Donderdag, 25 september 2008
Vroeg uit de veren blijft deze vakantie een heikel punt. Weer is het vandaag half acht voordat mijn voetzolen in contact komen met het koele laminaat. Hoewel ik beter slaap op mijn ‘dubbeldeks’ matras, ben ik niet onder de indruk van mijn eigen oplossing. Nee …, uit mijn inventiviteit en creativiteit ontsproot vroeger vaak iets mooiers. Maar ja, het is vakantie en enige berusting is een hoger doel dat menigeen in zijn vakantie nastreeft. Waarom ik niet.

Na het ontbijt neem ik, zoals elke ochtend, plaats in de net iets te lage Ikea-relaxstoel in de woonkamer voor mijn kopje koffie en de ‘ochtendbriefing’ met m’n Ans. Maar zoals elke ochtend, voel ik ook nu weer de vermoeidheid mijn lichaam insluipen. Een vermoeidheid die me verlamt en het moeilijk maakt iets leuks voor deze dag te bedenken. Nu wandelen praktisch gezien geen optie meer is, valt het moeilijk om een alternatief dagdoel te bedenken. Natuurlijk is er de auto. Maar om met dit weer lang in de auto te zitten vind ik ook zonde. We kiezen twee opties: Leukerbad en een passenrit over de Furka-, Susten- en Grimselpas.

We besluiten om eerst bij de COOP een kop cappuccino te gaan drinken in de hoop dat we iets meer zicht op het weer krijgen. Op dit moment is de omgeving, vanaf ons balkon gezien, nog behoorlijk nevelig.

Om 10:00 uur vertrekken we naar de COOP. In het Rhônedal schijnt de zon volop. Een mens moet ook zijn vakantie keuzes maken. Keuzes maken in een comfortabele stoel met een cappuccino en een vers stuk appelgebak, gaat mij altijd beter af dan vanuit een ongemakkelijke stoel met een normaal kopje koffie. Na ampel beraad, ik zit hier tenslotte met veel plezier en het kan me dan ook niet lang genoeg duren, opteren Ans en ik voor de passenrit omdat de lucht in het oosten minder bewolkt is dan in het westen....

....Na onze laatste stop op de Furkapas, werkt de display van mijn autoradio plots niet meer. Dit stukje elektronica heeft al vaker mijn humeur verpest. Alleen kreeg ik het kleinood telkens nog aan de praat. Nu komt er alleen vanwege de slechte ontvangst wat gekraak uit de luidsprekers. Tja, en als je niets ziet is het ook moeilijk om nog een andere zender te kiezen. Meerdere reanimatiepogingen blijven zonder resultaat. Tot overmaat van ramp gaat ook Ans tot reanimeren over en blijkt even later niets meer van mijn radio te werken. Mijn toorn richt zich dan ook niet alleen naar Ford, maar ook naar mij bijrijdster die ongehinderd door het ongemak, volop geniet van de omgeving.

Zijn er vanwege de radioperikelen bij mij al donkere wolken binnen gedreven, naarmate we dichter bij Andermatt komen blijkt ook hier het wolkendek steeds dikker te worden. Naast mijn meteorologische ‘vinger-in-de-lucht’ kennis, kan ik mezelf sinds afgelopen zondag ook als ‘ervaringsdeskundige’ betitelen. Kortom, ik stel voor om terug te rijden naar Brig om daar mijn radio te laten repareren. Ans wil echter de rit voortzetten. Wel, om mijn 33-jarig huwelijk niet in een diepe crisis te doen geraken, stem ik in en stuur mijn C-Max richting Wassen.

Bij Wassen willen we naar de spoorwegen kijken. Helaas rijden we hier een aantal keren verkeerd. Wanneer we eenmaal bij het kerkje in Wassen zijn – hier is een uitzichtpunt – is de lucht behoorlijk dichtgetrokken en is het geen optie meer om naar het uitzichtpunt te lopen om de treinen te bekijken.

Ans wil hoe dan ook toch de Sustenpas oprijden. Zelf vind ik het gekkenwerk. Een goed huwelijk is echter iets om te koesteren, tegen mijn zin en met een donker radiodisplay rijd ik daarom de Sustenpas op.

Nog maar net op weg naar de Sustenpas en we zien werkelijk geen hand meer voor de ogen. Wel …, de gehele Sustenpas en een groot deel van de Grimselpas hebben we ‘in de wolken’ gereden.  En net zoals zondag, is ook nu weer het gehele leed geleden wanneer we over het hoogste punt van de Grimselpas heen zijn en afdalen naar Gletsch. En net als zondag, zien we ook nu weer de wolken over de Totensee in het dal van de Furka zakken en werkelijk in het niets oplossen.
Onderweg besluiten we om de dag te eindigen waar we die zijn begonnen, namelijk de COOP in Visp. Kunnen we een ‘bakje troost’ drinken, meteen wat laatste inkopen doen en kijken of we ergens een Fordgarage kunnen vinden.

Wanneer we de COOP uitkomen en onze C-Max instappen, geeft de display van onze Ford weer gewoon de tijd en datum weer alsof ie ‘t nooit anders heeft gedaan. Zelfs nadat ik de contactsleutel heb omgedraaid, blijft alles gewoon functioneren. Alleen …, linksboven op het scherm is een icoontje verschenen, waarvan ons de betekenis niet duidelijk is. Opzoeken heeft geen zin, want bij Ford is men schijnbaar van mening dat de gebruiker niet geïnteresseerd is in wat al die symbooltjes op de display betekenen. Tja, en uit ervaring weet ik dat het ook geen zin heeft om hier bij mijn garage naar te vragen. Want ook daar staan ze mij met een bek vol tanden en grote ogen aan te kijken, wanneer ik vraag wat dat symbooltje in de vorm van een SD-kaartje op de display van de/het radio/navigatiesysteem betekent.

Afin, even een probleem minder. We rijden naar onze vakantiewoning in Blatten waar we om enkele minuten over zessen arriveren.

Van Sandra krijg ik nog een sms’je. Zelf stuur ik niet alleen naar Sandra een antwoord, maar stuur ik ook naar Kees mijn dagelijkse sms-berichten. Ik vraag ook meteen of er al nieuws van mijn zwager is. Even later krijg ik van Anita een sms’je met een antwoord. Wat we al vermoedden wordt nu bevestigd. Het bericht slaat in als een bom. Het einde van een dag met een klein dipje is nabij. ’s Avonds kijken we nog foto’s en werk mijn verslag bij, maar de berichtgeving houdt ons bezig. Nu maar naar bed, morgen is er weer een nieuwe dag.