Zondag, 24 sept. 2006
Zoals zo vaak lukt het mij maar niet om in slaap te komen zo’n avond voor een vertrek. Daarentegen hoor ik aan Ans d’r ademhaling dat zij snel ligt te slapen. Maar toch, eenmaal in slaap verloopt het eerste deel van de nacht niet slecht.

Helaas tussen drie en vier uur ben ik al weer wakker. De rest van de nacht verloopt met korte slaapjes en veel, heel veel nadenken. In eerste instantie hadden Ans en ik met elkaar afgesproken dat we rond zes uur zouden opstaan. Maar als ook Ans om vijf uur onrustig begint te draaien, besluiten we om maar meteen op te staan. We nemen rustig de tijd om de laatste spullen in te pakken. Gisteravond had Ans al het grootste deel van de bagage naar beneden gebracht en ook nu weet Ans de laatste zware tassen heelhuids naar beneden te dragen. ...

...Hoewel ik redelijk snel richting Goppenstein rijd, lukt het niet meer om de trein van zeven uur te halen. Om vijf minuten over zeven staan we met onze Astra als tweede op de parkeerplaats bij Goppenstein te wachten op de trein naar Kandersteg. Maar met een nuchterheid van Johan Cruijff constateer ik dat we ruimschoots op tijd voor de volgende trein zijn. Tja, elk nadeel heeft zijn voordeel. Wat doe je in de tussenliggende tijd. Je nuttigt zo’n drie “Werther’s Echte” waarvan de Encyclopedie Wikipedia weet te melden dat dit snoepgoed al in 1909 is uitgevonden door suikerbakker ‘Gustav Nebel’ en dat men dit in Vlaanderen ‘boterspek’ noemt; het is maar dat u het weet. Je houdt de inzittende van de auto’s achter je in de gaten hoe die zich ongegeneerd zitten uit te rekken of in d’r neus zitten te peuteren, waarschijnlijk houden zij ons in de gaten en vragen zij zich af wat wij allemaal ’s morgens zo vroeg onder onze neus na binnen weten te stoppen. Je kijkt met enige verbazing naar de automobilisten die net van de trein uit Kandersteg afrijden en halsoverkop naar het toilet moeten, waarschijnlijk iets te lang moeten wachten. Zitten onszelf al te verheugen op een lekkere kop cappuccino en een heerlijk belegd broodje bij Autobahnbrücke Raststätte Pratteln net voor Basel. En je vraagt je enigszins geïrriteerd af waarom die man in dat hokje, die zich zichtbaar zit te vervelen, ons niet eerder de klaarstaande trein laat oprijden. ...

... Kortom, genoeg om jezelf bezig te houden en de tijd vliegt dan ook om. Om twee minuten voor half acht mogen we de trein op rijden en een kwartier later rijden wij in Kandersteg de trein weer af. Voordat we verder rijden brengen ook wij eerst een bezoek aan het toilet. Niet dat we zo hoognodig moeten, maar het kan er maar uit zijn.

Hoewel het al vrij vroeg zeer druk is op de weg, verloopt de rit naar Basel voorspoedig, zelfs het stuk tussen Bern en Basel waar men wederom met zeer uitgebreide wegwerkzaamheden bezig is. Op de heenweg stond hier een flinke file richting Basel en toen hadden we al afgesproken dat we op de terugweg de linker rijbaan moeten aanhouden, deze kon toen redelijk doorrijden. En voordat we het weten rijden we de parkeerplaats op bij Raststätte Pratteln. Op naar de cappuccino en een broodje!

Buiten een zeer lange file bij Karlsruhe en zeer veel campers en auto’s met caravans op de weg verloopt de rest van de terugreis zonder al te veel problemen. Even voor Venlo stoppen we nog bij het laatste tankstation in Duitsland om benzine te tanken en wat te eten. In Venlo weet men ons nog een lekker stuk om te leiden en vervolgens gaat het richting Waalwijk. Tussen vijf en zes uur ’s middags zijn Ans en ik thuis. ’s Avonds moeten we alweer naar de verjaardag van mijn oudste zus.

Wel, wij kunnen terugkijken op een prachtige vakantie. Ondanks het lichte dipje in het weer aan het begin van deze vakantie, de valpartijtjes die bij een Anita een breuk aan het middenhandsbeentje opleverde en bij mij wat schrammen en butsen, is de deze vakantie bijzonder prettig verlopen. De sfeer was buitengewoon goed en de weersomstandigheden uitzonderlijk mooi. We hebben veel nieuwe dingen gedaan en samen mooie momenten beleefd. Een vakantie die heel, heel lang in onze herinneringen zal voortleven en die alleen maar het verlangen naar een volgende vakantie heeft vergroot. ...

... Maar ook nu wil ik niet voorbij gaan aan de gastvrijheid die wij bij Magda en Tony Gruber hebben mogen ontvangen. Een gastvrijheid die wij wederom bijzonder hebben gewaardeerd. De momenten dat wij vanaf het balkon van Nadelgrat in Rittinen van het uitzicht hebben mogen genieten zullen wij voor altijd bij ons dragen. Maar …, ik sluit niet af voordat ik de wens heb uitgesproken ook in de toekomst nog van die uitzichten en de gastvrijheid van Magda en Tony te mogen genieten.

Magda en Tony, bedankt!