Maandag, 24 september 2007
Wanneer ik wakker wordt, nee …, deze keer niet door die kleine, grijze schreeuwlelijk naast mij op het nachtkastje, zie ik al door de kleur van het binnenvallende licht dat het buiten mooi weer is. Snel sta ik op, doe nieuwsgierig een stukje van het gordijn van de balkondeur opzij en kijk naar een helder blauwe lucht. Kijk, zoals de dag vandaag begint, wil ik het graag de hele vakantie hebben: onbewolkt, strak blauw en een aangename temperatuur. En …, zoals jullie het inmiddels weten: dit is ook het weer zoals mijn broer Kees het graag in zijn vakanties blieft.

De ‘morgenstond heeft goud in de mond’. Iedereen is er deze morgen vroeg bij en er kunnen snel plannen worden gemaakt. Nadat ik de foto’s van Anja en Annette over hun wandeling door de Massaschlucht nogmaals heb bekeken en wat overleg met Kees, Anita en Ans, staat het voor mij vast: vandaag gaan we naar Blatten en lopen een deel van de Massaschlucht. ...

... Na ons korte oponthoud in Naters, rijden we snel verder naar Blatten. De weg naar Blatten is op deze zonnige dag een openbaring. De weg slingert zich prachtig naar het dorp omhoog, de overdadige najaarszon en de strak blauwe lucht doen er nog een sfeerverhogend schepje bovenop.
In het centrum van het kleine Blatten informeren we voor alle zekerheid of we goed op koers liggen naar de Massaschlucht. Maar eigenlijk is dit overbodig, de weg wijst zich vanzelf en met de TomTom van Kees als extra ondersteuning kan het gewoonweg niet fout gaan. Óók een oud bericht van Annette en Arjan, dat ik op mijn laptop heb staan, geeft voldoende duidelijkheid.

Maar …, had ik nu dat bericht van Annette maar iets beter gelezen: “We hebben met de auto tot een stuk voorbij Blatten gereden, aan de sanitaire stopplaats verder naar beneden gereden daar is parking. Het scheelt een heel stuk klimwerk op het einde.” Kijk, die sanitaire stopplaats was snel gevonden. Sterker, die hebben we zelfs uitgebreid gebruikt. Maar waarom heb ik dat deel na de komma van die laatste zin vergeten te lezen? ...

... Wel …, er zijn een aantal passende spreekwoorden te bedenken zoals “Gedane zaken hebben geen keer!” en “Wie z’n gat verbrandt, moet op z’n blaren zitten!” Maar één ding is klip en klaar: aan klimwerk gaat ‘daalwerk’ vooraf. Wij hebben in ieder geval de auto geparkeerd op de sanitaire stopplaats. De afdaling naar de parkeerplaats waar Annette op doelde hebben we dus gelopen. Onderweg merk ik al dat mijn bovenbenen gevoelloos worden. Eenmaal beneden bij de parkeerplaats is het gevoel in mijn bovenbenen zowat volledig verdwenen en sta ik met knikkende knieën van vermoeidheid mezelf vast te houden aan de brugleuning. Erger, ik moet nog aan de wandeling beginnen en het is er bloed en bloed heet. Een volgend probleem dient zich aan: ik wil het voetpad van de brug op om een aantal foto’s te maken, maar het opstapje blijkt, onder deze omstandigheden, duidelijk te hoog. Met de hulp van Ans en de brugleuning, kan ik mezelf het opstapje omhoog trekken en alsnog een aantal foto’s maken.

Mijn enthousiasme lijkt soms grenzeloos en na een boterham en een korte rustpauze, beginnen we vol goede moed, maar met de nodige onzekerheid over de afloop, aan de wandeling. ...

... Een terugweg die, hoe mooi ook, in mijn beleving en onder deze omstandigheden erg lang duurt. Onderweg stelt Anita enkele malen voor om de auto boven te halen om mij op de onderste parkeerplaats op te halen. Maar nee, eigenlijk ben ik daar te eigenwijs voor. Kortom, na een half uurtje over het hete asfalt omhoog te zijn gelopen, ben ik uiteindelijk toch bij de Subaru van Kees aangekomen. Terwijl Kees en Anita de wandelschoen verwisselen voor hun alledaagse schoeisel, plof ik neer in de Subaru en bedenk dat de wandeling toch wel mooi was. Och, die vermoeidheid is zo vergeten. Nadat Kees de motor van zijn Subaru heeft gestart en wegrijd, herhaalt Anita nog één keer “… ik toch nog gevraagd of Kees de auto moet halen?” “Ja Anita, je hebt gelijk. Maar altijd moeten aanhoren dat jullie mij hier zijn op komen halen, is toch het laatste wat ik wil; dat nooit!” We gaan weer over tot de orde van de dag en in de afdaling naar Brig, is het wederom genieten van het prachtige landschap.

Op de terugweg rijden we in Visp langs Kleegärtenstrasse. In de Kleegärtenstrasse woont de eigenaresse van de vakantiewoning waar Bert met zijn vriendin en haar ouders uit Australië in augustus een woning in Rosswald hebben gehuurd. Bij de eigenaresse moet nog wat kleding van de vriendin worden opgehaald en nog een financiële verplichting worden voldaan. De TomTom van Kees leidt ons er feilloos naar toe. Helaas, de mensen zijn niet thuis en we kunnen onze terugreis vervolgen naar Rittinen.

Rond zeven uur rijdt Kees de Subaru via de oprit omhoog. Wanneer we zijn uitgestapt en naar boven willen lopen, komt beneden iemand uit zijn Opel Corsa. Met een “Zo komt die website nooit klaar!”, trekt hij de aandacht. De goede man komt naar boven gelopen en stelt zich voor: “Ericv!” “Hoi, Eric! Dat is nog eens toeval!” Eric, is namelijk een regelmatige bezoeker van mijn site en het is toch leuk om hem eens ‘in het echt’ te ontmoeten. Waarschijnlijk heeft Eric dezelfde gedachten. Na wat gepraat te hebben vertrekken we ieder naar onze eigen woning in de hoop dat we elkaar in de loop van de week nog een keer zullen ontmoeten.

Na een heerlijke maaltijd, zitten we ’s avonds nog een tijdje bij elkaar. We zijn het er samen over eens dat het weer een mooie dag was. Wanneer Anita de ogen niet meer open kan houden, is het tijd om naar bed te gaan. Wat zal de dag van morgen brengen? Echter, de vooruitzichten voor het weer van de komende dagen is niet echt best. We zullen het morgenvroeg wel zien, want jullie weten het immers hoe mijn credo luidt (tenminste, voor wat het weer betreft): laten we niet te veel somberen over de ellende, die ons wellicht niet ten deel zal vallen. Tja, kon ik die regel maar eens consequent op mezelf toepassen. Mijn leven zou er een stuk gemakkelijker door worden.