Zaterdag, 29 september 2007
Wanneer ik vanmorgen door mijn wekker uit een lichte slaap wordt gewekt, wil ik in een eerste reactie dat grijze onding meteen het zwijgen opleggen. Echter, aan het geluid van een paar auto’s die beneden over de weg richting St. Niklaus rijden, hoor ik, dat het wegdek droog is. Kurk droog! Op m’n klompen voel ik aan dat het vandaag mooi weer gaat worden en dat de voorspelling van gisteren uitkomt. Snel maak ik Ans wakker. En nadat Ans een beetje bekomen is, doe ik snel kond van mijn waarnemingen. Ans richt zich een beetje op, kijkt mij meewarrig aan, ploft neer, draait zich om en is weer vertrokken. Tju, “D’r uit, Ans!” Probeer, ik nogmaals. Maar mijn Ans geeft geen sjoege en lijkt weer in diepe rust te zijn weergekeerd. Tja, dan zelf maar het goede voorbeeld geven. Met de nodige tegenzin kruip ik uit mijn bed en loop richting de badkamer. Op het moment dat ik de slaapkamerdeur open, komt vanonder het dekbed een “Hoe laat is ‘t?” “Het is al zeven uur! Het is de laatste dag en het wordt mooi weer! Vandaag kunnen we naar Hohsaas!” Had ik nou dat “Hohsaas” maar eerder uitgesproken. Het lijken toverwoorden, want Ans vliegt uit bed en schoffelt me bij de deuropening zowaar onder het tapijt.

Deze laatste dag genieten we nog eens extra van ons ontbijt. Wanneer ik naar buiten kijk, zie ik dat de auto van Eric al weg is. “Ans, Eric is al weg. Die mist een mooie dag. Jammer!”, spreek ik enigszins teleurgesteld richting m’n Ans. Ans herhaalt wat ze deze vakantie al meer heeft gezegd: “Ik sluit liever mijn vakantie met goed – dan met slecht weer af!” Ja, ik knik instemmend, want in al die jaren dat we hier komen hebben we beide meegemaakt.

Na het ontbijt, kijken we eerst naar het weerbericht om mijn vermoeden te bevestigen. En inderdaad: voor Saas-Fee wordt goed weer aangegeven.

Nadat we nog wat zaakjes hebben geregeld, snellen we alle twee naar Kees en Anita in de hoop dat die twee ook zo enthousiast over deze dag zijn. Maar …, Anita zit wederom achter de tafel de nodige sms’jes te versturen en maakt nog niet de indruk klaar te zijn voor deze, in mijn ogen, uitzonderlijke dag. Kees? Die staat buiten wat foto’s van de omgeving te maken. Met nog maar net één stap binnen, vuur ik meteen mijn eerste vraag al af: “Hebben jullie al plannen voor vandaag?” ...

... Kees, die met name in de vakanties, een uitzonderlijke interesse toont voor de lokale meteorologische omstandigheden, blijkt deze morgen het weerbericht uitzonderlijk goed te hebben bestudeerd en reageert met een: “Voor de middag is het goed en vanmiddag is het bewolkt. Morgen is het shit …” “Ja Kees, morgen zijn we onderweg naar huis en wil ik niet weten wat voor weer het hier is!”, sneer ik richting Kees.“ “Waar willen jullie vandaag naar toe?“, probeer ik nog eens richting Anita. “Ik wil naar Rosswald, maar Kees geeft daar niets om.”, is Anita’s antwoord. “Ja, wat moet ik in Rosswald doen?”, reageert Kees vanuit de deuropening. Ja, midden deze week was het net andersom bedenk ik. “Zullen we vandaag naar Hohsaas gaan? Het weer is er uitstekend voor en er zal vast veel sneeuw liggen daarboven”, probeer ik. Wel, Kees en Anita knikken instemmend en met een “Nou, laten we dan maar snel gaan!”, probeer ik er wat vaart in te krijgen.

Wel, ruim voor tien uur zijn we op weg naar een mooie plek in een mooi dal onder prachtige weersomstandigheden. Hoe verder we richting Visp rijden, des te blauwer wordt de lucht. Wanneer we bij Stalden het Saas-tal inrijden, kan de dag al niet meer stuk. Het is werkelijk stralend weer en het dal ligt er uitdagend bij. De stemming? Die is opperbest!

Al vóór kwart over tien rijdt Kees zijn Subaru op de bijna lege parkeerplaats bij kabelbaanstation Hohsaas op. Waarschijnlijk omdat we onze rugzakken en ik mijn wandelstokken meeneem, krijgen we bij de kassa meteen te horen dat er boven niet kan worden gewandeld; er ligt ruim 50 cm sneeuw. Prachtig, de rugzakken nemen we toch maar mee en mijn stokken? Tja, die kan ik helaas niet missen. In een redelijk tempo voert de kabelbaan ons omhoog. Hoe hoger we komen, des te mooier wordt het uitzicht; als we niet zo’n druktemakers zouden zijn, zouden we er stil van worden. Onder ons zien we grote hoeveelheden pootafdrukken van allerlei dieren. Onvoorstelbaar! ...

... Maar boven is het werkelijk nog mooier dan we het onszelf beneden hadden kunnen voorstellen: een stralend blauwe lucht met rondom ons heen besneeuwde bergtoppen en een wijds uitzicht. Prachtig!

Nadat we de nodige foto’s hebben genomen, zoeken we eerst het bijna lege restaurant op voor een kop koffie en iets lekkers; de laatste dag mag het wat kosten. Helaas, het personeel heeft de zaakjes nog niet op orde en we moeten ons tevreden stellen met ons eigen meegebracht brood en een kop cappuccino.

... Rond kwart voor twee vinden ook Kees, Anita en Ans het genoeg en nemen we, zei het node, afscheid van dit zonnige lustoord. En gezegd moet worden, dat ook zo’n kabelbaanritje onder deze omstandigheden niet lang genoeg kan duren.

Vanuit Saas-Grund rijden we via Saas-Almagell verder het Saastal in naar de Mattmarksee op 2197m. Hoewel er in de Subaru van Kees een behaaglijke temperatuur heerst, zakt de buitentemperatuurmeter gestaag naar het vriespunt. Aan de bomen is te zien dat, hoe dichter we bij de Mattmarksee komen, des te harder het gaat waaien. ...

... Wanneer we aan de andere kant van de dam zijn, moeten we onder ogen zien dat het Monte Rosamassief schuil gaat in de wolken en dat ook de schaduwpartijen over de Mattmarksee steeds groter en langduriger worden. Tja, niets aan te doen.

Omdat Kees en Anita al heel deze vakantie naar Saas-Fee wilden, stel ik voor om op de terugweg naar Saas-Fee te rijden om daar wat te gaan eten. Kees zijn gezicht betrekt: “Moet ik helemaal naar Saas-Fee rijden? Daar geef ik niks om!” “Zo ver is dat toch niet Kees. We moeten door Saas-Grund en vanaf Saas-Grund is het maar enkele kilometers naar Saas-Fee.”, probeer ik nog. En, relativerend als altijd, voeg ik nog wat extra informatie aan toe: “Vanuit Saas-Grund is het slechts 2,5 km naar Saas-Fee. Heel de vakantie hebben jullie naar Saas-Fee gewild, die 5 km op en neer maken op het totaal van zo’n drie duizend kilometers toch niet zoveel uit.” Maar nee, Kees heeft er geen zin in. Anita, die gisteren niet naar Rosswald wilde, komt nu met een: “Nou ben ik nog niet naar Rosswald geweest! Ik had toch wel graag gezien waar onze Bert heeft gezeten.” “Gè denkt toach nie, dè ik …”, roept Kees verbouwereerd uit. Tja Anita: verkeert voorstel op het verkeerde tijdstip. Zoals wel vaker, komt mijn Ans met een compromis: “We kunnen toch ook in Saas-Grund iets gaan eten!”. “Goed plan, Ans!”, roep ik uit en ook bij Kees en Anita valt dit voorstel in goede aarde.

Vanaf de Mattmarksee rijden we terug naar Saas-Grund en stoppen op de parkeerplaats in het centrum naast het restaurant/pizzeria. Voor we naar beginnen gaan, maken Kees, Ans en ik eerst nog wat foto’s. We beseffen maar al te goed dat de laatste uurtjes van onze vakantie zijn aangebroken. Hoewel het weer niet elke dag even mooi was, zijn we het met ons viertjes toch over eens dat we deze vakantie met een prachtige dag hebben afgesloten. We gaan de pizzeria binnen. Kees en ik bestellen ieder een heerlijke pizza. Ans en Anita houden het bij een rösti. Ans en ik nemen er ieder een lekker glas rode wijn bij.

Wanneer we terug zijn in Rittinen, zet Kees ons af naast onze Astra. Onderweg heb ik eraan gedacht, dat de benzinetank van mijn Astra ver leeg is. Omdat we vrij vroeg willen vertrekken, lijkt het mij verstandig om eerst benzine te gaan tanken.

Wanneer Ans en ik terugkomen, blijkt dat Kees en Anita de sleutel van hun vakantiewoning verloren zijn. Hoewel Magda het liefst heeft dat de sleutel niet wordt meegenomen, hebben Kees en Anita, volgens hun zeggen, al zolang ze op vakantie gaan, een speciaal plekje voor de sleutel. Alleen …, geen van tweeën zegt de deur op slot te hebben gedaan en geen van tweeën zegt de sleutel op dat speciale plekje te hebben neergelegd. Tja, een probleempje. Gelukkig hadden ze het raam van de woning open laten staan en kon Kees op deze manier de woning in. Nu maar hopen dat Magda een reservesleutel heeft.

’s Avonds zal Magda langs komen voor de afrekening. Hoe laat? Degene die het weet mag het zeggen. Magda en Tony hebben vandaag een hap-snap-wandeling rondom Grächen. Wat de officiële naam is voor zo’n wandeling, weet ik niet. Maar volgens Magda zijn er de nodige stops in de wandeling gebouwd en bij elke ‘stopplaats’ krijgen ze een gang van het menu opgediend of worden ze in de gelegenheid gesteld om iets te drinken. Tja, het zal er best gezellig aan toe zijn gegaan, daar twijfel ik geen moment aan. Maar Kees en Anita zijn het wachten snel beu. Zij willen morgen vrij vroeg vertrekken en vinden het derhalve prettig om op tijd naar bed te gaan. Anita schrijft een briefje aan Magda, geeft ons het geld wat zij denkt dat ze moet betalen voor een week vakantie, plus een extra dag. Daarnaast legt Anita nog wat extra geld neer voor de sleutel. “Wij willen naar bed. Vinden jullie het vervelend om het geld aan Magda te geven? … Zeg maar dat we het héél vervelend vinden dat de sleutel weg is. Als de sleutel duurder is, moet Magda het maar zeggen!” Natuurlijk vinden wij dat niet vervelend. Ans en ik willen ook vroeg vertrekken, maar blijven alsnog op Magda wachten. Om kwart over elf rijdt de auto van Magda de oprit op. Omdat ik niet weet of het Magda of Tony is, loop ik naar de voordeur. Maar op het moment dat ik de voordeur wil openen, staat Magda al lachend en verontschuldigend in de gang. De wandeling was heel leuk en het feestje, dat overigens nog niet is afgelopen, is nog veel gezelliger. Magda is druk, blijft nog lekker even kletsen, rekent af, neemt afscheid en gaat terug naar Grächen want daar moet nog ene Tony opgehaald worden. Wel …, na ons afscheid duiken ook Ans en ik rap ‘de koffer in’. Slapen? Tja, dat’s ’n ander verhaal: dan moeten eerst mijn hersenen een beetje rustig worden. Vooralsnog zal er van slapen niet veel terecht komen. Mijn gedachten worden telkens gevoed door de vraag hoe Ans alle koffers weer naar beneden krijgt. Stel dat m’n Ans valt over die ongelukkige stenen trap naar beneden? En hoe schrijf ik mijn verslag? Tot nu toe is er weinig van gekomen, het zal veel neerkomen op de herinneringen en niet meer op de emoties van het moment. Maar ook: wat zullen de vakanties in de toekomst brengen? Hoe zal ik de vakanties in de toekomst gaan inrichten nu alles steeds moeilijker en moeilijker gaat? Ik probeer de gedachten van mij af te zetten en de vragen te laten voor wat ze zijn, maar op dit moment komt er weinig van. Tjeetje, het regent. Ga toch slapen Frans, de wekker loopt zo weer af. Maar nee, de molen blijft malen. Mijn Ans? Die slaapt: de ene keer spint ze als een kat voor een warme haard, de andere keer lijkt het op een vliegtuig dat met haperende motor boven mijn bed rondcirkelt en niet landen kan. … Beep, beep, beep! Tju, het is zes uur. Opstaan! (De rest lees je morgen.)