Donderdag, 21 sept. 2006
Óók deze ochtend start met een strak blauwe, wolkenloze hemel. Een beter begin van de dag kun je jezelf niet wensen. De vierduizenders, waarop wij vanaf onze vakantiewoning uitkijken, laten hun besneeuwde toppen het vroege zonlicht weerkaatsen. De Bishorn (4153m), laat zijn besneeuwde top trots boven de andere bergen uitsteken alsof hij wil bewijzen dat hij toch wel bijzonder hoog is.

Snel ga ik na het ontbijt met mijn verslag verder; zo´n start werkt inspirerend. Terwijl ik schrijf, ben ik in gedachten al bezig met datgene wat we vandaag zullen gaan doen. Zelf opteer ik voor Saas Fee mede omdat ook Kees had aangegeven om naar Saas Fee te willen gaan; dit is de dag bij uitstek.

Nadat ik mijn verslag van woensdag heb bijgewerkt, ga ik naar Kees en Anita om te informeren hoe het met de arm van Anita is gesteld. Anita heeft goed geslapen en van haar arm heeft ze weinig last gehad. "Kijk, dat is het betere werk!", roep ik enthousiast uit en hoop hiermee een goede basis te leggen voor mijn plan. Ik stel voor om naar Saas Fee te gaan. Kees en Anita willen echter al voor de middag naar het ziekenhuis in Brig gaan en strooien zodoende wat zand in de raderen. Stel, zo redeneren zij, dat de specialist niet hoeft te opereren, dan kan deze al voor de middag naar Anita´s arm kijken en kunnen zij na de middag hun plan trekken. Mocht de arts niet beschikbaar zijn, dan willen ze de tussenliggende tijd in Brig doorbrengen en na het bezoek aan het ziekenhuis kijken welke tijd hun nog rest om iets te ondernemen. Tja, dit vereist een tactische en grondige aanpak en vooral een goede motivatie om die twee voor mijn plan te winnen. Ik geef aan dat ze het beter anders kunnen aanpakken: "We gaan nu naar Saas Fee en kijken welke tijd ervoor nodig is om uit het Saastal te geraken. Tel daar een half uur bij op om naar Brig te rijden en je weet hoe laat je uit Saas Fee moet vertrekken. Volgens mij kun je tot ongeveer half drie in Saas Fee blijven voordat je naar Brig vertrekt.". Wat moet ik nog meer verzinnen om een mooie dag als deze niet verloren te laten gaan. "Wat vinden jullie ervan?", probeer ik voorzichtig. Kees pruttelt wat tegen en gaat het liefst voor de middag naar Brig. Anita daarentegen redeneert iets realistischer, voelt wel voor mijn plan en na nog wat heen en weer gepraat zijn ze alle twee door de bocht. Niet slecht gedaan hè? ...

...Wanneer we vanuit de parkeergarage het autovrije Saas Fee inlopen, roepen de strak blauwe, wolkenloze hemel, besneeuwde bergtoppen en gletsjers meteen herinneringen op aan ons eerste bezoek aan Saas Fee enkele jaren geleden. Kees is, nadat hij Anita heeft geholpen met het aantrekken van de bergschoenen, meteen als een razende aan het fotograferen. Beiden zijn dol enthousiast en zijn blij dat ze niet eerst naar het ziekenhuis zijn gegaan. Terwijl Ans en Anita wat informatie halen op het toeristenbureau, zijn Kees en ik druk bezig met het nemen van foto´s. Wanneer Anita even later wat geld haalt uit de pinautomaat op het postkantoor, slaat ook Ans aan het fotograferen. Dit winters tafereeltje, zo vroeg in de herfst, is voor ons Nederlanders slechts een utopie.

Terwijl jeugd met ski´s en snowbords rondlopen en op skeelers of mountainbikes rondrijdende waaghalzen ons de plooien uit de broeken rijden, lopen wij al fotograferend naar het kabelbaanstation van de Alpin Express. Onderwijl de zon de cabine opwarmt, bereiken wij het eerste tussenstation op 2500m. We stappen meteen in de volgende cabine die ons naar de respectabele hoogte van 3000m brengt. Vanaf hier gaat het met de Fee Express verder naar 3500m. Door een lange gang komen we in een soort sluis. In deze sluis is het erg koud, maar Ans en ik gaan ervan uit dat het boven bij het restaurant in de zon aangenamer zal zijn en als echte diehards weerstaan we deze tijdelijke ontbering in korte mouwen. ....

Mittelallalin 1-39 Mittelallalin 2-39 Mittelallalin 3-39 Mittelallalin 4-39 Mittelallalin 5-39 Mittelallalin 6-39 Mittelallalin 7-39 Mittelallalin 8-39 Mittelallalin 9-39 Mittelallalin 10-39 Mittelallalin 11-39 Mittelallalin 12-39 Mittelallalin 13-39 Mittelallalin 14-39 Mittelallalin 15-39 Mittelallalin 16-39 Mittelallalin 17-39 Mittelallalin 18-39 Mittelallalin 19-39 Mittelallalin 20-39 Mittelallalin 21-39 Mittelallalin 22-39 Mittelallalin 23-39 Mittelallalin 24-39 Mittelallalin 25-39 Mittelallalin 26-39 Mittelallalin 27-39 Mittelallalin 28-39 Mittelallalin 29-39 Mittelallalin 30-39 Mittelallalin 31-39 Mittelallalin 32-39 Mittelallalin 33-39 Mittelallalin 34-39 Mittelallalin 35-39 Mittelallalin 36-39 Mittelallalin 37-39 Mittelallalin 38-39 Mittelallalin 39-39 Interval 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 seconden

... We komen niet uitgefotografeerd, wetende dat straks veel foto´s op elkaar zullen lijken. Maar wat maakt het uit. Fotograferen is fijn en zelf zie ik elke foto als een kunststuk en een uitdaging om datgene wat je ziet zo goed mogelijk weer te geven. Met fotograferen ben je ook intensiever bezig met je omgeving. Telkens ben je weer op zoek naar dat ene plekje of dat ene moment dat je voor altijd wilt vastleggen. Thuis merk je dan vaak dat dit ene unieke moment toch weer niet zo uniek was of je komt toch weer foto’s tegen waarbij de omstandigheden weer net iets beter waren. Maar wat maakt het uit, relativeren kan altijd nog. Nu is het moment en we beleven er plezier aan, héél veel plezier zelfs.

De frisse lucht en de bezigheden zorgen voor honger en dorst. We eten ons meegebrachte brood op en zoeken het restaurant op. Hier blijft het voor Ans en Anita niet bij een kop koffie. Die twee nemen ook nog wat te eten mee, alleen jammer voor hun dat wij daar ook een deel van opeisen.

Eisgrotte 1-19 Eisgrotte 2-19 Eisgrotte 3-19 Eisgrotte 4-19 Eisgrotte 5-19 Eisgrotte 6-19 Eisgrotte 7-19 Eisgrotte 8-19 Eisgrotte 9-19 Eisgrotte 10-19 Eisgrotte 11-19 Eisgrotte 12-19 Eisgrotte 13-19 Eisgrotte 14-19 Eisgrotte 15-19 Eisgrotte 16-19 Eisgrotte 17-19 Eisgrotte 18-19 Eisgrotte 19-19 Interval 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 seconden

Buiten op het platform maken we nog even een praatje met een aantal Nederlanders die ook in Zwitserland op vakantie zijn. Maar we moeten verder en ook een bezoek aan de ijsgrotten mag niet ontbreken. Kees, Anita en Ans vinden de ijsgrotten de moeite van het bekijken waard, zelf ben ik niet zo onder de indruk. We lopen door de gangen en ruimtes van de ijsgrotten en proberen wat foto´s te maken. Wanneer ik de trap naar de uitgang oploop, ondervind ik iets wat ik nog nooit heb meegemaakt: na een aantal treden te hebben opgelopen, ben ik buiten adem en gaat mijn hart als een razende te keer. Het wordt zelfs zwart voor mijn ogen, maar omdat ik gewend ben een bepaalde hoogte in één keer te overbruggen wil ik doorlopen. Gelukkig komen er mensen naar beneden en moet ik stoppen. Wanneer ik mezelf opricht zie ik Ans boven aan de trap staan te hijgen. Naar beneden kijkend, zie ik dat ook Anita een rustpauze heeft moeten inlassen. In eerste instantie denk ik dat de kou te veel van mij spieren heeft gevergd, maar Anita vertelt mij dat onderaan de trap staat dat je de trap rustig moet oplopen omdat je jezelf in hooggebergte bevindt. Natuurlijk! Je bent in zo´n ruimte en vergeet snel dat je jezelf op een hoogte van 3500m bevindt. Tja, zelf heb ik wel een verklaring voor het niet zien van dat bordje: doordat ik zo voorover gebogen loop, kijk ik, zeker bij het omhoog lopen, altijd naar beneden. Wil ik iets voor mij zien, dan moet ik eerst stoppen en mezelf oprichten. Maar Ans, mijn ogen, heeft het bordje ook niet gezien en heeft het eveneens moeilijk. Een ervaring op zich, maar toch iets om een volgende keer rekening mee te houden. ...

... Na het bezoek aan de ijsgrotten, is het voor Kees en Anita tijd om naar Brig te vertrekken. Ans en ik halen nog een kop koffie en drinken die lekker buiten op het terras in de zon op. Nadat ik nog wat foto´s van ons tweeën heb gemaakt, is ook voor ons de tijd aangebroken om naar beneden te gaan. We lopen nog wat rond in Saas Fee en vertrekken dan naar Visp om nog wat inkopen te doen bij Carrefour.

Op het moment dat wij de winkel willen verlaten, komen Kees en Anita de winkel binnen. Anita heeft haar hand nog steeds in een steunverband en het blijkt dat het middenhandsbeentje is gebroken. Gelukkig hoeft de hand niet in het gips. We spreken af dat Anita nog wat voor bij de koffie haalt en dat wij ´s avonds naar Kees en Anita gaan om de foto´s te bekijken.

’s Avonds, onder het genot van een kop koffie en een lekker stuk gebak, zijn we het er met z´n allen over eens dat we het bijzonder treffen en dat deze dag niet had mogen ontbreken. Maar wat doen we morgen? Het is kiezen tussen Moosalp en het Lötschental. Kees en Anita willen nog heel veel en het mag op hun laatste dag niet te vermoeiend zijn. Anita ziet een wandeling van Moosalp naar Jungu (Volgens Tony een aanrader, één van de mooiste wandelingen.) ook wel zitten, maar dat wordt voor Kees te lastig. Die twee zijn er nog niet uit, morgen weten we meer. We gaan nu eerst naar bed voor een welverdiende nachtrust.