode vaker voorkomt.) Om toch een herinnering te hebben, maak ik ook hier nog een foto van. ... |
... Wanneer we terug zijn op de parkeerplaats, besluiten we om maar meteen naar huis te rijden. In de afdaling krijgen we een bus voor ons. Persoonlijk heb ik daar geen bezwaar tegen en rijdt hier dan ook graag achteraan: het schiet lekker op en je hebt weinig last van tegenliggers. Maar de buschauffeur is er een van het nette type en gaat dan ook keurig aan de kant om ons te laten passeren. Tsja, soms zit het mee en soms zit het tegen. En terwijl we verder naar beneden karren, komt toch weer de zon door. Tijd om te stoppen en meteen maar een foto maken, zeker op de laatste dag laat je geen zonnestraal onbenut. … |
 |
... Bij thuiskomst wil ik nog snel een foto maken van Nadelgrat voor op de website. Helaas, zoals je op de foto hierboven kunt zien is het net te donker. Volgende keer toch eens een dagje thuisblijven? ’s Avonds komen Magda en Tony nog op bezoek, er moet tenslotte ook nog worden afgerekend. Tony neemt afscheid van ons en zegt toe dat hij morgenvroeg meehelpt de bagage naar de auto te dragen en vertrekt. Tony wil morgen al heel vroeg beginnen met het aanbrengen van een trapleuning aan de trap buiten. Nu wilden Ans en ik vroeg naar bed gaan, maar Magda vindt het schijnbaar gezellig bij ons en rolt pas na elven de deur uit. En nu snel naar bed, we willen morgen als het enigszins kan om zes uur opstaan. |
volgende pagina  |
...
We sluiten ons bezoek af met het maken van wat laatste foto’s en
rijden vervolgens terug naar Visp. Tot nu toe zijn wij altijd over Stalden
naar Moosalp gereden. De weg van Stalden via Törbel naar Moosalp
is een prachtige maar lastige weg met fantastische uitzichten over het
zeer diepe Mattertal. Op een aantal plaatsen is de weg over langere delen
en door bochten slechts breed genoeg voor één auto terwijl.
Weliswaar staan er spiegels opgesteld, maar deze geven vaak niet voldoende
zicht op datgene wat na de bocht komt en ook hier kun je (veelvuldig)
bussen tegenkomen. Daarom kiezen we nu voor de weg die we normaal naar
beneden komen. In Visp rijden we rechtsaf de Bürchnerstrasse in naar
Bürchen en dan naar Moosalp. Deze weg is in mijn herinnering een
stuk prettiger om te rijden dan de weg over Stalden en Törbel. Tsja,
in mijn herinnering dan. Want het ouder worden gaat schijnbaar ook niet
ongemerkt aan het geheugen van mij en Ans voorbij. De weg naar Bürchen
is hier en daar toch smaller dan wat mijn geheugenplaatje mij nog laat
zien. Ik probeer mezelf en Ans wat moed in te praten. “De beleving
van deze weg naar boven rijden is toch anders dan hem naar beneden rijden!”,
probeer ik, hopende hiermee Ans en mezelf wijs te maken dat de aftakeling
nog niet meteen als desastreus moet worden gezien. In mijn ooghoeken zie
ik dat Ans goedkeurend en begripvol knikt terwijl ik het gaspedaal iets
verder intrap en mijn Astra over de bochtige weg stuur. Ook het deel vanaf
Bürchen naar Moosalp ziet er heel anders en smaller uit dan wat ik
vanuit mijn geheugen kan opdiepen. De eerste keer toen wij deze weg naar
beneden reden, reed ik bijna een politieagent op zijn motor van de weg
af. Volgens mijn mening en die van mijn medepassagiers had die agent toen
een zee van ruimte en was het zijn arrogantie die ons de berm in deed
duiken. Nu, anno 2005 en een ervaring in de vorm van aanrijding op een
smalle bergweg in Italië rijker, kijk ik toch even iets anders tegen
deze weg aan; tsja, het zal wel nooit meer worden zoals het vroeger was.
... 
