Zaterdag, 23 september 2006
Zo’n laatste dag wil je het eigenlijk wat rustig aandoen, iets dat voor mij altijd nog een hele opgave is. Maar ook Ans en ik worden verstandiger en blijven ‘verplicht’ iets langer in bed liggen.

Eenmaal uit bed en de bergwereld aanschouwend, zit ik toch te mijmeren over die heerlijke dag van gisteren in het Lötschental. Wat is dit dal mooi, wat hebben we toch prachtig weer gehad en hoe gezellig was het om hier met ons viertjes te wandelen. Deze gedachten brengen me automatisch bij Kees en Anita: zouden ze al ver zijn gevorderd?

Nadat we hebben ontbeten en aan onze koffie zitten, zitten Ans en ik een beetje weemoedig na te praten over deze heerlijke vakantie samen met Kees en Anita. Ondanks die twee mindere dagen, was het een pracht vakantie. Vaak horen we mensen opmerken/vragen: "Jullie gaan zeker weer naar Grächen?". Tja, we zijn al vaak op vakantie geweest in de woning van Nadelgrat bij Magda en Tony Gruber bij Grächen en het bevalt ons telkens zeer goed. De woning is mooi en comfortabel, de omgeving heeft zoveel te bieden, de bergen zijn er ongekend hoog en de natuur is er fantastisch. We zijn hier nog steeds niet uitgekeken en zijn ook best bereid om wat extra kilometers te rijden naar verdere doelen.

Één verplicht bezoek aan de opticien hoort er vandaag ook bij, het wil maar niet wennen met die bril scheef op mijn hoofd. Met een regelmaat schop ik ergens tegen aan met een ‘bijna val’ als gevolg. Volgens Magda is er een goede opticien in Visp. We moeten er wel voor zorgen om voor de middag langs de opticien te gaan omdat de kans bestaat dat deze op zaterdagmiddag is gesloten. Nu heb ik niet zo vreselijk veel vertrouwen in mijn medemens en het liefst zou ik de bril zelf repareren. Ik vraag dan ook aan Magda of Tony wat fijn gereedschap heeft of dat wellicht Tony de bril zou kunnen repareren. Het wantrouwen dat ik tegen het technische kunnen van mijn medemens heb, heeft Magda schijnbaar ook tegen Tony want de blik in Magda’s ogen en de retorische vraag “Kun je niet beter naar de opticien gaan?” spreken boekdelen. ...

... Oke, een gewaarschuwd mens telt voor twee en Ans en ik rijden dan ook rond de klok van tien richting Visp. Ik parkeer onze Astra op een van de parkeerplaatsen en samen lopen we door het oude stadsdeel naar de opticien die snel is gevonden. Ik val zowat letterlijk binnen. Een geluk dat Ans mij nog vast kan pakken anders had ik meteen aan de andere kant van de toonbank gelegen en was een reparatie van mijn bril wellicht niet meer mogelijk geweest. Nadat ik mezelf heb hersteld sta ik bijna oog in oog met de eigenaar van de zaak. De eigenaar en tevens opticien maakt bij mij meteen een betrouwbare indruk. Vanachter de toonbank staat de man in zijn grijze werkjas zijn klanten vriendelijk en deskundig te woord. Had ik nog scepsis dan zijn deze meteen verdwenen. Nadat een klant voor mij op zeer deskundige wijze was geholpen, kwam de goede man vanachter de toonbank naar mij gelopen. Nu verbaasd het mij niet dat ik geen uitleg hoefde te geven over wat er was gebeurd, zelfs een blinde had het kunnen zien, maar onder een lachje en “Aha, ein schweres Unfall!”, neemt hij de bril van mijn hoofd, rent naar achter en even later komt hij met de gerichte bril terug. Hij legt de bril op de toonbank, duwt op de ene veer om te laten zien dat mijn bril nagenoeg geheel vlak is, zet deze op mijn hoofd en klaar is Frans. Nee, nog niet. De bril wordt weer van mijn hoofd gehaald, weer een beetje bijgesteld, nogmaals gepast, vervolgens geheel schoon gepoetst en terug op mijn hoofd geplaatst, dat alles met een hoge snelheid, deskundigheid en tederheid die ik bij Nederlandse opticiens niet meer tegenkom. “Jetzt kunnen Sie wieder 1000 km nach Holland fahren!”, zegt hij met een lach. Voor zo’n man smelt ik. “Wat zijn de kosten?”, vraag ik uit beleefdheid. “Schönen Tag!”, en Frans kan vertrekken. Mijn dag kan niet meer stuk en spontaan beloof ik Ans dat de volgende cappuccino voor mijn rekening is.

Ans en ik lopen wederom door het zonnige oude stadsdeel van Visp terug naar de parkeerplaats, rijden naar de Carrefour voor brood om het weekeinde door te komen en nemen plaats buiten op het terras van de Carrefour voor een cappuccino en een sandwich. Het uitzicht daarbij op de spoorlijnen door het Rhônedal blijft mij boeien.

Wat nu verder? In eerste instantie willen we doorrijden naar Moosalp voor een korte wandeling, maar aangezien het zicht niet echt helder is, komt Ans met het voorstel om naar Ausserberg aan de andere kant van het Rhônedal te rijden voor een oriëntatie.

Een goed idee van mijn Ans. Hoe vaak heb ik vanuit het Rhônedal al niet naar die spoorlijn gekeken, die daar zo hoog langs de bergwand door de vele tunnels en over die prachtige viadukten rijdt.

Ik draai om en even later tuffen we met onze Astra over een smalle weg naar Ausserberg. Ik rijd mijn auto meteen op de parkeerplaats bij het station. Op het moment dat we uitstappen komen net twee Zwitsers terug van hun wandeling. Zij zijn van Ausserberg via Eggerberg naar Lalden gelopen en met de trein weer terug naar Ausserberg. Ik krijg hun wandelkaart, bedank deze vriendelijke mensen, zeg dat de kaart goed van pas komt. ...

Ausserberg 1-9 Ausserberg 2-9 Ausserberg 3-9 Ausserberg 4-9 Ausserberg 5-9 Ausserberg 6-9 Ausserberg 7-9 Ausserberg 8-9 Ausserberg 9-9 Interval 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 seconden

... Hoewel het dorstig weer is en het terras boven ons lonkt, beginnen we toch maar meteen aan onze wandeling. We volgen de wegwijzers naar de historische waterleiding. De weg blijft echter flink stijgen en de temperatuur is hoog, te hoog naar mijn idee. Na anderhalf uur lopen besluiten we om terug te keren. Voor vandaag en deze vakantie houden we het voor gezien. Maar één ding is zeker: we komen hier terug. De gehele wandeling over de Südrampe van Hohtenn naar Lalden lopen zal waarschijnlijk niet gaan, maar delen van de wandeling zullen in een volgende vakantie zeker aan bod komen. Ook het Bietschtalviaduct zal toch een keer gefotografeert moeten worden. Wellicht dat we een volgende keer met de trein vanuit Ausserberg naar Hohtenn kunnen rijden. Kortom, ideeën voor een volgende vakantie zijn er al weer. We rijden naar onze vakantiewoning in Rittinen en gaan nog even op het balkon zitten nagenieten van deze prachtige vakantie die ons weer de nodige energie heeft gegeven en die ons verlangend doen uitzien naar een volgende.

’s Avonds komt Magda ons uitnodigen voor een kop koffie. We zitten lekker met z’n drietjes wat te keuvelen, Tony zit op zijn stoel van vermoeidheid te slapen. Ans en ik maken het niet te laat. We nemen afscheid en terwijl ik over de trap naar onze woning naar beneden wil lopen, val ik bijna van de trap. Toch maar even op Ans wachten, anders moet ik nog verplicht een poosje bijboeken.