Vrijdag, 11 juli 2008
Het is nog vroeg. De vogels fluiten er lustig op los, hebben mij gewekt en maken me nieuwsgierig naar hoe het er buiten uitziet. Zachtjes pak ik de arm van Ans. Wetende dat op deze leeftijd, het plotseling ontwaken haar schoonheid niet ten goede zal komen. Ans is in deze fase moeilijk te overtuigen van de noodzaak rap uit de veren te komen. Maar nadat de zintuigen van Ans scherper zijn geworden en ook tot haar de opgewektheid van onze gevleugelde vrienden is doorgedrongen, duurt het niet lang voordat we op onze sloffen door het huis schuifelen en onszelf voor de balkondeur posteren om naar een strakblauwe hemel te staren. Nadat de schoonheid van het uitzicht volledig tot ons is doorgedrongen, fluistert Ans zacht: “Hier doen we ’t toch voor hè? Dit hebben we vast verdiend!” Ik pak m’n Ans nog eens lekker vast en merk dat mijn ogen vochtig worden. “Laten we onszelf maar snel klaarmaken!”, probeer ik om de aandacht wat af te leiden. Terwijl ik naar de badkamer loop, bekruipt me het gevoel dat ik nu werkelijk een sentimentele oude man begin te worden.

Ans en ik nuttigen ons ochtendontbijt - een plakje vezelrijk Wasa KnäckeBröd rijkelijk besmeerd met Hero’s delight bosvruchten jam – buiten (Jawel, Sonja Bakker heeft ons nog steeds in haar ijzeren greep.), en terwijl we nog eens extra genieten van het riante balkon met dat fantastische uitzicht over de Ossiacher See, hoor ik enig gestommel op het terras van onze benedenburen.

Ook Kees en Anita hebben er vandaag zin in. Na enig heen en weer geroep, zijn we het erover eens dat het vandaag een uitmuntende dag is voor een wandeling door de Tscheppaschlucht nabij Ferlach....

....Snel maken we onszelf klaar en net na negen uur rijden we weg. De rit gaat over Klagenfurt en Ferlach naar de parkeerplaats bij Unterloibl aan de B91. De afstand bedraagt zo’n 53km en om kwart over tien rijdt Kees zijn Subaru keurig in een parkeervak.

Terwijl de pendelbussen af en aan rijden, rol ik mezelf stijf gezeten uit de net iets te lage Subaru en vind dat het tijd is voor een cappuccino bij de kiosk aan de kop van het parkeerterrein. Kunnen we meteen kijken naar wat informatieve folders.

Na onze koffiepauze lopen we over de brug naar de andere kant van de B91. Het wandelpad gaat in dalende lijn naar de Loiblbach. Echter, de problemen laten niet lang op zich wachten. Het wandelpad door de bosrijke omgeving is zeker niet steil te noemen, maar levert voor mij behoorlijk wat problemen op. De weg naar de Loiblbach is lang en ligt bezaaid met rollende steentjes die mij het leven zuur maken. Met in de ene hand het krakende polsje van Ans en in de andere hand een wandelstok, probeer ik zonder gebroken ledematen bij de bedding van het idyllische gelegen riviertje te komen.

Het laat zich niet raden hoe ik beneden arriveer. Mijn lichaam is gebroken en hangt erbij als een natte dweil over de rand van een emmer. We nemen eerst een kijkje bij het Stauwehr, een kleine stuw iets verderop stroomafwaarts. Daarna lopen we stroomopwaarts langs de Loiblbach door de Tscheppaschlucht. Maar het is een schlucht die afwijkt van hetgeen wij gewend zijn.

Na meer dan een uur lopen – bij ons verloopt de wandeling om de een of andere reden niet meer zo snel – wil je natuurlijk wel eens iets spectaculairs zien. Immers, de zon staat hoog, de tong voelt aan als leer en tot hier hebben we nog niet zoveel gezien. We naderen de kassa. De weg was tot aan hier tamelijk vlak, maar heeft me gesloopt en alle energie lijkt uit mijn lichaam te zijn verdwenen.

Na vertoon van onze Kärnten Card mogen we de kassa passeren. Vanaf hier begint de Tscheppaschlucht spectaculairder te worden. Jawel, eindelijk komen de trapjes die ons naar het hogere deel leiden. De treden blijken voor mij echter menigmaal te hoog, de confrontatie zomogelijk nog groter. Natuurlijk, de laatste jaren moest ik al vaker geholpen worden bij het slechten van hindernissen. Maar nu staat Ans met een regelmaat met uitgestoken hand, slechts één à twee treden hoger, maar onbereikbaar voor mij. Wanneer ik eindelijk mijn hand naar Ans heb gegooid, kan Ans beginnen te trekken. Kees heeft de minder benijdenswaardig klus om mij aan de onderkant omhoog te duwen terwijl ik mijzelf zo goed en zo kwaad mogelijk met mijn vrije hand aan de haast onbereikbaar leuning omhoog probeer te trekken. Na een aantal noodzakelijke pauzes lukt het uiteindelijk om bij de Tschauko Wasserfall te geraken, maar echt vrolijker ben ik er niet van geworden, mijn zelfvertrouwen heeft een flinke deuk opgelopen.....

...Sinds twee dagen ondervindt Kees problemen met zijn compact camera, een Canon A80. Vandaag klinken er met een regelmaat wat krachttermen door de Tscheppaschlucht wanneer wederom een foto is mislukt of Kees tegen een blanco display aan moet kijken. Het humeur van Kees wordt er niet beter van. Plotseling hoor ik Anita “Euuuuh, Kees… niet doen!” uitroepen. Nog net zie ik hoe Kees met rood aangelopen hoofd zijn dierbare Canon A80 met een grote boog in de waterval kiepert. Gelukkig heeft Kees (Jawel, ook in dit soort situaties heeft mijn broer oog voor het milieu.) vooraf eerst de batterijen en het geheugenkaartje verwijderd.
Maar het leven gaat verder. Op trillende benen en met bevende handen probeer ik een aantal foto’s te maken. De weg via de trap naar de hangbrug lijkt de bekende druppel te worden. Vol goede moed begin ik aan het klimmen ervan. Ans, die inmiddels boven stond, komt terug en helpt een handje

Eenmaal boven op de hangbrug, kan ik slechts constateren, dat De Tschauko Wasserfall aardig is, maar zeker niet spectaculair. De vrije val van de ‘wegwerp camera’ van Kees is wellicht nog het meest spectaculaire geweest.

Maar hoe nu verder? Het is hierboven drukker en dat maakt het voor mij niet overzichtelijker. Mijn hoofd hangt ver voorover en ik moet weer een stenen trap omhoog. Een eindeloos hoge trap met moeilijk te nemen treden, waar hier en daar een leuning ontbreekt. Ik wacht even en probeer nog een aantal foto’s te maken van het bovenste deel van de waterval, maar tuimel bijna voorover. Samen met Ans loop ik de stenen trap verder op en voegen ons bij Kees en Anita.

We besluiten om de wandeling niet helemaal af te maken maar rechtstreeks naar het restaurant ‘Deutscher Peter’ te gaan. Helaas, voor mij tenminste, maar aan de weg lijkt geen einde te komen. Deutscher Peter blijkt in mijn beleving oneindig ver weg te liggen. Menigmaal moeten we stukjes dalen en weer omhoog. Met slappen benen, voeten als zwenkwieltjes, met armen die slungelig langs mijn gebogen lijf hangen en een zware kop die alleen nog naar beneden kan kijken probeer ik over de smalle paadjes vol met boomwortels te manoeuvreren. Uiteindelijk komen we toch aan de doorgaande weg en laat een bordje zien dat we bijna bij restaurant zijn....

...Eenmaal bij Deutscher Peter, zeg ik tegen Ans dat ik buiten eerst even wil bijkomen omdat ik me geneer om zo naar binnen te lopen. Na een korte rustpauze begeven we onszelf  door een lange gang die achter op terras uitkomt. Gelukkig is de tafel net naast de toegangsdeur op het overvolle terras vrij. Niet verwonderlijk, want met een regelmaat komt er een flinke rioollucht vanuit de toiletruimte aangewaaid. Anita vindt het maar niks, maar ik zit en sta voorlopig niet meer op.

En dan bewijst de Kärnten Card zich weer. Was de Tscheppaschlucht al gratis, vanaf Deutscher Peter kunnen we de bus terugnemen naar de parkeerplaats. Een gratis en lange bustocht door het mooie berglandschap.

De bus rijdt de onderste parkeerplaats op. Tja, vandaag al zoveel trappen geklommen, kan er die laatste naar de bovenste parkeerplaats ook wel bij. Even later laat ik mezelf op de zitting van de Subaru ploffen. Rond de klok van half acht rijdt Kees zijn Subaru achter onze vakantiewoning. We zijn thuis. Ik schenk een lekker glas rode wijn in en neem een slok. Heerlijk…, alsof een engeltje over m’n … Maar gelijktijdig worden mijn benen zo zwaar als lood.