Vrijdag, 26 september 2008
Nadat ik onze grijsblauwe Giro reiswekker, na een aantal reanimatie pogingen in de laatste vakantie, blijkbaar voor eeuwig het zwijgen heb opgelegd, is het nu de beurt aan een nog kleinere reiswekker om mij uit mijn droomwereld te halen. Deze keer eentje van de Marktkramer. De prijs deed het al het vermoeden: dit digitale kleinood is niet veel soeps. Een intuïtief gebruik is niet mogelijk. Na vele keren het velletje papier, dat als handleiding was ingesloten, met een loep te hebben gelezen, snapte ik er nog geen snars van. De aanhouder wint en al experimenterend ben ik er uiteindelijk toch achtergekomen hoe dit digitale wondertje werkt. Helaas, een repeteerfunctie ontbreekt.

Toen vanmorgen om 6:10 uur vanaf mijn nachtkastje het piepertje zijn plicht deed, wreekte onze zuinigheid zich. Na eindelijk één van de priegelknopjes aan de achterzijde te hebben ingedrukt en daarmee ‘het rotding’ het zwijgen te hebben opgelegd, viel het klepje, dat als steun dient, in m’n bed. Reden: de twee minuscule pennetjes die als scharnier dienen, zijn uit hun bevestiging losgeschoten en liggen nu dus ook ergens in mijn bed. Kijk …, dan ben je goed bezig en meteen klaarwakker. Met een vloek stap ik uit bed, neem de lamp van het nachtkastje en ga zoeken. Met lede ogen moet ik aanzien hoe mijn Ans zich zorgeloos omdraait en verder slaapt alsof er niets is gebeurd. Zonder bril zie ik niet veel, zeg maar gerust niks, maar heb weinig zin om mijn optisch hulpmiddel in de woonkamer te gaan halen. Rest mij niets anders dan alles op de tast te doen. Gelukkig is die tastzin nog één van de weinige dingen die het ‘oké predicaat’ verdienen en even later heb ik dan ook het wekkertje, dekseltje en twee pennetjes in mijn handen. Ik leg de onderdelen zorgvuldig op het nachtkastje naast de radiowekker die bij de inventaris van de woning hoort en die mij de eerste ochtend al uit mijn slaap heeft gehouden, kruip weer in bed, doe het licht uit en slaap nog lekker een uurtje verder. Tenslotte is het de laatste dag van onze vakantie.

Rond de klok van half acht staan Ans en ik op en een eerste blik naar buiten stemt ons hoopvol. We tutten ons snel op, ontbijten en kijken op de tv of het weer vandaag goed blijft. Jawel, het blijft mooi en de temperatuur zal vandaag zelfs oplopen naar zo’n 20 graden. De bestemming voor deze dag stond min of meer al vast: bij goed weer gaan we naar de Eggishorn.

Om 9:45 uur vetrekken Ans en ik goed gemutst en rijden de acht kilometer naar Naters. Op het moment dat je die mooie weg naar beneden rijdt, besef je des te meer dat het vandaag de laatste dag is van een mooie vakantie; het stemt je een beetje weemoedig.

De weg vanaf Naters naar Fiesch blijft mooi, hoe vaak je deze ook rijdt. Met een beetje geluk rijdt de Glacier Express onder of boven aan je voorbij en is het idyllische plaatje van ‘bergje, boompje, riviertje, brugje en treintje’ compleet. En …, als je goed kijkt, rijden in het midden van dat plaatje twee gelukkige mensen die zich in de wolken wanen. ...

...In Fiesch rijd ik onze C-Max meteen de grote parkeerplaats bij het kabelbaanstation op. Ans trekt haar bergschoenen aan, we doen wat CHF’s in de parkeerautomaat en lopen naar de trappen van het kabelbaanstation. De eerste beproeving begint: een aantal trappen naar boven. Dom natuurlijk, want wanneer ik boven sta, zie ik dat het ook gemakkelijker had gekund. Ans haalt kaartjes en we gaan snel de grote cabine in. De haast was overbodig. We moeten nog een tijdje wachten en ondertussen loopt de cabine werkelijk helemaal vol. Om mezelf overeind te houden leun ik tegen de beugel die het stoeltje van de liftboy omsluit. Even later hoor ik achter mij plotseling: “Kunt u opzij gaan, dan kan ik daar gaan zitten!” Verschrikt kijk ik om en zie een wat oudere vrouw, behorend bij een stelletje, die zich op het stoeltje van de liftboy laat ploffen onder een zucht: “Dat stoeltje staat er niet voor niets en gemak dient de mens!” Ik ben daarop maar gewoon gaan staan en mezelf aan mijn stokken vastgehouden. Terwijl ik daar zo sta, voel ik me door mevrouw veelvuldig van onder tot boven bekeken en de blik in haar ogen legt haar gedachten bloot: “Waarschijnlijk zit hier de verkeerde.”

De afstand Fiesch – Fiescheralp wordt door de cabine snel overbrugt. Ans en ik lopen meteen door naar de volgende kabelbaan die ons naar de Eggishorn brengt. Wanneer Ans en ik boven het kabelbaanstation uitlopen, staan we meteen oog in oog met de Aletschgletscher. Wat een prachtig gezicht.

Nadat we de eerste foto’s hebben geschoten, lopen we over de houten vlonders naar de hut ‘Horli-Hitta’ waar we onszelf verwennen met een lekkere kop cappuccino en een apfelstrudel. ...

... Wanneer we weer buiten zijn, komen Ans en ik werkelijk niet uitgefotografeerd. Ook het uitzicht op de Fieschergletscher is mooi. Behoedzaam probeer ik mezelf met behulp van mijn stokken van de ene plek naar de andere te bewegen. Steeds op zoek naar dat éne plekje waarvan je die unieke foto kunt maken. Helaas, het lijkt onbegonnen werk. De stenen liggen nu eenmaal niet vlak en telkens wanneer ik denk een stabiele houding te hebben gevonden en mijn camera in de aanslag heb, dreig ik weer om te kukelen. Mijn gehannes wordt door menigeen vanaf een afstand gadegeslagen. Wanneer Ans even later naar een (voor mijn onbereikbare) plek loopt waarvan ze de Aletschgletscher nog beter kan bekijken, sta ik werkelijk als een gevangene van mijn eigen lichaam als aan de grond genageld. Mijn bovenbenen en bekkenspieren dreigen het te begeven, Ans is onbereikbaar ver van mij verwijderd en tot overmaat van ramp laat ik één van mijn stokken uit mijn handen vallen wanneer ik mijn camera in de tas probeer te stoppen.  Minzaam wordt ik door een oudere dame die enkele meters verder op een steen staat te stunten toegelachen. Bemoedigend, maar het lost niets op. Met twee handen houd ik mijn ene stok krampachtig vast en probeer de andere op te rapen. Na wat gehengel lukt het me uiteindelijk en schuifel ik voorzichtig naar een wat riantere positie om vanaf daar richting de tafels van het terras te geraken.

Om half drie gaan we met de kabelbaan terug naar Fiescheralp. De zon schijnt weldadig en nodigt ons uit om op het terras van het restaurant naast het kabelbaanstation plaats te nemen. We bestellen een kop koffie en laten de zon lekker zijn heilzame werk doen op deze mooie laatste vakantiedag. ...

... Na onze koffiepauze lopen we nog een stukje door Fiescheralp voor het maken van foto’s. De zon legt een warme gloed over de berghellingen die nu nog mooier kleuren. We voelen ons gelukkig en rijk met deze wereld aan onze voeten. Toch moet ik bekennen dat ik enigszins met een jaloerse blik naar de parapenters voor mij kijk. Wat een fantastisch gevoel moet het zijn om daar zo hoog boven de grond te mogen zweven.

Om kwart over vier is het tijd om met de kabelbaan naar Fiesch terug te keren. Bij het kabelbaanstation is het druk. Een hele klas met kinderen wilde ook naar beneden. Reden voor Ans en mij om even op gepaste afstand dit zootje ongeregeld gade te slaan. Tja, of we daar goed aan hebben gedaan weet ik niet. Eenmaal weer het kabelbaanstation ingelopen, staan Ans en ik naast vijf jagers die een karretje bij zich hebben waar twee geschoten gemzen op liggen. Dit stemt m’n Ans niet vrolijk. Ik kan mezelf volledig inleven in Ans haar gevoelens, want de heren hebben er duidelijk lol in en gaan niet echt respectvol met hun ‘jachttrofee’ om. Het wachten duurt langer dan gewenst en Ans windt zich steeds meer op. Gelukkig is de cabine snel beneden en gaat ieder zijn weg. Ans raakt er echter niet over uitgepraat. ....