Woensdag, 24 september 2008
Volgens het weerbericht krijgen wij vandaag een stralende, onbewolkte dag. Wel beste mensen, deze toezegging heeft er (verdomme) niet voor kunnen zorgen dat wij vroeger uit ons bed zijn gekomen. “Tot wat ben ik verworden?”, dwaalt het door mijn hoofd, wanneer ik, nog deels versuft, om half acht mijn voeten vanuit het bed op het laminaat zet. Ooit was ik die vroege vogel die het liefst voor vijf uur ’s ochtends naast het bed stond en voordat iemand anders zijn neus buiten de deur had gestoken al op de fiets of wandelend zijn weg had gevonden. Met wat gekreun - tja, dat hoort er voortaan bij – probeer ik vanaf de rand van het bed, na een paar ‘wipjes’ op te staan. Helaas …, amper twintig centimeter met mijn achterste van de bedrand verwijdert, plof ik weer terug om, na een halve salto achterover, wederom naast mijn bevallige Ans terug te keren. “Ju Ans, hoe moet het met ons verder?”, is mijn retorische vraag aan Ans, die met één oog net boven het dekbed mijn gehannes gadeslaat. “Wat bedoel je?” “Och laat maar!” Gelukkig is een volgende poging succesvoller en schuifel ik richting de badkamer om daar mijn op klappen staande blaas met een nog grotere zucht te legen.

Het is een publiek geheim en zoals u inmiddels ook weet, kost het optutten mij ’s morgens om weet-ik-wat-voor-reden steeds meer tijd. Maar de lucht van gebakken brood en eieren met spek maakt mij hongerig. Teleurstellend is het wanneer ik zie hoe Ans, onder invloed van Sonja Bakker, moet hebben gedacht dat het niet altijd feest kan zijn. Want wanneer ik de keuken inloop, staat er een pak muesli, mijn zak zemelen en yoghurt op tafel. ‘Zemelen!?’, hoor ik u verbijstert afvragen? Jawel hoor! Ik ga volledig uitgerust op vakantie en ben op alles voorbereid. “Ans, ik dacht dat we warme broodjes zouden eten!?”, is mijn reactie. “Nee, die zijn voor onderweg! Moet jij nu …?” “Nee, laat maar!”, is mijn antwoord terwijl ik wat muesli op de bodem van mijn kommetje laat vallen. ...

Om 11:00 uur rijd ik onze C-Max de parkeerterminal bij het station van Täsch in. Vanuit de parkeergarage probeer ik, tegen beter weten in, mezelf naar het perron te spoeden. Wanneer we de stationshal inlopen, merk ik niet alleen dat ik het meeste van m’n kruit alweer heb verschoten (Zou het aan mijn schamel ontbijt liggen?), maar zie tevens de trein naar Zermatt vertrekken. Gelukkig hoeven we niet lang te wachten, de volgende vertrekt om 11:16 uur. We zijn niet de enige die naar Zermatt willen en terwijl vele ogen gericht zijn op …, laat ik mijn lichaam rusten tegen een dranghek en probeer onderwijl Ans wat te amuseren met wat wijsheden over fotografie en andere ‘ditjes en datjes’

In Zermatt nemen we eerst plaats op het terras van het restaurant voor het station. We laten ons twee cappuccino’s en een apfelstrudel heerlijk smaken voordat we richting het kabelbaanstation aan het andere einde van Zermatt  lopen. Nu denkt u wellicht: was één cappuccino niet voldoende? Normaliter wel, maar Ans en ik moesten zolang op onze apfelstrudel wachten, dat we onze eerste cappuccino maar hebben opgedronken voordat ie koud was. Helaas, de afstand naar het kabelbaanstation aan de andere kant van Zermatt is hooguit één kilometer, maar het kost mij enorm veel moeite. Bij het kabelbaanstation, eten we eerste ons broodje met ei en ham op. Helaas staande, want de bankjes in de zon zijn allemaal bezet. ...

Wat nu? Ik stel voor om naar de Gornergrat te gaan. Ans vindt dit best. Nu zouden we de trein van 13:16 uur naar de Gornergrat kunnen nemen. Maar de vriendelijke mevrouw aan de andere kant van het loket kijkt mij met de nodige compassie. Ligt het aan mijn outfit of aan iets anders, het zal immer een raadsel blijven. De dame aan gene zijde wijst ons erop dat de rit van 13:36 uur een stuk voordeliger is; 12 CHF per persoon. Tja, da’s niet niks! “Laten we dan maar eerst een kop koffie bij het station gaan drinken!”, stel ik aan Ans voor. Wel, even later zitten we dan ook voor de tweede keer heerlijk in het zonnetje van een kop cappuccino te genieten. En op zo’n moment komt toch altijd weer het ‘Zwitserlevengevoel’ boven drijven....

... Om 13:36 uur gaan we met een volle trein naar de Gornergrat. Jammer, maar wanneer we boven zijn, blijkt de zon schuil te gaan achter een wolk die boven onze hoofden blijft hangen. Dit hebben we al eens eerder mee gemaakt. Heel vervelend. Wie zijn toorn hebben we nu weer over ons heen gekregen. Want de wolk boven ons blijkt hardnekkig hangen. Het bemoeilijkt het maken van foto’s omdat overal rondom ons het landschap wel in de zon ligt. Resultaat: de voorgrond, inclusief mijn Ans, blijken vaak onderbelicht. En dat laatste zou toch zonde zijn.

Wanneer de zon zich achter de wolken bevindt, is het onaangenaam koud. Laat de zon zich zien, dan is het moment daar om zich te koesteren in de warmte. We constateren dat er het nodige hierboven op de Gornergrat is veranderd. Onder het hotel is er zowaar een ruimte met enkele winkeltjes gemaakt.

Om 16:45 uur nemen we de trein terug naar Zermatt. Voordat we de trein naar Täsch nemen, doen we nog eerst even wat boodschappen bij de COOP in Zermatt. In eerste instantie wil ik buiten wachten wanneer Ans de boodschappen doet. Maar het is mij toch iets te koud en de vermoeidheid te groot om hier te blijven staan. Ik kies ‘eieren voor mijn geld’: even later sjok ik dan ook de verwarmde COOP binnen en zoek m’n Ans op. Gelukkig heb ik mijn loopstokken bij en kan ik mezelf hiermee overeind houden. Maar het is ver gedaan met de pret.

Om 19:45 uur zijn we weer ‘thuis’ in Blatten. Het wijntje vóór- en bij het eten smaakt goed. De foto’s zijn de moeite en het is laat voor we het weten. Eenmaal in bed, duurt het niet lang voordat we naar dromenland vertrekken. Maar voor het zover is, wens ik jullie, voor zover het mogelijk is, welterusten en tot morgen.