Woensdag, 20 sept. 2006
Vandaag sta ik wat vroeger op om aan mijn verslag te werken, de achterstand wordt groter en eenzelfde situatie zoals in onze laatste vakantie in Feldthurns vind ik onwenselijk. ´s Avonds komt het er ook niet echt van en vanavond verwacht ik Magda. Magda hebben we nog niet gezien, hoewel zij maandagavond laat thuis is gekomen van een korte vakantie bij haar vriendin in Domburg (NL).

Als ik naar buiten kijk ontwaar ik een donkerblauwe heldere hemel. Het is nog iets te vroeg om een foto te nemen, maar ik zal de besneeuwde toppen, waarop wij uitzicht op hebben, in de gaten houden. Want hoe vaak we die al in de ochtend hebben gefotografeerd, het blijft elke keer een bijzonder schouwspel.

Het beloofd vandaag in ieder geval een prachtige dag te worden. Tijdens het schrijven van mijn verslag, dwalen dan ook telkens mijn gedachten af, wat we vandaag gaan doen. Dit mooie weer is bij uitstek geschikt om een passenrit te maken, anderzijds vind ik het jammer om met zulk weer in de auto te zitten. Een persoonlijk dilemma? Nee, waarschijnlijk niet.

Wanneer ik mijn verslag heb bijgewerkt, ga ik even bij Ans op het balkon kijken. Anita staat beneden met haar ontbijt en een mok drinken in de tuin. Zij heeft ontdekt dat het water van de Jungu gletsjerrivier, dat van een grote hoogte naar beneden komt, wel hoorbaar is maar volgens haar mening stil staat. Een ´eureka´ van mijn kant kan ik nog net onderdrukken en ik probeer haar uit te leggen dat dit écht niet kan. Anita blijft echter vasthouden en probeert met haar opmerkelijke constatering alle wetten van de natuur te doorbreken. Ik roep dat ik wel even naar beneden kom om het haar persoonlijk uit te leggen, kan ik meteen informeren of de passenrit die ik gisteravond heb voorgesteld doorgaat.

Eenmaal een verdieping lager, tref ik Kees achter zijn computer. Ik informeer Kees over het fenomeen dat Anita heeft ontdekt. Kees haalt zijn schouders op en zijn blik verraadt een “Ik heb de moed al opgegeven!”. Samen met Kees lijkt het echter bijzonder weinig moeite te kosten om Anita te overtuigen, of zou Anita denken “Och, laat die betweters van Jacobs maar …”. ....

... Maar we moeten verder en ik vraag of zij al een beslissing hebben genomen wat we vandaag gaan doen. Voor hun staat het vast: Kees heeft nog wat last van zijn knie en Anita vindt derhalve een dag zonder veel wandelen het beste, het wordt dus een passenrit. De voorgestelde passenrit gaat over de Nufenenpass, de Gotthard en de Furkapass. Nu alleen nog: hoe rijden we deze rit? Ans vindt dat we eerst de Nufenenpass moeten doen. Als we dat doen, dan kunnnen we op de terugweg bij Gletsch nog even de Grimselpass oprijden, is mijn voorstel. En, ik heb het deze vakantie al eerder geopperd: op de terugweg kunnen we bij hotel Post van Paul Hendriks in Lax langs rijden om te eten. Oke, de dag is vol gepland, laten we maar snel gaan.

Om kwart over negen rijden we met z´n viertjes weg. Eerst gaat het naar de Carrefour in Visp. Anita d´r bergschoenen zijn versleten en daar hebben we een aantal Lowa´s in de aanbieding gezien. Kunnen we meteen een cappuccino pakken op het terras buiten, roep ik als rasopportunist en levensgenieter.

Bij de Carrefour blijkt maat acht in de schoenen die Anita wilde hebben niet meer in voorraad, maar even later heeft Anita een paar Lowa´s met Goretex aan haar voeten. Zitten prima en Anita springt als een hinde door de Carrefour. Had ze nu maar meteen die schoenen aangehouden, dan zou … Wel beste lezer, lees maar verder. De ontknoping komt u vanzelf tegen.

Het is nu echt tijd voor een cappuccino en terwijl ik buiten op het terras een heel heerlijk plaatsje in de zon opzoek, haalt Ans vier cappuccino´s en loopt Anita zoals altijd alle kanten tegelijk op. Maar uiteindelijk zitten we met zijn viertjes op het terras en kan er een foto worden gemaakt.

Vervolgens gaat het in de rode Subaru van Kees en Anita richting het Gomstal. Onderweg wordt er af en toe gestopt voor het maken van foto´s. Bij de pareltjes van dorpen zoals Münster, Geschinen en Ulrichen willen wat langer stoppen, maar de tijd loopt door en we beloven aan onszelf om dit op de terugweg te doen.

Tja, wanneer we dan de Nufenenpass oprijden is dit voor Ans en mij enerzijds een lichte ontluistering – we zijn hier in juni door de sneeuw naar boven gereden – anderzijds moeten we toegeven dat Nufenepass ook nu iets bijzonders is.

Nufenenpass 1-17 Nufenenpass 2-17 Nufenenpass 3-17 Nufenenpass 4-17 Nufenenpass 5-17 Nufenenpass 6-17 Nufenenpass 7-17 Nufenenpass 8-17 Nufenenpass 9-17 Nufenenpass 10-17 Nufenenpass 11-17 Nufenenpass 12-17 Nufenenpass 13-17 Nufenenpass 14-17 Nufenenpass 15-17 Nufenenpass 16-17 Nufenenpass 17-17 Interval 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 seconden

Terwijl Kees en ik wat foto´s maken, hebben Ans en Anita een picknickplekje gevonden tussen de stenen; het uitzicht is er o-zo-mooi. Onder enig gemor ga ik akkoord en waggel met mijn stokken tussen de stenen naar dat mooie punt dat niet alleen uitzicht biedt op de besneeuwde toppen in de verte, maar ook op de Griessee in de diepte. Snel eet ik mijn brood op en manipuleer mezelf weer in allerlei bochten om wat foto´s te maken van dat zootje ongeregeld.

Nadat Kees, Ans en ik voldoende foto´s hebben genomen, gaat het terug naar de parkeerplaats. Anita die er trots op gaat dat het wetenschappelijk is bewezen dat vrouwen twee dingen tegelijk kunnen doen en mannen deze handige eigenschappen moeten ontberen, gaat bij het uitoefen van deze stelling al manoeuvrerend over de stenen en pratend samen met deze stelling letter en figuurlijk onderuit. Met een doffe dreun, twee keer nastuiterend en onder het slaken van een “oeiiii” gaat Anita werkelijk in de laatste meter over een keurig glad gestreken, betonnen hellinkje met haar gympies op haar achterste tegen de grond.

“Heeft ze verdomme net een paar bergschoenen gekocht, moet ze zo hoognodig op haar gymschoenen hier rondlopen!”, is Kees zijn eerste reactie. Anita zegt dat ze zichzelf toch wel zeer heeft gedaan en dat het niet goed zit met haar pols. Maar al tetterend lopen we vervolgens naar het restaurant voor, u raadt het al, een kop cappuccino.

In het restaurant geeft Anita wel aan dat haar hand en onderarm pijn doet, maar aangezien alles verder nog werkt (eten en praten) hebben wij het idee dat die pijn slechts van korte duur zal zijn. ...

Gotthardpass 1-10 Gotthardpass 2-10 Gotthardpass 3-10 Gotthardpass 4-10 Gotthardpass 5-10 Gotthardpass 6-10 Gotthardpass 7-10 Gotthardpass 8-10 Gotthardpass 9-10 Gotthardpass 10-10 Interval 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 seconden

... Na onze koffiepauze maken we eerst nog wat foto's vanaf het meertje tegenover het restaurant op de Nufenenpass en vervolgens gaat het over een mooie afdaling naar Airola. Bij Airola gaat het naar de St. Gotthardpass. Onderweg is er ruimschoots de gelegenheid om te genieten van het uitzicht, er wordt dan ook met een regelmaat gestopt.

Boven op de St. Gotthardpass is het niet al te druk. Nadat Kees, Ans en ikzelf de nodige foto´s hebben gemaakt, merken we dat Anita weer in het niets is verdwenen. Naarstig speurwerk leert ons dat Anita in één van de winkeltjes naar kaarten aan het kijken is. ...

Furkapass 1-15 Furkapass 2-15 Furkapass 3-15 Furkapass 4-15 Furkapass 5-15 Furkapass 6-15 Furkapass 7-15 Furkapass 8-15 Furkapass 9-15 Furkapass 10-15 Furkapass 11-15 Furkapass 12-15 Furkapass 13-15 Furkapass 14-15 Furkapass 15-15 Interval 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 seconden

... Terwijl Anita haar hand steeds meer moet ondersteunen, stuurt Kees zijn Subaru feilloos de Gotthardpass af richting de Furkapass. Het is inmiddels al laat in de middag en foto´s maken tegen de zon in wordt steeds moeilijker. Maar toch, wij als onstuitbare en enthousiaste fotografen weten van geen ophouden. Telkens moet er worden gestopt om toch dat mooie en unieke uitzicht vast te leggen. Onderwijl begint Anita´s hand en arm steeds zeerder te doen.

Bij de Eisgrotte Bazar boven op de Furkapass en naast de Rhônegletscher maken we nog snel van de gelegenheid gebruik om net voor sluitingstijd de Rhônegletscher van wat dichterbij te bekijken en om uiteraard ook wat foto's te nemen. Vandaag de dag weet je het maar nooit: dit jaar zie je hem nog en volgend jaar kan het al weer een stuk(je) minder zijn.

... Omdat we via Brig naar huis rijden, geef ik aan dat we het beste in Brig naar het ziekenhuis kunnen gaan. Wanneer we in Lax langs hotel Post van Paul Hendriks rijden, moet ik tot mijn spijt vaststellen, dat we wederom geen gebruik van zijn diensten kunnen maken. Tot de volgende keer Paul! ...

... Om half acht staan we met ons viertjes bij het ziekenhuis in Brig. Terwijl Anita wordt meegenomen voor het maken van foto´s en Kees bij de ´opname´ de zaak administratief regelt, zitten Ans en ik in de kleine kantine duimen te draaien en moeten met lede ogen aanzien dat de koffiebar net voor onze neus wordt gesloten.

De opname levert wat problemen op. Kees heeft geen Europese ziekenfondskaart bij zich en moet tweehonderd CHF betalen. De foto´s die bij Anita zijn gemaakt laten geen breuk zien en er wordt afgesproken dat morgen de specialist zelf nog even naar de foto´s zal kijken. Er zal contact met Magda worden opgenomen over het resultaat. Iets over half negen lopen we met z’n vieren onder een woordenstroom van Anita het ziekenhuis uit naar de Subaru. Nu zullen jullie wellicht hebben gedacht dat Anita wat mededogen zou hebben met die arme wachtende tobbers, die onderhand toch honger moeten hebben. Nee, Anita duikt meteen achter in de kofferruimte want Anita staat te ´shaken´. Anita heeft n.l. een uurtje geen drinken en/of eten op en valt zowat om. “Moeten jullie ook een koekje?” “Nee Anita, ik wil naar huis!”, is mijn antwoord. In het donker worden de laatste veertig kilometer naar Rittinen afgelegd. Nu eerst naar Magda. Die hebben we nog niet gezien en Magda moet ook worden geïnformeerd over de pijnlijke valpartij van Anita omdat de specialist met Magda contact zal opnemen.

Net op het moment dat we bij Magda willen weggaan, wordt er al opgebeld vanuit het ziekenhuis van Brig. Of Anita en Kees morgenmiddag tussen één- en vijf uur op het ziekenhuis willen verschijnen, de specialist wil zelf naar Anita´s hand kijken.
Morgen weer een dag, we zullen zien wat deze brengt; het blijft spannend.