Afscheid, vrijdag 23 juli

Aan het begin van de vakantie lijkt het nog zo ver weg, de tweede week komt het alras naderbij en vandaag, vrijdag 23 juli is het dan zover: de dag van het afscheid.

Hoewel de dag, wat het weer betreft, onaangenaam lijkt te beginnen, valt dat achteraf reuze mee.

Ans en Anita brengen voor de laatse keer een bezoek aan de lokale bakker en brengen heerlijke broodjes meer voor onderweg (Als ze maar niet eerder op zijn?).

We doen het vandaag verder rustig aan en gaan voor de laatste keer deze vakantie naar Klausen. ...

... Na ons 'terrasje' lopen we nog even verder, kletsen wat bij in het parkje (alsof we dat nog niet genoeg hebben gedaan) en ampersand veegt Anita even de straat schoon.

We klimmen naar het stadsuitzichtpunt. Niet hoog, maar de trap en het overige deel van het traject leveren toch weer de nodige problemen op. Vooral blijken ...

... nog de nodige foto's en laten het panorama goed op ons inwerken.

De slechte staat van het voetpad dwingt me, op de weg naar beneden, achter Ans aan te sjokken en haar goed vast te houden. Ans, ik bewonder jouw geduld en incasseringsvermogen en vraag mezelf af hoe lang je dit fysiek en mentaal kunt volhouden?

Terug in de vakantiewoning gaan we eerst afrekenen bij

Barabara Kerschbaume. Alle vier krijgen wij van Barbara een flesje schnaps, een stuk spek en wat kruiden om thee van de maken mee naar huis.

Kees en Anita vertrekken tussen 14:30 en 15:00 uur. Ans en ik zwaaien die twee uit (volgens Anita is dit de eerste keer dat dit gebeurd) en ik maak nog een paar foto's van de wegrijdende Subaru. ...

... Het is nu prachtig weer en ik maak nog snel een paar foto's van - en rondom de vakantiewoning; ik begin er nu werkelijk zin in te krijgen.

Even later, wanneer Ans nog wat spullen opruimt en aan het inpakken is, zit ik weer uitgeteld op het balkon in de zon. Ik bedenk dat het misschien wel één van de laatste keren is dat ik dit soort vakanties op deze manier kan doen. Alhoewel ik dit al vaker heb gedacht en/of uitgesproken, merk ik dat het steeds meer schipperen wordt tussen mijn lichaam en mijzelf. Ik leef in onmin met mijn eigen lichaam en steeds vaker protesteert mijn lichaam tegen datgene wat ik wil en steeds vaker voel ik me daardoor moe, lastig, ziek, futloos en chagrijnig. Tja, hoe verder?

Om 17:00 vertrekken Ans en ik naar Waalwijk. De Brenner-autobahn levert geen problemen op. De Fernpass tot afslag Ulm zorgt voor langzaam rijden door een aantal bestel- en vrachtauto's. Dit is maar goed ook, want op diverse plaatsen worden snelheidscontroles gehouden.

Ondanks vele waarschuwingen over de radio dar er hevig onweer, veel regen en wind op komst zijn (vooral Bayern en Rijnland), krijgen wij pas in Mainz hiermee te maken.

De vermoeidheid begint na Mainz goed voelbaar te worden. Gelukkig of helaas, ik weet het niet, maar om 3:15 uur staan wij in Waalwijk voor de deur. Ans en ik zijn weer thuis. De vakantie is om, leve de volgende vakantie!