Vrijdag, 28 september 2007
Al twee dagen is op het weerbericht te zien, dat het weer iets zal verbeteren. Wel …, óf ik begrijp niet waar noord en zuid ligt óf de materie in dit landklimaat is te complex om één dag vooruit iets zinnigs te kunnen zeggen over wat ons te wachten staat. Tja, wanneer ik vanmorgen mezelf moedig uit mijn warme nest heb gewerkt, voel ik al zonder sloffen aan dat het buiten niet pluis is. Wederom kijk ik, wanneer ik in de woonkamer sta, tegen diezelfde grijze muur aan, waarnaar ik al drie dagen heb staan te staren. Gelukkig is de temperatuur in de rest van de woning erg behaaglijk, anders zou ik er zowaar aan gaan denken om subiet weer dat warme nest naast m’n Ans in te duiken. Nee, ik, manmoedig, verman mezelf en zet mijn bril op zodat ik het geheel daarbuiten iets beter kan beoordelen. Tju, “Aaans …, kom eens kijken, ik kan de overkant zien!”, roep ik richting de badkamer van Ans. Ja, met z’n tweeën in een vakantiewoning voor zes personen heeft zo z’n voordelen: ieder zijn eigen badkamer geeft geen geduw achter de wastafel, da’s voor mij toch een verloren wedstrijd. Ans snelt de woonkamer in en samen kijken we naar de alras veranderende situatie. Door de gaten in het wolkendek, zien we zelfs sneeuw op ooghoogte. ...

... Even later, we zitten inmiddels aan ons ontbijt, wordt het buiten almaar lichter. Een blik richting Visp en Zermatt doet ons hoopvol stemmen. Ans en ik zijn het er al snel over eens, dat het vandaag wel eens dé dag kan worden waar Kees heel de vakantie al naar uit heeft gekeken. Wellicht zit er een ritje naar de Nufenenpas in.

Na onze dagelijkse was- en schrobbeurt, snellen we met z’n tweetjes naar de benedenburen. Terwijl Anita sms’jes aan het versturen is, staat Kees buiten foto’s te maken van het heuglijke fijt dat er steeds meer blauw in de lucht te zien is. We doen ons voorstel en hopen dat dit in goede aarde zal vallen. Helaas, Kees heeft toch nog iets anders in gedachten: Kees wil namelijk naar Rosswald. Wel beste lezer, dit behoeft enige uitleg. In augustus is Bert, de zoon van Kees en Anita, met zijn vriendin en haar ouders uit Australië in Rosswald op vakantie geweest. Echter, bij hun vertrek durfden zij het geld, dat voor de schoonmaakkosten moest worden betaald, niet in de vakantiewoning achter te laten. Daar komt bij dat de vriendin van Bert pardoes wat kleren in de woning heeft achtergelaten. En …, pa en ma, in de verpersoonlijking van Kees en Anita, hebben nu de eer om alsnog de kosten te voldoen en de kleren op te halen. Dit heeft ertoe geleid, dat wij hiervoor, je hebt het eerder kunnen lezen, al een aantal keren in Visp langs de Kleegärtenstrasse zijn geweest. Helaas, tot nu toe tevergeefs. Wel, om de een of andere reden, heeft Rosswald nu voor Kees een bijzondere betekenis gekregen, zoniet de nodige nieuwsgierigheid opgewekt. Tja, één probleempje: Anita heeft geen zin om de nodige CHF’s uit te geven voor de kabelbaan, zolang Rosswald in de wolken ligt. Na wat heen en weer gepraat, ligt ons besluit vast: we rijden eerst naar de Nufenenpas, gaan op de terugweg langs hotel/restaurant Post van Paul Hendriks aan de Furkastrasse in Lax en kijken daarna of het nog de moeite loont om naar Rosswald te gaan. Kees en Anita hebben immers een afspraak tussen zes en half zeven in de Kleegärtenstrasse in Visp. ...

... Het weer is niet slecht, maar minder mooi dan is toegezegd. De Furkastrasse door het Gomstal is er echter niet minder mooi door. Zeker de plaatsjes Reckingen, Münster, Geschinen en Ulrichen zijn de moeite van een oponthoud waard. Wij stoppen dan ook in Münster en drinken bij het sfeervolle hotel/restaurant Post een lekkere kop cappuccino. Na deze koffiepauze lopen we nog even door Münster en maken wat foto’s voordat we verder rijden. ...

Foto's onder en rechts: Wie door het Gomsdal rijdt, moet zeker even uitstappen in één van de authentieke dorpjes als Ulrichten, Münster of Oberwald met hun donkerbruinen huizen, schuren op stenen 'voeten' en moestuinen.

... De valpartij van Anita, vorig jaar september hierboven op de Nufenenpas, ligt bij ons nog vers in het geheugen en ieder van ons beschikt nu over een Europese verzekeringspas beschikt. Alleen Anita blijkt toch een ietsepietsie hardleers. Anita heeft weer dezelfde gympies aan als vorig jaar. Wel, om erger te voorkomen, sommeert Kees Anita subiet de bergschoenen aan te trekken.

Echter, na deze reprimande en nadat Anita de bergschoenen heeft aangedaan, blijkt er niet veel te zijn veranderd aan de situatie hierboven op de pas: het wereldje is namelijk bijzonder klein. Tja, erger: bij het ontbreken van de zon is het hierboven zelfs bijzonder onaangenaam. Maar plots, als door een toverstaf, verdwijnen voor deel de wolken en laat de zon zich zien. Voor een kort moment staan we in een betoverd landschap en is de temperatuur bijzonder aangenaam. Echter, net op het moment dat ik mijn videocamera wil wisselen voor mijn fotocamera en door de zoeker kijk voor het maken van een foto, zie ik aan de verandering van het licht, dat de wolken er net zo snel weer zijn als dat ze waren verdwenen. “Tju, laten we maar eerst eens wat in het restaurant gaan drinken!”, zeg ik tegen de anderen. “Wellicht dat de zon zich dadelijk wat meer laat zien.”, vervolg ik, hopend dat de anderen er net zo over denken. En jawel, even later zitten we aan een lekkere, warme kom soep en zien we hoe buiten zon en wolken elkaar snel afwisselen.

Even later, het is bijna twee uur, proberen we buiten nog eens. We lopen een stuk de weg op en zijn af en toe in de gelegenheid wat leuke foto’s te maken. Maar telkens maakt de zon weer plaats voor mist en wolken. Na verloop van tijd geven we het op en rijden terug richting Ulrichen. We zijn namelijk vast van plan om eens hotel/restaurant Post van Paul Hendriks in Lax te gaan kijken. ...

... Om kwart over drie rijdt Kees zijn Subaru de parkeerplaats naast hotel Post op. Maar helaas, Paul opent zijn deuren pas om 16:00 uur. Wat nu? Kees wil naar Rosswald, Anita heeft geen zin om geld uit te geven aan een kabelbaan om daarboven weer in de wolken te staan. Omdat Kees en Anita nog niet in Ernen zijn geweest, stel ik voor om terug te rijden naar dit leuke plaatsje. “Moet ik helemaal terugrijden!”, sputtert Kees. Tja, Ans was in oktober 2005 ook al niet onder de indruk van dit plaatsje en haar gedachten zijn intussen, zo blijkt, niet veranderd. Hoe krijg ik nu drie mensen in korte tijd zover, dat ze wel mee gaan naar dit bekoorlijke stadje dat niet lang geleden een prijs in de wacht heeft gesleept voor het ‘best behouden dorpsgezicht’. Tenslotte heeft niemand een alternatief voorhanden. Hier wachten tot Paul zijn deuren opent, zien ze ook niet zitten en de afspraak in Visp is pas om zes uur. Met een “Je hoeft maar een héél kort stukje terug te rijden, Kees!”, probeer ik Kees gerust te stellen. Ans blijft maar volhouden dat ze er “… niet van onder de indruk is …”, maar gelukkig geeft Anita zich wel gewonnen. En zo kan het, dat Kees even later zijn Subaru op een parkeerplaatsje aan de rand van Ernen parkeert. ...

... We lopen door Ernen. Het toeval wil, dat men juist bezig is met grote werkzaamheden om het dorpsplein een beter aanzien te geven. Ik spreek mijn teleurstelling uit, maar sla enthousiast aan het fotograferen met een blauwbekkende Ans naast mij. Kees en Anita lopen hun eigen route door Ernen en wanneer we elkaar even later weer ontmoeten, klinkt een “Ans, ik snap niet dat jij het hier niet mooi vindt!”, mij bemoedigend in de oren. Kees en Anita schijnen best onder de indruk te zijn van Ernen. Nu mijn Ans nog aan het fotograferen krijgen. Ik laat ze wat foto’s zien die ik zojuist heb gemaakt en welaan, ook Ans neemt haar Canon en gaat aan de slag. Gelukkig, iedereen blij! Op naar een café. tijd voor een kop cappuccino.

Om kwart over vijf komt ook een einde aan ons bezoek aan Ernen. De TomTom brengt ons weer feilloos naar de Kleegärtenstrasse. Het blijft toch telkens bewonderenswaardig hoe zo’n elektronische kleinood ons precies voor de deur navigeert van het appartement waar wij moeten zijn. Zelf zouden we waarschijnlijk heel lang hebben gezocht. Want …, de deur die toegang biedt tot het flatgebouw, ligt niet aan de doorgaande weg, maar is alleen bereikbaar via een heel smal steegje dat eindigt op een parkeerplaatsje. Alleen …, die meldingen van ‘Eva’ (door ons steevast Thea genoemd) “Ga over de rotonde, rechtdoor, derde afslag. Ga op de volgende rotonde, tweede afslag rechtsaf.”, bracht ons toch vaak in de war. Liever hadden we gehad dat Eva een kleine rustpauze tussen de rotondes had ingelast. Maar onze opmerking van “Laten we nu eens eerst de ene rotonde afwerken, voor we aan de volgende beginnen.”, ging Eva ongestoord verder met: “Ga na de rotonde rechts af!” Eva heeft in haar ijver schijnbaar niet in de gaten, dat er vier vijftigplussers in de Subara zitten, die bij het aangeven van de informatie over de tweede rotonde, de informatie over de eerste al weer vergeten zijn.

Maar uiteindelijk zijn de zaakjes voor Bert en vriendin aan de Kleegärtenstrasse afgehandeld en kunnen we met een gerust hart naar Rittinen rijden en uitzien naar de (extra) dag van morgen. Het beloofd een prachtige dag te worden. We kijken er in ieder geval weer hoopvol naar uit.

Bekijk ook het verslag van ons bezoek aan Ernen in 2005.